Zapomnieć 22

Chwilę po tym, jak Harry i Edward wyszli ze stołówki, w pomieszczeniu wybuchła istna wrzawa. Każdy starał się mówić głośniej od innych, chcąc jako pierwszy zadać pytanie: Naprawdę to widziałem?

Draco obserwował uczniów z kpiącym uśmiechem czającym się w kąciku jego ust. Mike wciąż miał zamyśloną minę, analizując gesty i słowa, które padły pomiędzy trzema chłopakami, Angela szeptała coś do Erica, a Jessica gotowała się ze złości. Zanim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, ze swojego miejsca podniósł się Jasper i niespiesznym krokiem podszedł do ich stolika. Na ułamek sekundy ponownie zapadła cisza, jakby wszyscy spodziewali się powtórki sytuacji sprzed zaledwie chwili, ale wampir jedynie bez pośpiechu zajął miejsce Pottera, kładąc dłoń na ramieniu siedzącej obok niego blondynki.

— Uspokój się, Jessico — mruknął, puszczając oczko do Malfoya.

Ten pokręcił w rozbawieniu głową, zauważając, że dziewczyna poddaje się jego mocy i ponownie spojrzał na Jaspera, czekając na jakieś wyjaśnienia. Mike zarejestrował ową dziwną wymianę spojrzeń i ze zdziwieniem stwierdził, że jego koleżanka rzeczywiście wydaje się już całkowicie spokojna. To było naprawdę dziwne, bo wiedział, że normalnie byłaby wściekła, nie zdziwiłby się nawet, gdyby teraz wybiegła. Jeszcze dziwniejsze było to, że potrafił to zaakceptować, mając dziwną świadomość, że przy Jasperze każdy potrafi się uspokoić.

— Wiesz, o co chodziło? — zapytał wampir, wprawiając Ślizgona z lekkie zdziwienie.

— Nie — odparł, kręcąc przecząco głową. — Myślałem, że ty mi powiesz — dodał.

Jasper wzruszył ramionami, kątem oka zauważając, że zbliża się do nich Rosalie. Uśmiechała się nieznacznie, choć coś w jej wyrazie twarzy nie dawało Mike’owi spokoju.

— Zabierzemy cię do nas po zajęciach — rzuciła do Draco, stając za krzesłem brata i przeczesując palcami swoje długie włosy. — Alice i Emmett podjadą jeszcze po Rona i Hermionę. Musimy porozmawiać.

Chłopak skinął krótko, zastanawiając się jednocześnie, czy był jakiś konkretny powód, dla którego do nich podeszli.

— Znacie się aż tak dobrze? — zapytała nagle Angela, rumieniąc się lekko, kiedy dwie pary bursztynowych oczu skierowały się na nią.

— Dość dobrze — powiedział spokojnie Malfoy, nie do końca rozumiejąc malujące się na jej twarzy zdezorientowanie.

Mike parsknął krótko, odwracając uwagę od dziewczyny, po czym zwrócił się do blondyna, wyjaśniając mu niedowierzanie przyjaciółki.

— My znamy Edwarda od dwóch lat — mruknął. — Całą ich rodzinę, od kiedy się tu przeprowadzili — dodał. — A mimo to nie pamiętam, czy którekolwiek z nas rozmawiało kiedyś z tobą, Jasper — zerknął na wampira, uśmiechając się jednak miło, bez żadnego wyrzutu. — Ty jesteś tu od tygodnia, a ta dwójka chce cię zabrać do siebie do domu — dokończył, wzruszając lekko ramionami.

Draco przytaknął nieuważnie, przyglądając się chłopakowi. Musiał przyznać, że choć był mugolem, to mógłby się z nim zaprzyjaźnić. Co prawda nie planował zawierać tu znajomości na całe życie, a teraz niewiadomo nawet było, jak długo jeszcze tu zostanie, ale mimo to, zarówno Mike, jak i Angela, i Eric wydawali się kimś, z kim mógłby chcieć spędzić więcej czasu.

— Wiesz — odpowiedział w końcu, zerkając z rozbawieniem na wampiry. — Tak właściwie to wylądowałem w ich domu dzień po tym, jak ich poznałem.

Jasper zaśmiał się cicho, widząc szok na twarzach siedzących przy stoliku uczniów i przytaknął, potwierdzając słowa blondyna.

— Was też kiedyś zaprosimy — powiedział jeszcze, podnosząc się ze swojego miejsca. — Będziemy czekać na parkingu.

-I-I-I-

Mike przez całą biologię przyglądał się plecom Draco i próbował zrozumieć wszystko, co się dzisiaj wydarzyło. Miał wrażenie, że cała ta sytuacja ma jakieś drugie dno, które z niewiadomych przyczyn nie powinno wyjść na jaw. Dziwne było już samo to, że kiedy tylko blondyn się pojawił, Harry przestał przychodzić do szkoły. Dzisiaj zjawił się tu pierwszy raz od tygodnia, a i tak zniknął z Edwardem w czasie przerwy obiadowej. O ile w poniedziałek snuł jeszcze domysły, że Potter i Malfoy zamknęli się w domu tego pierwszego, nadrabiając stracony czas i to najpewniej właśnie w łóżku, o tyle ich dzisiejsze przedstawienie spowodowało, że przynajmniej po części odrzucił te myśli. Pamiętał, jak zaniepokoił się rano, widząc bliznę na karku Harry’ego. Bliznę po dużej, szarpanej ranie, której z całą pewnością nie było jeszcze tydzień temu, kiedy chłopak przebierał się przed treningiem siatkówki. Nie miał jednak śmiałości go o nią zapytać, tak samo, jak nie zapytał o wszystkie inne, które znajdowały się na jego ciele. Miał wrażenie, że wszyscy coś ukrywają, a on chciałby się dowiedzieć, o co w tym chodzi.

— Koniec lekcji — oznajmił nauczyciel, wstając zza biurka i pospiesznie wychodząc.

Mike otrząsnął się z zamyślenia i wrzucając niedbale kilka książek do torby, zrównał krok ze Ślizgonem, zerkając na niego od czasu do czasu.

— Kim są Ron i Hermiona? — zapytał, chcąc jakoś zacząć rozmowę. Teraz było to znacznie  trudniejsze niż w stołówce.

— To przyjaciele Pottera — odparł Draco, spoglądając na niego krótko. Zdziwiło go, że chłopak do niego podszedł, kiedy Harry’ego nie było w pobliżu, choć w żadnym razie mu to nie przeszkadzało. — Przylecieli w niedzielę przed południem i zostaną około miesiąca — wyjaśnił.

Newton wbił w niego pytające spojrzenie, utwierdzając się w przekonaniu, że coś jest nie w porządku. Oczy chłopaka na moment stały się puste, a on sam wyglądał, jakby pomyślał o czymś mało przyjemnym.

— Nie lubisz ich — stwierdził raptem.

Draco parsknął cicho, kręcąc lekko głową.

— Byliśmy wrogami jeszcze kilka lat temu — powiedział, zastanawiając się nad tym chwilę. — Z Potterem też — dodał i zerknął na niego, chcąc zauważyć, jak na to zareaguje, ale Mike tylko przewrócił oczyma. — Wszystko się zmieniło, kiedy postanowiłem stanąć po tej samej stronie, co Severus — mruknął cicho, z jakimś żalem.

— Severus? — zapytał zdziwiony chłopak. — Partner Harry’ego?

Ślizgon zapatrzył się na niego, szukając czegoś w jego twarzy, w końcu uśmiechnął się przyjaźnie, co nie było u niego czymś zwyczajnym i przytaknął krótko.

— Severus zawsze stał po stronie Pottera — szepnął, chyba nie do końca świadomy, że mówi to komuś, kto nie powinien tego wiedzieć i kto i tak tego nie zrozumie. — Choć był szpiegiem, a ja od dziecka byłem pewien, że ja i on będziemy walczyć w imię tego samego. Odkrycie prawdy było bolesne.

— Przeszedłeś na stronę Harry’ego, żeby nie stanąć przeciwko Severusowi? — zapytał spokojnie Mike.

Chciał wyciągnął z Malfoya jak najwięcej, skoro ten, zupełnie niespodziewanie zresztą, zaczął mu opowiadać o ich życiu. Nie rozumiał o jakie strony chodziło, choć gdyby nie miał świadomości, że partner Harry’ego był dorosłym mężczyzną, pomyślałby, że blondyn mówi o jakiejś głupiej, szkolnej rywalizacji. Tylko, że Gryfon sam mu powiedział, że jego kochanek był sporo po trzydziestce, a wszystkie blizny, które notabene wczoraj udało mu się zaobserwować także u Malfoya, wyraźnie wskazywały, że chodziło o coś dużo poważniejszego.

— Można tak powiedzieć — mruknął, uparcie patrząc przed siebie.

Jego towarzysz zaobserwował jak przygryza lekko wargę, a na twarz wstępuje mu jakaś zaciętość. Sapnął cicho, zatrzymując się i nagle zdając sobie sprawę, co oznacza ta reakcja. Nie mógł oderwać od niego wzroku, zastanawiając się jednocześnie, jak to się niby stało, że on i Potter zostali przyjaciółmi.

Draco odwrócił się do niego, zdziwiony, kiedy Mike przystanął. Spojrzał na niego pytająco, chociaż mina chłopaka wyraźnie świadczyła o tym, że sam poskładał wszystkie elementy i właśnie doszedł do odpowiednich wniosków. Zaklął w myślach, ale ostatecznie uznał, że właściwie rozmowa o tym z kimś, kto nie jest Potterem, może mu wyjść na dobre.

A w razie problemów są przecież zaklęcia.

— Co chcesz wiedzieć? — burknął, ponaglając go i samemu już ruszając.

— Harry wie? — zapytał niepewnie, jakby bojąc się odpowiedzi, ale Ślizgon przytaknął, wprawiając go w kolejne zdziwienie. — Nie przeszkadza mu to?

Malfoy zastanowił się chwilę, dochodząc do wniosku, że nie ma pojęcia. Nie sądził jednak, żeby tak było, nie po tym wszystkim, co Wybraniec zdążył mu opowiedzieć o swoim związku.

— Obaj wiedzieli od początku — odpowiedział. — Od momentu, kiedy zmieniłem strony, wiedzieli dlaczego to robię.

Mike spojrzał na niego z lekkim zagubieniem.

— Jak to się stało, że jesteś przyjacielem Harry’ego? — zadał najbardziej nurtujące go pytanie.

— Bo to dzięki niemu żyję — odparł nieuważnie, ponownie zdradzając więcej niż powinien, wzruszając ramionami. — Dzięki zmianie stron, dzięki morderczym szkoleniom, które prowadził Severus.

Newton przemilczał tę wypowiedź, zastanawiając się na szybko, czy słyszał ostatnio o jakiejś wojnie w Europie, w której mogliby uczestniczyć obaj jego nowi znajomi. Nie przypominał sobie niczego takiego, ale postanowił sobie, że poszuka w internecie jakichkolwiek wzmianek o wojnach domowych, walkach gangów czy europejskich mafiach.

— Dlaczego Severusa tu nie ma? — zapytał na końcu, patrząc Malfoyowi twardo w oczy.

— Potter ci nie powiedział? — wyszeptał Ślizgon, nie odwracając wzroku. Dostrzegł jak zaciętość w jego minie zmienia się w zaskoczenie tym, że nie odwraca się, że nie unika odpowiedzi. Miał pewność, że z jego twarzy można wyczytać tylko smutek. — Severus nie żyje, Mike.

Mike na sekundę przed odpowiedzią Ślizgona wstrzymał oddech. Widział, jak w jego oczach zachodzi zmiana. Widział, jak pojawiają się tam smugi żalu, jak jego ramiona lekko opadają, twarz minimalnie blednie, a wargi przez krótki moment drżą. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi i nie był teraz pewien, czy rzeczywiście, chciał ją poznać. Mruknął coś mało zrozumiale, ściskając krótko jego dłoń, nie chcąc by jakikolwiek wyraźniejszy gest pocieszenia był dostrzeżony przez innych. Miał pewność, że chłopak nie lubił czegoś takiego.

— Przepraszam — powiedział, sam słysząc bezradność w swoim głosie.

Draco poczuł dotyk na swojej skórze i ze zdziwieniem popatrzył w oczy chłopaka, po czym uśmiechnął się przyjaźnie i odetchnął lekko.

— Rozumiem, dlaczego to ciebie Potter wybrał na przyjaciela — mruknął i ruszył szybciej w stronę wyjścia.

Wampiry już czekały na niego przy samochodzie. Auto Mike’a stało tuż obok, więc ramię w ramię podeszli do Jaspera i Rosalie. Parking był już niemal opustoszały, ale kiedy tylko się zatrzymali zauważyli zbliżającego się do nich Indianina.

— Jacob — powiedzieli obaj i spojrzeli na siebie zdziwieni. — Jego też znasz? — dodał zdziwiony Newton, a Draco przytaknął sztywno, prostując się natychmiast i robiąc krok do przodu, stanął pomiędzy Cullenami.

— Czego chcesz? — warknął do zmiennego, kiedy ten zbliżył się na niewielką odległość.

Ten popatrzył nieprzychylnie na Newtona, po chwili wracając wzrokiem do trójki stojącej bliżej niego. Uśmiechnął się kącikiem ust, ale w jego postawie było coś niebezpiecznego.

— Musimy porozmawiać — powiedział w końcu do Malfoya, ale blondyn tylko prychnął.

— Nie mam teraz czasu — warknął.

— Więc go znajdź — burknął Jake.

— Dlaczego? Czyżbyście podjęli decyzję? — zadrwił, widząc, jak wzrok wilka prześlizguje się po jego ciele.

Indianin zrobił twa kroki do przodu, stając centymetry od swojego wpojonego i patrząc na niego z wyzwaniem w brązowych oczach. Jeżeli wydawało mu się, że Draco się cofnie, to się przeliczył. Czarodziej patrzył na niego z zaciętością, będąc gotowym na podjecie każdego jego wyzwania.

— Wszystko zależy od ciebie — sapnął cicho Black, wciągając głęboko jego zapach i przymykając powieki.

Chciał móc pokonać ten dzielący ich odcinek, chciał go dotknąć, zawłaszczyć, odsunąć od wampirów. Chciał, żeby ten był jego. Wcześniej walczył, próbował przeciwstawiać się swojej naturze, oszukać ją, ale teraz, kiedy Draco był tak blisko…

— Ty skurwysynu — wrzasnął Malfoy, podnosząc rękę i chcąc wymierzyć cios.

Jacob złapał za nią wyjątkowo silnie, przyciągając chłopaka do siebie. Miał wrażenie, że już nad tym nie panuje, że się nie powstrzyma. Tylko jedna myśl kołatała mu się w głowie: mieć go tylko dla siebie. Natychmiast.

Zanim jednak zdążył musnąć wargi Draco swoimi, poczuł, jak jest chwytany przez dwie lodowate ręce, a ktoś inny odciąga od niego Malfoya. Zawarczał groźnie, chcąc rzucić się na ratunek chłopakowi. Nie mógł pozwolić go skrzywdzić. Nie mógł pozwolić, żeby krwiopijcy znowu zabili kogoś wpojonego sobie przez prawowitego Alfę.

Ślizgon zobaczył moment, w którym Jake zmienił zupełnie wyraz twarzy. Teraz nie był kimś, kto chciał go mieć, a kimś, kto miał obowiązek go chronić. Odsunął się ostrożnie od Rosalie, która swoją drogą wyglądała, jakby chciała Indianina zabić i podszedł do szamocących się Jaspera i Jacoba. Sapnął cicho, zerkając przelotnie na wampira i robiąc jeszcze jeden krok do przodu.

— Black — warknął, ale chłopak nie zareagował. — Jake!

Wilk spojrzał na niego, wyraźnie zdziwiony, że nic mu nie jest, że stoi przed nim. Potrząsnął głową, próbując skupić się lepiej na słowach Ślizgona.

— Nic mi nie jest, słyszysz? — zapytał ostro, a młodszy skinął szybko. — Nie potrzebuję twojej pomocy, a oni — wskazał na wampiry — mi nie zagrażają.

— Zagrażają! — nie zgodził się, ponownie starając wyszarpnąć ręce z kleszczowego uścisku Jaspera.

Draco pokręcił z politowaniem głową, przekręcił ją lekko, patrząc na niego nieodgadnionym wzrokiem, zawarczał gardłowo i wyrzucił ręce do góry w geście poddania. Zrobił kolejny krok i położył Jacobowi dłonie na klatce piersiowej, a następnie pocałował go krótko w usta. Cała czwórka zamarła widząc to, ale dla Malfoya najważniejsze było, że wilk przestał szaleć.

— Nie zagrażają — powiedział miękko, patrząc uważnie w jego oczy.

Black, jakby dopiero wychodząc z jakiegoś transu, rozejrzał się dookoła, pierwszy raz świadomie rejestrując trzymającego go wampira.

— Jesteś za blisko — burknął, odwracając na chwilę spojrzenie od swojego wpojonego. — Śmierdzisz.

Jasper parsknął krótkim śmiechem, ale zrozumiał, że Jake już nie stanowi zagrożenia, więc odsunął się od niego szybko, ponownie stając przy Ślizgonie i wymieniając zaskoczone spojrzenia z Rose. Żadne z nich nie mogło uwierzyć, że to się naprawdę wydarzyło.

— Nie potrzebujemy waszej pomocy — warknął Draco, tymi kilkoma słowami sprawiając, że wszyscy wlepili w niego niedowierzające spojrzenia.

— Potrzebujemy — mruknęła Rosalie.

— Potrzebujecie — powiedział kategorycznie Jake.

Malfoy zaśmiał się nieprzyjemnie, stając ponownie centymetry od zmiennego i patrząc na niego ze wściekłością.

— Jeżeli uważasz, że masz prawo żądać ode mnie czegokolwiek, tylko dlatego, że staniesz do walki u mojego boku, to jesteś w błędzie — syknął. — Nie potrzebujemy waszej pomocy — powtórzył z pewnością, tonem nieznoszącym sprzeciwu. — Nie pokazuj mi się więcej na oczy, wilku — mówił z taką pogardą, że Jake mimowolnie cofnął się nieznacznie w tył. — Jeżeli będziesz miał szczęście, to zginę w tej walce, a ty będziesz miał w końcu święty spokój — powiedział na końcu, patrząc mu groźnie w oczy i dostrzegając, jak Jake rozszerza je w panice.

Odwrócił się na pięcie, pożegnał skinieniem z Newtonem i nie zwracając uwagi na szok całej czwórki, wsiadł do samochodu wampirzycy, zapinając niespiesznie pas bezpieczeństwa. Miał dość wszystkiego, co wydarzyło się od pierwszego spotkania z Jacobem.

 -I-I-I-

wera2617 ach, dziękuję! Jak wszystko dobrze pójdzie to do końca czerwca zakończę Zapomnieć, a wtedy się zobaczy, co dalej:P

Brygida pomyślę nad wampirami w Anglii, ale niczego nie obiecuję, może jakiś oneshot, napisz coś więcej, jak to widzisz, to wtedy odpowiem. Ach, a ognisko byłoby rzeczywiście iście widowiskowe:P

NigrumLotus hej, kochana! Podsuwaj więcej pomysłów, bo całkiem fajne teksty z nich wychodzą:P Cieszę się, ze Rejs się spodobał, pisałam go z prawdziwą przyjemnością:D

Spojrzenie Zabójcy wspominałam już, że jesteś szalona:D?

Czarny Kruk hej! Naprawdę nie spodziewałam się, że jeśli już zajrzysz to nie dość, że wszystko przeczytasz, to jeszcze zostawisz tyle komentarzy! Fajny pomysł z Carlislem i Harrym, przemyśle go i jak na razie jest duża szansa na zrealizowanie, choć jak sama zauważyłaś, muszę najpierw skończyć kilka zaczętych opowiadań. I masz rację, mój Harry jest silnym facetem, ale może takie wyzwanie, jakie przede mną stawiasz, jest mi właśnie potrzebne. Dziękuję za uznanie dla prologu. uwielbiam go i prawdę mówiąc początkowo miał istnieć wyłącznie jako oneshot, a że wyszło jak wyszło, wszyscy się cieszą. Obiecuję przeczytać Twoje opowiadanie, jak na razie jedynie zerknęłam, czas niestety mam bardzo ograniczony. Pozdrawiam serdecznie:*