Nienawidzisz mnie

Tytuł: Nienawidzisz mnie

Autor: justusia7850

Pairing: HP/SS

Wszystkie postacie należą do J.K.R., a ja nie czerpię z tego opowiadania żadnych korzyści.

Nienawidzisz mnie

W twoich oczach widzę, że mnie nienawidzisz.

Minęło tyle lat, a my w którymś momencie odsunęliśmy się od siebie. Nie jestem pewien, dlaczego tak się stało, nie pamiętam też, dlaczego nadal cię chcę. Nienawidzę cię tak samo mocno, jak ty nienawidzisz mnie. Nienawidzę cię, bo nadal cię kocham. Jakaś cząstka mnie pragnie być blisko ciebie, czuć twoją miłość, twoje ciało. Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy zacząłem cię zawodzić. Chyba w tym samym momencie, w którym ty zawiodłeś mnie po raz pierwszy. Odsunąłeś się ode mnie, nieświadomie odepchnąłeś od siebie, tworząc dystans, który tak usilnie staraliśmy się zmniejszyć. Zlikwidować.

Pamiętam za to, jak mnie kochałeś. Chyba nawet mocniej niż ja ciebie. Może to było problemem? Może chodziło o to, że nie potrafiłem kochać cię równie mocno. Oddać ci tych wszystkich uczuć, tej bliskości i czułości, którą tak niespodziewanie mi zaoferowałeś. Naprawdę się starałem. Byłeś dla mnie najważniejszym człowiekiem. Najważniejszym mężczyzną.

Teraz zawodzimy się wzajemnie. Obaj jesteśmy rozgoryczeni i niezadowoleni z tego, jak wygląda nasze wspólne życie, które wspólnym tak naprawdę nie jest już od bardzo dawna. Minęło tyle lat. Tak bardzo cieszyłem się, że jesteś obok. Nauczyłeś mnie, czym jest miłość, choć nie przypuszczałem, że sam potrafisz ją zrozumieć.

Zawodzisz mnie za każdym razem, gdy wracam do naszego wspólnego domu. Gdy staję w progu, a ciebie znowu nie ma. Odkładam niedbale torbę i czekam na ciebie, starając się zabić w sobie ból. Ale to już nie pomaga. Pomagało tylko na początku. Przychodzisz dopiero po kilku godzinach, w środku nocy, kiedy śpię, bo zmęczyło mnie czekanie. Stajesz zaskoczony w progu sypialni, widząc mnie w naszym wspólnym łóżku. Rzadko do ciebie wracam, wiem to. Wahasz się przez chwilę, ale wychodzisz. Nie chcesz mnie, bo to sprawia ci taki sam ból, jak mi.

Czasem jednak zostajesz, co jest jeszcze gorsze. Zdejmujesz niespiesznie swoje czarne, nieodłączne szaty i układasz się spokojnie obok mnie. Pragniesz mnie zbyt mocno, żeby za każdym razem odchodzić. Budzę się, kiedy czuję twoje dłonie delikatnie oplatające moje ciało. Twoje wąskie wargi na moim karku. Twoją erekcję, przyciśniętą do mojego uda. Jesteś wtedy taki czuły i gorący. I wiem, że w tamtym momencie należę tylko do ciebie, tak samo, jak ty jesteś wyłącznie mój. Jest zupełnie tak jak kiedyś, jak na samym początku, kiedy nie mogliśmy wytrzymać bez siebie nawet dnia. I kocham cię. Nie potrafię przestać cię kochać. Zasypiam w twoich ramionach i wiem, że czujesz to samo, że nadal jestem częścią twojego życia, że nadaję mu sens.

Rozczarowanie przychodzi dopiero rano, kiedy budzę się, wypoczęty i szczęśliwy, ale ciebie już nie ma. Tak jest za każdym razem i choć wierzę, że tym razem znajdę cię w salonie, pijącego mocną kawę i czytającego kolejną książkę, gdzieś w głębi duszy mam pewność, że wcale tak nie będzie. Ociągam się z wyjściem z sypialni, chcą jak najdłużej trwać w tym niepoprawnym zaufaniu do ciebie, ale kiedy w końcu to robię, jest tak jak zawsze. I już cię nie kocham, już tylko nienawidzę. Zawiodłeś mnie po raz kolejny. Po raz kolejny zmusiłeś do tego, żeby cię kochać. Przypomniałeś mi o tym, że to uczucie wciąż istnieje.

Czekam na ciebie kolejne godziny. Nie umiem ci wybaczyć tego, jak łatwo możesz mnie zranić. Nikt inny tego nie potrafi. Kiedy stajesz na progu naszego domu, uśmiechasz się kącikiem ust, tryumfując nade mną. Ale widzę, jak twoje źrenice się zwężają, kiedy dostrzegasz moją torbę, rzuconą już wczoraj pod ścianę i podróżne szaty, niedbale przewieszone przez twój ulubiony fotel. Wstaję niespiesznie z kanapy, na której zdążyłem przysnąć, czekając na ciebie tylko po to, żeby się pożegnać. Tylko po to, żeby utwierdzić się w przekonaniu, że mnie nienawidzisz, choć nadal kochasz.

Ubieram się szybko, zanim zdążysz wyjść z szoku, w który wprawiam cię za każdym razem. Bo przecież każde nasze spotkanie kończy się w ten sam sposób. Wiem, że w tym momencie to ja zawodzę ciebie. Wiem, że chciałbyś, żebym został, ale nie potrafię. Nie potrafię już z tobą być, choć za bardzo tęsknię, żeby nie pojawiać się tutaj na kilka godzin, co kilka tygodni.

Byliśmy tacy szczęśliwi.

— Nadal cię kocham, Severusie — szepczę, kiedy składam na twoim policzku lekki pocałunek.

Widzę w twoich oczach, że nienawidzisz mnie za te słowa.