W hogwardzkich lochach 2

Dzień dobry!
A właściwie dobry wieczór. Wiem, że czekacie na Sokoła i kurczę, napisałam dzisiaj pół rozdziału, ale coś mi nie idzie. mam koncepcję, wiem, jak chce, żeby wszystko tam wyglądało, a jednak nie mogę wszystkiego połączyć w całość. Nie zabijajcie, dajcie jeszcze trochę czasu i miłego czytania drugiej części W hogwardzkich lochach. Co prawda jeszcze się nie rozkręciło, ale mam nadzieję, że idea Wam się spodoba, no i ostatecznie to dalsza część Na szczycie góry, a to uwielbiamy wszyscy.
Dziękuję za wyrozumiałość!


WHL 2

Severus patrzył na Albusa z zastanowieniem, analizując, jak dużo może mu zdradzić, żeby jego plan się powiódł.

— Mugole mają taką grę — zaczął w końcu. — Zapewne o niej słyszałeś. Grają w nią już małe dzieci; ćwiczy pamięć, pomaga się skupić na szczegółach.

Dyrektor pokiwał głową, namyślając się przez chwilę.

— Memory? — mruknął, ale opiekun Ślizgonów uśmiechnął się kpiąco i zaprzeczył.

— Nie, chodziło mi o Zgadnij kto to.

Albus mruknął z aprobatą, dając do zrozumienia, że słyszał o tej grze i zna jej zasady. Nadal nie wiedział do czego dąży jego podwładny, ale był coraz bardziej ciekawy, jak to spotkanie się skończy i czego uda mu się dowiedzieć nie tylko o Harrym, ale także o Severusie.

— Co powiesz na to, żebyśmy w nią zagrali? — zapytał cicho młodszy mężczyzna, patrząc dyrektorowi badawczo w oczy. Miał wrażenie, że ryzykuje całą swoją karierę, choć jednocześnie był pewien, że Albus nie sprzeciwiałby się za bardzo jego związkowi. Przynajmniej wtedy, kiedy miałby tylko jednego partnera.

— Chcesz, żebym zagrał z tobą w Zgadnij kto to? — zapytał zdumiony Albus. — Dlaczego? Harry poznał kogoś w czasie wakacji?

Severus złączył dłonie, robiąc z nich małą piramidkę i nic nie mówiąc przez dłuższą chwilę. Chyba chciał się ponapawać zdziwieniem i niepewnością Albusa, który najwyraźniej nie wiedział, jak powinien się zachować w związku z jego propozycją.

— Dlatego, że to ktoś, kogo znasz — odpowiedział po prostu Snape i niemal natychmiast uniósł do góry dłoń, uciszając dyrektora, kiedy ten chciał zadać kolejną serię pytań. — Masz jedno pytanie na tydzień — podkreślił. — Dzisiaj możesz zadać pierwsze. Odpowiem na nie i dzisiaj, wyjątkowo, będziesz mógł spróbować odgadnąć o kim mówię. Jeśli ci się nie uda, kolejne zadasz dopiero w przyszłą niedzielę, ale zanim to zrobisz, podasz jedno nazwisko. Za każdym razem będziesz miał cały tydzień na zastanawianie się i tylko jedną możliwość odpowiedzi.

Albus analizował słowa Severusa z wyjątkową starannością. Właściwie mógłby po prostu iść do Harry’ego i go zapytać, czy dobrze się bawił podczas wakacji, potem wypytać go o to z kim się tam bawił i czy jest ładna, ale to byłoby nieco nudne. Szczególnie, że wojna się skończyła, nie trzeba było snuć planów pokonania Voldemorta, a on nie bardzo wiedział, czym powinien się zająć. W Ministerstwie Magii w końcu urzędował ktoś kompetentny, zebrania Zakonu Feniksa zostały zawieszone, a członkowie przeszli w stan spoczynku, kłopotu z Radą Nadzorczą chwilowo nie było, a większość zwyczajnych problemów udawało się rozwiązywać na bieżąco. Zapowiadał się wyjątkowo nudny rok szkolny.

— Czy są jakieś inne ograniczenia, co do pytań? — mruknął po chwili Albus.

— Zadawaj je w sposób, który pozwoli mi na odpowiedź tak lub nie — powiedział tylko, zastanawiając się, czy powinien wprowadzić jakieś dodatkowe zasady, ale nic więcej nie przychodziło mu do głowy.

Severus wstał, wyjął z barku butelkę starego, białego wina i rozlał do dwóch kieliszków. Podobał mu się pomysł drażnienia dyrektora. Miał nadzieję, że ten nie będzie zadawał odpowiednich pytań zbyt szybko, bo gra skończy się, zanim zdąży się rozkręcić.

— Pytaj — powiedział spokojnie, podając kruche naczynie Dumbledore’owi.

Ten przez chwilę przyglądał się winu, kręcąc lekko kieliszkiem, po czym zanurzył w nim wargi, zaledwie je zwilżając.

— Powiedziałeś mi już, że ją znam, ale to niewiele pomaga — zaczął Albus, mając pełną świadomość tego, jak wiele osób zdążył poznać w swoim długim życiu.

Severus uśmiechnął się drwiąco na myśl, że mężczyzna z góry założył, iż chodzi o kobietę. Zastanawiał się, ile tygodni uda mu się dzięki temu zyskać i czy dyrektor nie zabije go później za sposób, w jaki będzie naciągał reguły.

— Czy to rówieśniczka Harry’ego? — zapytał w końcu, nie będąc pewnym, czy to dobre pytanie, ale nie mając chwilowo pomysłu na lepsze.

Severus parsknął śmiechem, już wiedząc, że Albus będzie miał naprawdę problem z dojściem do zadawania pytań we właściwy sposób. A przynajmniej w sposób, który pozwoli mu się czegoś dowiedzieć.

— Nie — odpowiedział krótko, zgodnie z zasadami, bynajmniej nie tłumacząc dyrektorowi, że gdyby zapytał, czy to osoba w wieku Harry’ego, odpowiedź byłaby twierdząca. — Nazwisko?

— Ginny Weasley.

— Nie — zaprzeczył. — To z całą pewnością nie jest panna Weasley. Masz tydzień na wymyślenie kolejnego pytania i jeszcze jednego nazwiska.

Ponownie wstał z fotela, podszedł niespiesznie do kominka ściągając z gzymsu puszkę z proszkiem Fiuu i wymownie wskazując nią dyrektora. Chciał już być sam.

Albus popatrzył na niego krzywo, mając wrażenie, że dał się niepotrzebnie wciągnąć w jakąś intrygę, na dodatek będąc złym, że niczego właściwie się nie dowiedział, ale posłusznie podszedł do Severusa, chwytając szczyptę proszku i uśmiechając się wesoło wkroczył do kominka. Musiał coś wymyślić i musiał zgadnąć kto to…

­-I-I-I-

— Hermiono, jak kwestia tego bezpiecznego połączenia? Udało nam się posunąć do przodu? — zapytał Harry znad stosu pergaminów, które trzymał w dłoni.

Gdyby ktoś wszedł teraz do Pokoju Życzeń z pewnością by się zdziwił. Całe pomieszczenie zasłane było różnej wielkości kartkami, które z kolei pokrywały kolorowe wykresy, zawiłe równania, spisy nazwisk, rzeczy i roślin, szkice pomieszczeń, czy konspekty.

— Chciałabym je dopasować bezpośrednio do miejsca, stosując zasadę sprzężenia, ale dopóki Draco nie wróci z rozmowy z prawnikiem… — urwała na chwilę, zauważając zdziwione spojrzenie Harry’ego. — Teo ci nie powiedział? — mruknęła, zerkając na siedzącego nieopodal Ślizgona, ale ten tylko wzruszył ramionami i wrócił do swojej pracy.

Harry też zerknął na swojego chłopaka, doskonale wiedząc, że coś jest nie tak. Domyślał się nawet, co. Severus Snape alias Simon Sandler. Miał tylko nadzieję, że Hermiona nie odkryje za szybko prawdy. Chociaż z nią wszystko było możliwe.

— Draco jest teraz w Hogsmade, pożyczyłam mu twoją pelerynę niewidkę. Miał spotkać się z prawnikiem w sprawie tej starej rezydencji Malfoy’ów w Walii, rozmawialiśmy o niej w zeszłym tygodniu. Co prawda trzeba tam będzie dużo zrobić, bo z tego co wiem, zostały tam same mury, ale budynek jest ogromny i nie jest uszkodzony, otaczają go imponujące połacie łąk i lasów, a w pobliżu jest kilka niewielkich jeziorek.

— Dobra — przerwał jej. — Rozumiem, że zajmiesz się tym później? — spytał szybko, nie pozwalając dziewczynie rozkręcić się do końca.

Hermiona uśmiechnęła się lekko i skinęła głową.

— Ale wszystko jest już gotowe. Po prostu chcę sprawić, żeby połączenie było tak bezpieczne, jak to tylko możliwe.

— Cieszę się — przyznał Harry, przenosząc wzrok na Rona i Ginny. — Jak stoimy z klasami?

Dziewczyna uniosła różdżkę i kilka porozrzucanych kartek przelewitowało do Pottera. Przejrzał je uważnie, kiwając głową z aprobatą. Każda klasa przedstawiona była w co najmniej trzech wariantach, uwzględniających różne rozstawienie ławek, biurek, sprzętów do pracy, różne kolory ścian czy oświetlenie. Na niektórych projektach były tylko materace albo maty do ćwiczeń, na innych widać było regały z zabezpieczonymi eliksirami, lunoskopy, mapy ziemi i nieba, próbki gleby, jakieś menzurki i pipety. Znalazł się też projekt obszernej sali gimnastycznej, o którym Harry już teraz wiedział, że nie zostanie zrealizowany z powodu braku miejsca; pracowni zielarskiej, jakiś malarski zakątek z Ginny za jedną ze sztalug. Potter uśmiechnął się kącikiem ust dochodząc do wniosku, że dziewczyna przez przypadek podała mu także ten szkic, choć nie uważał za zły, pomysłu pomagania dzieciom w ich rozwoju artystycznym.

— Jestem pod wrażeniem — mruknął, podziwiając rękę Gryfonki i odnajdując ostatni szkic przedstawiający salę komputerową.

Ginny zarumieniła się wdzięcznie, skinęła głową i uśmiechnęła się do reszty, którzy z cichymi pomrukami aprobowali jej pracę.

— Tu macie spisy wszystkiego, co na pierwszy rzut będziemy musieli kupić, zdobyć albo wypożyczyć — powiedział Ron, wyciągając dłoń i podając typowo mugolski brulion Teodorowi. — Różne pracownie są oddzielone zakładkami — dodał. — Na początku rzeczy, które będą niezbędne już na otwarcie, później to, co można dokupić w trakcie, a na końcu sprzęty, które na pewno by się przydały, ale nie są niezbędne. Musimy to razem przeanalizować.

Ron wyglądał na zadowolonego z siebie. Wiedział, że odwalił kawał dobrej roboty, ale w projekt nowej szkoły wkręcił się tak samo mocno jak pozostali, których Harry i Teo wtajemniczyli. W wakacje odwiedził nawet bibliotekę i wspólnie z Hermioną wyszukiwali potrzebne im informacje. Co prawda jego przyjaciele naprawdę dużo nauczyli go o mugolskim świecie, ale miał wrażenie, że im dłużej przebywał tam ze swoją dziewczyną tym więcej chciał o nim wiedzieć i lepiej dostrzegał powiązania między nim, a światem z którego sam pochodził. Kilka razy złapał się na tym, jak z politowaniem patrzył na ojca, który nadal z tą samą dziecinną radością rozkręcał radia albo bawił się gumową kaczką. On nauczył się widzieć więcej, rozumieć dlaczego wszystkie zdobycze cywilizacyjne mugolskiego świata są tak ważne i jaką różnicę mogą zrobić, jeżeli hermetyczne środowisko czarodziei pozwoli im na otwarcie tej szkoły.

— Na niektóre z tych rzeczy znalazłem sponsorów — powiedział cicho, niezbyt pewnie, jakby się bał, że zostanie oskarżony za zdradzenie ich planów.

Wszyscy podnieśli głowy i wpatrzyli się w niego z niedowierzaniem, ale dawno minął już czas, kiedy Ron nie potrafił walczyć o swoje racje. Szczególnie, że teraz w spojrzeniach niektórych widział coś na kształt podziwu i bardzo mu się to spodobało.

— Dobrze się składa — powiedział po krótkiej chwili Neville, wypuszczając powietrze z płuc z wyraźną ulgą. — Myślałem, że będę jedyny — zaśmiał się cicho, widząc szok na kilku twarzach. — Nie martwcie się, chodzi o takie małe, ale jednak niezbędne sprzęty.

Wyciągnął rękę, a Teodor podał mu przeglądany zeszyt. Neville przekartkował kilka pierwszych stron, zatrzymując się dopiero na pracowni eliksirów i pospiesznie czytając listę, którą przygotował wcześniej Ron. Nie mówiąc nic, uśmiechnął się do siebie, ponownie kartkując brulion. Trwało to zaledwie kilkadziesiąt sekund, ale nikt w tym czasie się nie odezwał, chyba nadal będąc w szoku.

— Moja babcia ma kilku znajomych mugoli — zaczął w końcu chłopak. — I są bogaci — dodał z uśmiechem. — Pozwoliliście mi wtajemniczyć ją we wszystko, a ona po kryjomu umówiła mnie ze swoimi przyjaciółmi. Oni wiedzą, że babcia jest czarownicą, wiedzą o moich rodzicach, o wojnie i o tym, że w końcu udało nam się wygrać. Uważają, że jeżeli nawet zwykli mugole nie będą świadomi istnienia naszego świata, to chociaż rodziny uczniów powinny być z nim zaznajomione. Powiedzieli też, że jeżeli rzeczy, którymi handlują będą mi potrzebne do realizacji większych projektów, mam się do nich zgłosić — przerwał na chwilę, uśmiechając się z zakłopotaniem. — Nie martwcie się, nic im nie powiedziałem ani ja, ani babcia. Podejrzewam, że dała im tylko do zrozumienia, że planujemy coś dużego, a sponsorzy zawsze się przydadzą.

Harry z niedowierzaniem pokręcił głową, ale ostatecznie uznał, że im szybciej znajdą sponsorów, tym lepiej.

— Na co możemy liczyć? — zapytał.

— Na sprzęt potrzebny do doświadczeń chemicznych — zaczął z dumą. — Jeden z tych mężczyzn ma ogromną hutę szkła, więc postawienie nawet kilku szklarni nie będzie stanowiło problemu. Oprócz tego dostaniemy mugolski sprzęt sportowy, jakieś piłki, drabinki, bramki, kosze — zamilkł, kiedy Harry skrzywił się wyraźnie.

— Nawet jeżeli nie znajdziemy miejsca na salę wewnątrz budynku, będzie można zrobić boiska na zewnątrz — podjął natychmiast Ron, domyślając się o co chodzi jego przyjacielowi. — Znajdę idealny do tego teren. Wyznaczyłem już miejsce, gdzie będzie boisko do quiditcha…

— Dobra, dobra. Rozumiemy — przerwał mu Teodor, uśmiechając się wyjątkowo przyjaźnie, biorąc pod uwagę to, jak ostatnimi czasy unikał takich gestów. W stosunku do wszystkich. — Mówiłeś, że ty też zorganizowałeś jakichś sponsorów? — zapytał zaciekawiony, nie spuszczając z niego wzroku, ignorując całkowicie Harry’ego, który chyba zaczął zazdrościć Ronowi.

— Bliźniaki — odparł rudzielec, wyjątkowo z siebie zadowolony. — Powiedzieli, że wejdą we wszystko, co planujemy, a wszyscy wiemy, że udało im się zgromadzić naprawdę spory kapitał.

— Szczególnie, że część swoich produktów wysyłają za granicę — dodał Zabini, wprawiając w zdziwienie pozostałych. — No co? — zapytał, zauważając wpatrujących się w siebie znajomych. — Nie rozmawialiście z nimi w czasie wakacji?

Ginny parsknęła cichym śmiechem, pokręciła głową i wymownie spojrzała na swojego brata.

— I mają znajych — ciągnął Ron. — A ci znajomi też mają całkiem spore pieniądze i także chętnie pomogą, chociaż trzeba się będzie zastanowić, co nam jest potrzebne i jak to zorganizujemy.

— Myślę, że uda nam się rozwiązać wszystkie problemy w przeciągu dwóch pierwszych miesięcy, po nowym roku będziemy mogli zgłosić projekty na Ministerstwa, mam nadzieję, że uda się je przepchnąć — mówił Teo, kiedy niespodziewanie wszyscy zwrócili się w stronę Hermiony, która jęknęła wyjątkowo głośno i żałośnie.

— Zapomnieliśmy o najważniejszym, Harry — niemal warknęła, podskakując ze swojego miejsca i chodząc wyraźnie zdenerwowana po pomieszczeniu. — Cholera, zapomnieliśmy o dyrektorze.

— Co? — zapytał zdziwiony Ron, ale nie tylko on wyglądał na zagubionego.

— Dyrektor! — burknęła, machając jakimś ministerialnym świstkiem. — Dyrektor szkoły musi mieć co najmniej trzyletnie doświadczenie w nauczaniu i dwuletnie doświadczenie w zarządzaniu — zaczęła czytać, ciskając gromy z oczu. — Możliwe jest także zatrudnienie na tym stanowisku osoby, która posiada dłuższy niż dziesięcioletni staż w nauczaniu i mistrzostwo z co najmniej jednej dziedziny. Nie znamy nikogo takiego — dodała na koniec, opadając z sił, nie mając pojęcia jak rozwiązać ten problem. To było nie do rozwiązania.

— Znamy — powiedział nagle Harry a w jego oczach pojawiło się coś dzikiego, jakaś niewypowiedziana radość.

Podniósł głowę do góry, szukając wzrokiem Teodora, ale kiedy ich spojrzenia się spotkały, dostrzegł furię w oczach chłopaka, a po chwili Nott wybiegał już z Pokoju Życzeń, zderzając się w progu ze zdziwionym Malfoyem. Zanim Harry zorientował się, co się stało, jego partner zdążył zniknąć już za rogiem korytarza, a Potter chyba zaczął rozumieć w czym tkwił problem. Pytanie brzmiało, jak miał to naprawić i jak sprawić, żeby wrócili do punktu, w którym byli, zanim odkryli, że mężczyzna z którym spędzili trzy gorące tygodnie to ich profesor eliksirów.

— Cholera jasna! — krzyknął, uderzając pięścią w ścianę. — Cholera jasna — powtórzył ciszej, zaciskając zęby ze złości, zgrzytając nimi i kręcąc z niedowierzaniem głową. — Hermiono, nie martw się o dyrektora, załatwimy to z Teo — powiedział spokojniej, już wychodząc z Pokoju Życzeń, ale zdążył jeszcze usłyszeć jej cichutką odpowiedź:

— Najpierw załatwcie swoje własne sprawy.