Sokół część 1

Sokół *

Severus szedł jedną z ulic ekskluzywnej, mugolskiej dzielnicy Birmingham. Już dawno nie odwiedzał tego miasta, a co za tym idzie i tego konkretnego miejsca, ale obecne okoliczności zmusiły go do tej, jakże niechcianej wycieczki. Mimo lipcowego upału miał na sobie czarne, satynowe spodnie i zieloną koszulę z długimi rękawami, które były niezbędne do ukrycia Mrocznego Znaku. Czarny Pan szalał obecnie głównie w Londynie oraz na jego obrzeżach, i jak na razie jego wpływy nie sięgały dalej niż kilkadziesiąt kilometrów wokół stolicy. Odnotowywano co prawda ataki w całym kraju, jednak były one tak sporadyczne, że czarodziejska społeczność żyjąca z dala od epicentrum problemu mogła spać niemal spokojnie. Nie zmieniało to jednak faktu, że Snape nie zamierzał wychylać się z szeregu i obnosić z piętnem, na które tak lekkomyślnie zgodził się w wieku kilkunastu lat.

Próbował otrząsnąć się z myśli o Voldemorcie, który odradzając się zaledwie dwa lata temu, już zdążył na nowo zniszczyć jego życie. A było już prawie dobrze. Przez kilkanaście lat nie musiał szpiegować. Nie musiał płaszczyć się przed tym dupkiem i nie musiał zabijać. Nie żeby teraz robił to nadzwyczaj często. Czarny Pan był wystarczająco inteligentny, żeby nie narażać życia największego od kilku wieków mistrza eliksirów. Tak, Snape wiedział, że jest bardzo cenny. Jego ulepszane z roku na rok mikstury pozwalały wyleczyć większość ran i zniwelować działanie wielu klątw. Czasem dostawał zadania specjalne, jakby Tom ciągle go sprawdzał. Wywiązywał się jednak zawsze ze wszystkiego, co zostało mu powierzone, nie dając Lordowi podstaw do jakichkolwiek podejrzeń. Później topił smutki w popijanej w niewielkim saloniku przylegającym do gabinetu dyrektora Hogwartu Ognistej. Dumbledore był jedynym, który zawsze potrafił go uspokoić, ukoić nerwy, zbesztać, jeśli było trzeba, i przypomnieć, że to głównie dzięki poświęceniu Severusa zdołano uratować tyle istnień.

A teraz szedł do tej cholernej restauracji wiedząc, że nieważne, czy wezwałby go Voldemort czy niecierpiące zwłoki sprawy Zakonu, pognałby na spotkanie jak na skrzydłach. Rodzina. Najgorsze, co może zdarzyć się człowiekowi takiemu, jakim był on. Jego młodszy brat – idiota - ale ze smykałką do interesów, brał ślub. I oczywiście to on, Severus miał być świadkiem na tym ślubie. To z kolei oznaczało niestety, że musi na tą jakże cudowną uroczystość kogoś przyprowadzić. I to kogoś godnego czystokrwistego potomka szanowanego rodu, jak wytknęła mu babka kilka dni wcześniej. A, że nikogo takiego w jego życiu nie było (cóż… właściwie to w jego życiu w ogóle nie było nikogo na stałe!), to postanowił sobie kogoś takiego znaleźć. I potem zabierać go na wszystkie imprezy.

Wszedłszy, rozejrzał się dookoła. Było tylko kilku klientów, z czego większość zapewne nie miała pojęcia, że nie znajduje się w zwykłym lokalu. Nie czekał nawet chwili, kiedy obok niego pojawiła się młoda dziewczyna.

Zapewne mugolka.

Zmierzył ją mało przychylnym spojrzeniem i przywitał jeszcze mniej uprzejmie, niż miał w zwyczaju. Nastolatka, zupełnie niespeszona jego zachowaniem, poprowadziła go do stolika w pobliżu bezsensownie wielkiego akwarium i podała kartę. Przejrzał ją co prawda, ale wiedząc, że i tak nie znajdzie tego, czego nie mogło tam być, wymruczał do dziewczyny już nieco bardziej uprzejmym głosem:

— Poproszę Ognistą Whisky i Kartę Tatuaży.

Nastolatka spłonęła rumieńcem, wyszeptała: oczywiście i już jej nie było. Severus zdążył tylko zauważyć, że rzeczywiście nie miała na nadgarstku małego sokoła.

Alkohol przyniosła mu inna kelnerka. Z tatuażem. Uśmiechnął się do siebie, dostrzegając to małe znamię, ale nie przyglądał się szczególnie jego właścicielce. Podała mu też kartę, którą już zamierzał otworzyć, kiedy z zaplecza wyszedł młody, na oko siedemnastoletni chłopak. Był wysoki i dobrze zbudowany. Ciemne, skórzane spodnie opinały się na widocznych nawet z jego miejsca mięśniach. Jasnoniebieska koszula ze stójką podkreślała błękitne oczy, w których Severus zauważył szkła kontaktowe. Obcięte na krótko po bokach włosy odsłaniały profil młodzieńca, a dość efektowny irokez dodawał jego rysom drapieżności.

Idealny…

— Sokół? — zapytał dziewczynę, wskazując brodą na nastolatka.

Ta tylko skinęła głową z wyraźnym niezadowoleniem. Dopiero to sprawiło, że Severus przyjrzał się kelnerce. Bezapelacyjnie była piękna. Problem polegał jednak na tym, że była kobietą, a jego nieszczególnie kobiety interesowały. Obserwował ją z kpiącym uśmiechem na ustach, a dziewczyna powoli dochodziła do siebie, najwyraźniej uświadamiając sobie popełniony błąd.

— Przepraszam — szepnęła i delikatnie wyjęła z jego dłoni kartę, po czym płynnym ruchem przewróciła ją na odpowiednią stronę.

Keith** Duval.

Ur. 01.08.1980r

Kanadyjska Akademia Sztuk Magicznych 1990-1997; ukończona z wyróżnieniem

Języki: Angielski, francuski, włoski, łacina

OWTM:

W: Czarna Magia, Eliksiry, Obrona przed Czarną Magią, Transmutacja i pochodne, Zaklęcia

PO: Numerologia, Prawo Czarodziejskie, Prawo Mugolskie

Severus podniósł głowę i uchwycił wzrok chłopaka skupiony na swojej sylwetce. Uśmiechał się do niego poufale, zapewne domyślając się, jaką kartę właśnie studiuje.

Co ten dzieciak tu robi? Mógłby być kim chce z takimi wynikami…

Mistrz eliksirów nie odrywał wzroku od nowej, potencjalnej zdobyczy, analizując jednocześnie reakcje nastolatka na swoją natarczywość. Pomyślał, że chłopak nie może być tu długo. Najwyżej kilka tygodni, skoro niedawno skończył szkołę. Mimo to i tak zadziwiające było, że nadal się tu znajdował. Niezaprzeczalnie wzbudzał zainteresowanie wszystkich obecnych, co w jakiś przedziwny sposób jedynie zirytowało Snape’a.

Keith, obsłużywszy kilku oceniających go dość obleśnie mugoli, wrócił do baru, zamienił kilka słów z kelnerką w kusej spódniczce i chwytając butelkę szkockiej, podszedł do Severusa.

— Ognista nie jest za dobra o tej porze dnia — wymruczał tuż przy uchu gościa.

Snape poczuł, jak ciepły oddech Sokoła owiewa mu szyję i zadrżał lekko, pozostawiając na twarzy maskę opanowania. Chłopak nalał alkohol do niskiej szklaneczki, napełnionej średniej wielkości kostkami lodu i spojrzał na cienką książeczkę, którą profesor wciąż trzymał otwartą na jego profilu.

— Znalazł pan coś ciekawego? — Uśmiech nie schodził z jego twarzy, kiedy Severus zerkał w stronę karty.

Irytujący bachor!

— Właśnie się zastanawiam — odparł rozdrażnionym tonem, który bynajmniej nie zraził kelnera.

— Pracuję jeszcze tylko kwadrans — mówił Keith, a pewność siebie biła od niego falami. — Niedaleko jest mała kawiarenka. Spokojna i przytulna, choć nie tak elitarna jak to miejsce. Możemy porozmawiać. Jeśli pan chce, oczywiście.

Snape patrzył na dzieciaka nieodgadnionym wzrokiem. Nie tak to wyglądało, kiedy był tu po raz ostatni, ponad pięć lat temu. Wtedy po prostu wszedł, dostał kartę, wybrał i wyszedł. Jeden bal u Malfoyów, przepływ gotówki z ręki do ręki i to wszystko. Och, i jeszcze trochę seksu na odreagowanie tego przedstawienia. Rozmowa? Po co mają rozmawiać? Z drugiej strony, jeśli chciałby go zatrzymać na nieco dłużej, może warto sprawdzić, czy nie robi sobie niedźwiedziej przysługi. Skinął głową, a chłopak spiął się nieznacznie, jakby był pewien odmowy, ale chwilę później rozpromienił się i odszedł od stolika z lekkim dygnięciem na pożegnanie.

Severus dopił szkocką, zapłacił i czekał na chłopaka przed wyjściem, siedząc na oświetlonej popołudniowym słońcem ławeczce. Nie był pewien, czego spodziewać się po wyjściu do kawiarni. Jaki sens miało wychodzenie z lokalu, w którym wszystko można było załatwić? Odsuwając od siebie wizję różowego lokaliku ze słodko uśmiechającą się i obrzydliwie grubą babą podającą im niesmaczną kawę, pomyślał o ostatnim spotkaniu Wewnętrznego Kręgu.

Czarny Pan uparł się wznowić poszukiwania zaginionego lata temu Chłopca, Który Przeżył. Snape nie widział żadnego sensu w tych działaniach, przynajmniej nie miało to sensu, jeśli chodziło o plany Lorda, bo Zakonowi cudowny Harry przydałby się niezmiernie. Niestety, prawie sześć lat temu dzieciak nie pojawił się wraz z innymi pierwszoroczniakami w Wielkiej Sali i od tamtej pory nikt nie wiedział, gdzie Wybraniec może przybywać. Dopiero brak Pottera w Hogwarcie zmusił Albusa do udania się na Privet Drive 4. Nic to jednak nie dało, bo chłopca tam po prostu nie było. Petunia Dursley powiedziała im wtedy tylko, że nienawidziła siostry, a co za tym idzie i jej dziecka. Chłopiec dzień po swoim pierwszym tryumfie nad Voldemortem trafił do sierocińca i w przeciągu tygodnia od załatwienia formalności adoptowała go jakaś rodzina. Ku zaskoczeniu Dumbledore’a, wszystkie dane były utajnione w czarodziejski sposób. Dyrektorka przytułku powiedziała im jedynie, że dziecko trafiło do nich jako Harry Potter, ale na wyraźną prośbę pani Dursley jego personalia zmieniono na: Karl Misser; były to minimalne środki bezpieczeństwa, jakie kobieta postanowiła zastosować dla ochrony siostrzeńca. Nigdy nie udało im się odnaleźć Karla Missera, tak jak i nie mieli szczęścia przy tropieniu Harry’ego Pottera. A teraz cholerny Czarny Pan wymyślił sobie zorganizowanie nowej akcji poszukiwawczej.

— Idziemy? — Severus, czując dotyk palców na swoim ramieniu, zerwał się z ławki i w ułamku sekundy znalazł się przed Keithem, wbijając mu w żebra różdżkę.

Chłopak zmieszał się na moment, zaskoczony tak obronnym zachowaniem, po czym rozluźniając się, złapał Snape’a za dłoń trzymającą różdżkę i pogładził ją delikatnie opuszkami. Mężczyzna patrzył dzieciakowi w oczy i przeklinał się za idiotyczne zachowanie.

— Przepraszam — odezwał się po chwili Sokół, przenosząc ostrożnie dłoń na policzek mistrza eliksirów i gładząc go czule. — Ja też mam takie odruchy — dodał ciszej. — Wojna nie oszczędza nikogo, choć nie wszyscy są na nią gotowi.

Snape opuścił uzbrojoną dłoń i wpatrywał się w dzieciaka zastanawiając się, co takiego mogło go spotkać i co wie o wojnie. On sam nie miał mimo wszystko źle. Wiedział o tym. Czystokrwistość i wypchane złotem czy akcjami największych magicznych i mugolskich spółek skrytki, szpiegowanie i mistrzostwo w eliksirach. To wszystko sprawiało, że niezbyt często obrywał Crucio, a do innych klątw starał się po prostu przyzwyczaić. Czasem jednak zdarzały się i te gorsze dni, kiedy Lord, wściekły na cały świat, wyładowywał się na swoich sługach bez powodu. Pamiętał też doskonale przesłuchania w Ministerstwie. Dzięki Albusowi spędził tam tylko dziesięć dni. Nie wiedział wtedy, czy bardziej nienawidzi śmierciożerców czy aurorów.

Kawiarnia, do której zaprowadził go Keitha, była nowoczesna aż do bólu. Minimalistyczny wystrój i nikłe światło dopełniało obrazu współczesności. Obsłużył ich przystojny kelner pełniący jednocześnie rolę barmana i najwyraźniej jedynego pracownika klubiku.

— Nie masz jeszcze siedemnastu lat — odezwał się nagle ze zdziwieniem Snape, uświadamiając sobie, że dzieciak nie jest jeszcze nawet pełnoletni.

— Tak — odpowiedział chłopak z rozbawieniem, po czym zerknął dziwnie na mężczyznę obok siebie i zapytał: — To jakiś problem?

Severus odsunął się nieco od Sokoła i zerknął niepewnie na barmana. Keitha, zrozumiawszy co się działo zaśmiał się cicho i ponownie zmniejszył odległość między nimi.

— Mam mugolski dowód — wyciągnął z kieszeni plastikową kartę i pokazał towarzyszowi.

— Keith Duval, dziewiętnaście lat — przeczytał. — Ktoś w to niby wierzy?

— Oczywiście. Poza tym dokumenty są prawdziwe. W mugolskich urzędach są wszystkie istotne akta dotyczące mojej osoby, włącznie z aktem urodzenia czy świadectwami ukończenia poszczególnych szkół. Mam też legitymację studencką i oczywiście prawo jazdy.

Severus wpatrywał się w chłopaka, widząc pewien rodzaj dumy na jego twarzy. Potrafił o siebie zadbać. Oczywiście równie dobrze mógł wyciągnąć różdżkę i kogoś przekląć, ale po co robić wokół siebie zamieszanie. Doceniał takie szczegóły.

To chyba był jednak dobry wybór.

— A co ze światem czarodziejskim? — zapytał, pamiętając, że dzieciak podszedł do OWTM-ów z prawa.

— W Kanadzie czarodzieje zaczynają szkołę w wieku dziesięciu lat. Ukończenie jej jest równoznaczne z osiągnięciem pełnoletności. Mam podwójne, brytyjsko-kanadyjskie obywatelstwo, więc i mnie dotyczy to prawo — szepnął, pochylając się ku mężczyźnie i spoglądając mu w oczy z jakimś nieodgadnionym napięciem. — Mogę uprawiać seks i nikogo za to nie ukarzą. Według Kanadyjskiego Ministerstwa Magii jestem dorosły.

— Chcę, żebyś poszedł ze mną na ślub brata — wypalił niespodziewanie Severus, ganiąc się za zbyt szorstki ton i niepewność w głosie. — Mam być świadkiem — dodał zrezygnowany.

Keith zaśmiał się, ale nie odpowiedział, a Snape zastanawiał się, czy tu też mogą zawrzeć umowę, czy może kiedy są poza restauracją obowiązują inne zasady.

Muszę być spokojny i nie wolno mi niczego  spieprzyć!

— Chciałbym wiedzieć, jaka jest stawka — kontynuował, zorientowawszy się, że dzieciak nie zamierza się oddać na srebrnej tacy. — Mam też kilka innych, bzdurnych uroczystości w tym roku, a może i w przyszłym, i prawdę mówiąc wolałbym, żeby nikt mi nie zarzucił, że zmieniam partnerów jak rękawiczki.

Chłopak przyglądał mu się dłuższą chwilę, wyraźnie oceniając jego postawę i zachowanie. Badał mimikę i gesty, i w końcu mistrz eliksirów uznał, że chyba wypadł dobrze, bo Sokół znowu się uśmiechnął i w geście toastu uniósł filiżankę z zakrapianą koniakiem kawą.

— Chciałbym znać cenę i wiedzieć, co z dłuższą współpracą — powtórzył, kiedy wypili, a dzieciak przysunął się na tyle blisko, że Snape mógł go swobodnie objąć.

— Zwykła cena za pośrednictwo. Będziesz musiał dogadać się z Michaelem, choć podejrzewam, że będzie cię raczej całował po rękach.

— Nie rozumiem — przyznał mężczyzna, czując osobliwy niepokój.

— Widzisz… Nie jestem pierwszym lepszym Sokołem — zerknął na Severusa, ale ten tylko przytaknął, zachęcając go do kontynuowania. — Tak naprawdę, to ja wybrałem ciebie, a nie na odwrót. I obaj o tym wiemy.

Snape szybko pojął słowa nastolatka. Karta z jego profilem wyglądała na wielokrotnie przeglądaną. W takim razie to dzieciak nie zgadzał się na potencjalnych partnerów. Czyli miał rację. Powinien zniknąć stamtąd dzień po podjęciu zatrudnienia, a on sobie spokojnie czekał i z jakiegoś dziwacznego powodu wybrał właśnie jego.

Ciekawe ile osób widział już ten barman?

Zerknął na chłopaczka obsługującego właśnie jakąś zadbaną kobietę po czterdziestce, ten jednak nawet nie obrócił się w stronę ich stolika.

— Dlaczego ja? — zapytał w końcu, nie wypuszczając chłopaka z objęć.

— Och! — dzieciak uśmiechnął się ciepło i odpowiedział po chwili wahania. — Cóż, było kilka powodów. Słyszałem jak miło potraktowałeś moje koleżanki, a jednocześnie widziałem, jak starałeś się zachowywać poprawnie w mojej obecności.

Severus ścisnął go i warknął ostrzegawczo, czym Keith się zupełnie nie przejął i mówił dalej:

— Widziałem też, jak na mnie patrzysz i choć do pożądania w oczach niektórych ludzi zdołałem się przyzwyczaić, w twoich był ogień, który chyba mnie przyciągnął.

Mężczyzna prychnął na to wyznanie, ale dzieciak nie przerywał swojego monologu.

— Jesteś inteligentny. Zadawałeś mądre pytania, a twoje reakcje na różne sytuacje pozwalają mi cię ocenić.

 — Nic o mnie nie wiesz — syknął nagle Snape i próbował odsunąć od siebie smarkacza.

— Wiem! — zaprotestował chłopak, przytrzymując go w miejscu. — Wiem więcej niż mógłbyś podejrzewać. — Zrobił krótką przerwę, przyglądając się badawczo mężczyźnie, po czym kontynuował, a rzeczony otworzył usta i patrzył w niemym szoku: — Nazywasz się Severus Snape Jesteś śmierciożercą i szpiegiem Zakonu Feniksa od niemal dwudziestu lat. Jesteś też najmłodszym i prawdopodobnie najbardziej utalentowanym mistrzem eliksirów od prawie trzech stuleci i oczywiście jesteś wybitnym legilimentą i oklumentą.

Mężczyzna patrzył na chłopaka, zastanawiając się, czy zabić go od razu, czy przekazać Dumbledore’owi. Dzieciak wiedział za dużo. Zdecydowanie za dużo, z czego mogły wyniknąć ogromne problemy. Co z kolei mogło doprowadzić do wielu niepotrzebnych śmierci, w tym jego samego.

— Mogę złożyć Przysięgę Milczenia, jeśli chcesz. — Keith wzruszył ramionami, dostrzegając zdziwienie Snape’a. — Niemniej jednak, Albus mnie zna, więc równie dobrze możesz zapytać jego.

— Przysięga — wykrztusił Severus, a chłopak zgodził się, wyciągając różdżkę i recytując wyraźnie słowa.

— Kiedy jest ślub twojego brata? — zapytał, ukrywając różdżkę w rękawie koszuli.

— Słucham?

— Ślub, Severusie. W końcu od tego się zaczęło. Chyba nie sądzisz, że teraz się mnie pozbędziesz? — Uśmiechnął się trochę kpiąco, ale Snape dostrzegł ogniki prawdziwej radości jego w oczach.

W co ja się znowu wpakowałem!?

— To chyba nie jest najlepszy pomysł — odpowiedział w końcu i wyswobodził nadgarstki z oplatających go silnych palców. — Nie sądzę, żebyśmy się jeszcze spotkali.

— Spotkamy się. Możesz być tego pewny. — Dzieciak złapał go ponownie, zanim ten zdążył się choćby wyprostować i przyciągnął do namiętnego pocałunku, po czym szepnął, odrywając się na sekundy od wilgotnych ust: — Chcę się z tobą pieprzyć, Severusie. Poza tym nie możesz odrzucić Sokoła, nie po toaście. Wiesz, że to działa jak magiczna przysięga.

— Rozumiem — warknął Snape. — Nie dość, że będę miał na głowie dzieciaka, który z jakichś powodów zna na pamięć mój życiorys, to jeszcze będę musiał mu płacić!

Był wściekły, a mimo to w jego głosie zabrakło złośliwości, kiedy palce nastolatka zaczęły sunąć po zapięciu koszuli, zatrzymując się w strategicznych miejscach i zbaczając czasami z naznaczonego srebrnymi guzikami szlaku.

— Nie musisz mi płacić. — Dzieciak przeniósł usta na jakże czuły płatek ucha i pomiędzy słowami, muskał go i skubał, wydobywając z mężczyzny pierwszy, niekontrolowany jęk. — Jestem bogaty.

Severus odsunął się od Keitha na kilka centymetrów i próbował poukładać w głowie wydarzenia dzisiejszego dnia. Jego nowy partner niewątpliwie był cholernie przystojny, a skoro już i tak się w to wszystko wpakował, to dlaczego miałby nie skorzystać z sytuacji. Jeżeli Albus rzeczywiście go zna, to jutro i tak spotkają się na ślubie, i może w końcu się czegoś dowie. A może nie.

 * Symbolika

** Prawidłowa wymowa imienia Keitha