Jestem pewien

Tytuł: Jestem pewien

Autor: justusia7850

Pairing: HP/SS

Raiting: +12

Ostrzeżenia: m-preg

Wszystkie postacie należą do J.K.R., a ja nie czerpię z tego opowiadania żadnych korzyści.

 Jestem pewien

Harry biegł od samej wieży Gryffindoru, rozpychając po drodze nielicznych uczniów. Jego wściekła mina sugerowała, co inteligentniejszym Hogwartczykom, że należy odsunąć się jak najdalej i najlepiej o nic nie pytać. Za Złotym Chłopcem próbowała nadążyć nadal wstrząśnięta Hermiona, a posępny Ron podążał ponuro za dwójką przyjaciół.

— Zabiję! — warknął Potter wpadając jak burza do Wielkiej Sali.

Wszyscy patrzyli z zainteresowaniem, jak nastolatek maszeruje sztywno pomiędzy stołami.

— Dyrektorze? — zaczął głośno. — Czy pełnoletni uczeń Hogwartu może wziąć ślub?

Dumbledore zachłysnął się sokiem, który właśnie pił i zamrugał zdziwiony, podczas gdy w pomieszczeniu zapadła niczym niezmącona cisza.

— Harry… Czy jest jakiś konkretny powód, dla którego o to pytasz?

— Tak, proszę pana.

Staruszek uniósł pytająco brwi, gdy pozostała dwójka Złotego Tria stanęła po bokach Wybrańca.

— Jaki, mój drogi?

— Och! Czy zechce pan poprowadzić uroczystość moich zaślubin? — zapytał na pozór spokojnym głosem. — Powiedzmy, szóstego maja?

— Potter! — syknął niebezpiecznie Snape, kiedy dyrektor, wciąż w szoku, skinął głową.

— Potter? — mruknął ze złością w oczach nastolatek. — Potter? Co się stało z… — Hermiona uspokajająco dotknęła jego ramienia i choć zrzucił jej dłoń, nie dokończył zdania. — Właściwie, to nie ważne.

W Wielkiej Sali zgromadzili się już chyba wszyscy mieszkańcy zamku. Ciche rozmowy rozbrzmiewały przy każdym stole, a uczniowie zastanawiali się, kim jest wybranka Gryfona i co mogło go tak rozwścieczyć.

— Drodzy państwo — zwrócił się do kadry nauczycielskiej. — Oczywiście wszystkich was serdecznie zapraszam.

Kiedy szepty za jego plecami stały się nieskładnym, skrzecząco – piszczącym brzęczeniem, Harry odwrócił się, wziął głęboki wdech i uciszył zebranych.

— Wy także jesteście zaproszeni. Bez wyjątków. Oficjalne zaproszenia dostaniecie najpóźniej za tydzień.

Draco prychnął głośno i podniósł się ze swojego miejsca.

— Potter, dlaczego uważasz, że chciałbym wziąć udział w twoim ślubie?

— Zapewniam cię, że akurat ty weźmiesz w nim udział na pewno — odpowiedział, śmiejąc się niekontrolowanie.

— Potter! — ponownie warknął mistrz eliksirów. — Co ty wyrabiasz, durny bachorze?

— Zamknij się, Severusie Snape! — krzyknął Harry, wywołując zdziwione sapnięcia. — Po prostu się zamknij — dodał ciszej, powoli się do niego odwracając. — I ciesz się, że jeszcze żyjesz, bo idąc tu, chciałem cię tylko zabić.

— Kumplu, wyluzuj — wtrącił się cicho Ron, łapiąc go ostrożnie za łokieć. — Jego śmierć nie jest teraz najlepszym rozwiązaniem…

Po tym stwierdzeniu niemal wszyscy utkwili niedowierzające spojrzenia w rudzielcu. Zarówno uczniowie, jak i nauczyciele wiedzieli o ciągłych kłótniach i wzajemnej nienawiści tej dwójki. Fakt, że Weasley bronił teraz Snape’a, nawet w tak zawoalowany sposób, był niepokojąco dziwny.

— Może jednak śmierć byłaby dobra — burknęła z tak niepodobnym do niej, wrednym grymasem Hermiona. — W końcu jesteś bohaterem wojennym, Złotym Chłopcem, Wybawicielem Czarodziejskiego Świata — mówiła kpiąco. — Nie sądzę, żeby odważyli się zamknąć cię w Azkabanie za zamordowanie kogokolwiek, a nawet jeśli, to uciekniesz po godzinie. Nie przejmowałabym się za bardzo.

— Panno Granger! — syknął oburzona McGonagall. — Co pani sobie wyobraża, żeby…

— Harry? — przerwał jej Dumbledore. — Wybacz, ale nie rozumiemy waszego zachowania — przyznał z niepewnością w głosie.

Nastolatek wzruszył ramionami, ale jego twarz nadal wyrażała złość.

— Panie Potter — zaskrzeczał Flictwick. — Czy może nam pan powiedzieć, kim jest pańska wybranka?

Cała trójka parsknęła krótkim śmiechem, a rozbawiony Gryfon pokręcił głową.

— Harry? — wtrącił się znowu Albus. — Czy zdradzisz nam chociaż, dlaczego podjąłeś taką decyzję?

— Ja… — zaczął cicho, ale ponownie w słowo wszedł mu Severus.

— Potter! Nie sądzę, żeby twoje życie osobiste interesowało kogokolwiek na tej…

— Silencio, Expeliarmus! — krzyknął chłopak, uciszając skutecznie nauczyciela. — To wszystko twoja wina i to przez ciebie musiałem przełożyć ślub o trzy miesiące, więc nie waż się nawet podważać mojej decyzji.

Uczniowie patrzyli na niego z podziwem albo wściekłością, w zależności od koloru swoich szat, a profesorowie z niedowierzaniem i lekkimi uśmiechami, które bezskutecznie próbowali zamaskować.

Snape z morderczym spojrzeniem i dłońmi zaciśniętymi w pięści okrążył stół i zmierzał w jego kierunku, ale zanim podszedł wystarczająco blisko, zatrzymała go silna bariera, wyczarowana pospiesznie przez Rona i Hermionę.

— Harry, mój drogi, mówisz, że planowałeś ślub, ale musiałeś zmienić jego datę — odezwał się cicho Dumbledore, a nastolatek potwierdził skinieniem. — Dlaczego?

— Dlaczego? — jęknął i rozejrzał się nieprzytomnie po Wielkiej Sali.

Kiedy jego wzrok spoczął na Severusie dostrzegł ciekawość i dobrze widoczny zawód, uczucie zdrady, niepewność i całkowite niezrozumienie sytuacji. Ból przeplatany wściekłością.

Daj mu szansę, pomyślał, uspokajając się.

Gryfon opuścił ramiona, przybrał spokojną, przepraszającą minę i krótkim ruchem zlikwidował ochronną tarczę. Później zdjął zaklęcie uciszające i przelewitował różdżkę Snape’a do jego dłoni.

— Harry? — powtórzył dyrektor. — Dlaczego?

— Cóż… — zaczął, patrząc prosto na mistrza eliksirów. — Będę miał dziecko.

Ciszę przerywały niekontrolowane piski i krótkie śmiechy. Od stołu Ślizgonów znów potoczyły się kpiące słowa Malfoya, ale chłopak ich nie słyszał. Liczył się tylko Severus. Nikt więcej.

— Panie Potter — mruknęła niezadowolona Minerva. — Zechce nam pan zdradzić, kim jest szczęśliwa matka?

Przyjaciele Wybrańca zaśmiali się głośno, ale zamilkli natychmiast, kiedy niespodziewanie dla pozostałych odezwał się Snape.

— Jesteś pewien? — szepnął przez ściśnięte gardło.

— Całkowicie. Sprawdziłam trzy razy — potwierdziła Hermiona, a Ron kiwał współczująco głową.

Szepty podniosły się znowu, a Hogwartczycy zastanawiali się, dlaczego Weasley stoi nadal tam gdzie stoi, skoro najwyraźniej jego dziewczyna zdradziła go z Potterem, notabene jego najlepszym przyjacielem i teraz nosi w sobie dziecko Złotego Chłopca.

— Jestem pewien — dodał cicho Gryfon.

Wciąż patrzył w czarne oczy opiekuna Slytherinu, ale teraz widział w nich głównie szok i inne, dopiero budzące się do życia uczucie. Powoli przesunął dłonią po swoim podbrzuszu, a Severus zapatrzył się na ten szczególny gest. Kilka sapnięć przy stole prezydialnym potwierdziło, że nie tylko on to dostrzegł.

Snape niewiele myśląc, pokonał odległość dzielącą go od Harry’ego i ku zaskoczeniu większości złapał chłopaka za pośladki i uniósł w ramionach, uśmiechając się publicznie, chyba pierwszy raz od kilkunastu lat i powodując głośny śmiech u Gryfona oraz oddechy ulgi u jego przyjaciół.

— Musiałeś zrobić takie przedstawienie? — zapytał po chwili. — Połowa Wielkiej Sali jest w głębokim szoku, jedna czwarta uczniów zemdlała, a pozostali boją się, że coś przedawkowali.

— Cóż… Byłem raczej wściekły — zaczął z uśmiechem i rozejrzał się dookoła. Zaśmiał się zauważając, że jest dokładnie tak, jak mówił jego partner. — Zabierz mnie stąd — poprosił cicho, ukrywając głowę w zagłębieniu szyi Severusa.

Mężczyzna zerknął na dyrektora, który z szerokim uśmiechem i radosnymi iskierkami w oczach, skinął głową. Szybko skierował się w stronę wyjścia, wciąż trzymając ciasno nastolatka.

— Och! — wyrwało się Wybrańcowi, gdy byli już niemal przy drzwiach.

Spojrzał na stół Ślizgonów i wyłowił wzrokiem wpatrującego się w nich prefekta siódmego roku.

— Draco — powiedział, rozbawiony wyrazem jego twarzy. — Będziesz moim drużbą. Razem z Ronem.

Koniec