W Forks: Brakujący element

W Forks
Część druga: Brakujący element

Draco prychnął cicho, ale przyjrzał się uważniej oczom wampira i odetchnął z ulgą. Wiedział, że Potter nie naraziłby go na żadne niebezpieczeństwo, a o Cullenie wypowiadał się zawsze w pozytywny sposób. Skoro mieli tu spędzić kilka kolejnych dni, postara się być miły. Albo chociaż w miarę miły. W końcu uśmiechnął się nieznacznie i skinął głową mężczyźnie, na co ten odpowiedział szerokim uśmiechem i wprowadził ich do wnętrza domu.

— Czyli twój mąż też jest czarodziejem? — zapytał Harry’ego, wskazując im schody, po których zaczęli się wspinać.

— Tak, chodziliśmy razem do szkoły — mruknął z lekką drwiną, za co otrzymał niechętny grymas od blondyna.

— Ale nie byliście parą, kiedy się poznaliśmy?

Malfoy znowu zerknął na małżonka z wahaniem, ale ten tylko zaśmiał się i uspokajająco pogładził go po dłoni. Bawił go taki niepewny Draco. Ślizgon zawsze wiedział, czego chce i dążył do szybkiej realizacji własnych celów. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek czuł się zagrożony, ale teraz widocznie jego magia nie działała do końca prawidłowo, bo Harry nie przypuszczał, żeby fakt, że nosi on ich dziecko, miał cokolwiek wspólnego z hormonami. To musiała być wyłącznie sprawka magii, choć nie miał pojęcia, na jakiej zasadzie miałoby to działać.

Po chwili weszli do przestronnego salonu, w którym jedną ścianę stanowiły ogromne okna, pozwalające na obserwowanie pięknych widoków, rozciągających się dookoła posiadłości. Rzeczywiście niedaleko płynęła rzeka, ale można było też dostrzec oddalone nieco górskie szczyty.

— Mógłbym tu zamieszkać — mruknął Draco nieuważnie, zatrzymując na dłużej wzrok na pokrywającym najwyższe partie gór, śniegu.

Alice przyglądała się dwójce szeroko otwartymi oczyma, doskonale zdając sobie sprawę, że to właśnie ich widziała w swojej wizji a Edward starał się wyłapać coś konkretnego z ich myśli, ale obaj byli zbyt skupieni na zachwycaniu się krajobrazem. Raptem Harry warknął cicho i przyciągnął blondyna do siebie, zasłaniając go lekko swoim ciałem. Ten spojrzał na niego, pytająco unosząc brew, ale zamiast wyjaśnień, usłyszał jak Potter oskarżycielsko zwraca się do Carlisle’a:

— Nie mówiłeś, że w twojej rodzinie są czarodzieje.

— Bo nie ma — mruknął zdezorientowany.

— Co najmniej trójka — warknął znowu. — Draco, okluduj umysł.

Malfoy natychmiast wykonał jego polecenie, niespokojnie obserwując twarze wampirów. Wszyscy wyglądali na zagubionych, choć ktoś, kogo nie mógł dostrzec ze swojego miejsca, sapnął głośno, chwilę po tym, jak postawił osłony.

Gryfon uspokoił się po krótkiej chwili i spojrzał przepraszająco na przyjaciela.

— Wybacz. Od dzisiaj będę trochę zestresowany — przyznał. — Możliwe, że to tylko wasza magia, ale jest silniejsza niż u ciebie — dodał. — Jak pamiętasz, nie lubię, gdy ktoś wchodzi do mojej głowy.

— Och… Edward. On nie robi tego celowo. Choć rzeczywiście, czyta w myślach.

Draco wymamrotał coś niezrozumiałego, przyciskając się jednocześnie mocniej do małżonka.

— Poznajcie moją rodzinę — przerwał krępującą ciszę Carlisle. — To moja żona Esme. — Przedstawił najpierw niską kobietę. — To Jasper i Alice. — Wskazał na parę stojącą najbliżej. — Jasper odczuwa emocje, a Alice widzi przyszłość. — Obaj wzdrygnęli się lekko na te słowa, pamiętając o tym, co zadecydowało o życiu Złotego Chłopca. — Tam stoją Rosalie i Emmet — kontynuował, przedstawiając kolejną parę. — A to Edward — mruknął na koniec, przepraszająco.

Kiedy spojrzenia dwóch czarodziei padły na jego pierwszego syna, wszystko dookoła jakby zamarło. Harry wpatrywał się w chłopaka, jak urzeczony, a jego małżonek przełknął głośno ślinę, czując dziwną suchość w gardle. Nawet ciemniejące z każdą sekundą oczy wampira, nie pozwoliły im na odwrócenie wzroku. Dopiero ciche warczenie przywróciło ich do rzeczywistości. Potter w jednej sekundzie zasłonił sobą całkowicie partnera i wyszarpnął różdżkę, ustawiając się w pozycji bojowej.

— Carlisle? — zapytał z gniewem. — Co się dzieje?

— Nie jestem pewien — przyznał, a chłopak na moment przeniósł na niego swoje spojrzenie.

Ten moment niestety wystarczył, żeby Edward doskoczył do Pottera, na co pozostali patrzyli z rosnącym szybko strachem. Zanim jednak ktoś zdążył go zatrzymać, ten pochylił się nad brunetem i złożył na jego wargach namiętny pocałunek. Draco patrzył na to oniemiały, w końcu rzucając zaklęcie tarczy, które skutecznie oddzieliło ich od siebie. Wampir przez chwilę nie wiedział, co się właściwie stało, ale już po kilku sekundach znalazł się przy Ślizgonie, przesuwając delikatnie dłonią po jego brzuchu.

Malfoy patrzył na niego ze łzami w oczach i zaciętym wyrazem twarzy, czując jak nowy rdzeń pulsuje niebezpiecznie. Jakby upraszał się o możliwość dodania jeszcze jednego rodzaju magii do swojej struktury.

Potter, widząc zagubienie na twarzy kochanka, podszedł do niego, nie odsuwając jednak wampira. Czuł, że mimo wszystko, nie stanowi on dla nich zagrożenia.

— Kochanie, o co chodzi? — szepnął, układając swoją dłoń tuż obok tej, należącej do Edwarda. — On nie zrobi ci krzywdy.

— Wiem, ale… — zawahał się chwilę i ponownie opuścił osłony wokół swojego umysłu. — Użyj legilimencji, bo nie wiem, co się dzieje.

Potter spojrzał na niego czujnie, szepcząc jednocześnie: Legilimens. Wampiry wpatrywały się w nich, zupełnie nie pojmując zaistniałej sytuacji. Alice i Jasper poruszali się niespokojnie, ale tylko Carlisle podejrzewał, co przeżywa właśnie jego syn. Choć nie miał pojęcia, jak to było możliwe.

Harry w końcu sapnął cicho, opuszczając umysł męża i przytrzymując go silniej, żeby ten nie upadł. Spojrzał jeszcze na Edwarda i powtórzył zaklęcie, zagłębiając się tym razem w jego myślach. Wampir zaklął szpetnie i przyklęknął na jedno kolano, łapiąc się za głowę. Czarodzieje wiedzieli, że walczy z klątwą, ale zbyt ważne było teraz poznanie jego prawdziwych intencji.

— Och! — westchnął po chwili Harry i wyciągnął dłoń do Edwarda, pomagając mu się podnieść. — Musimy to przemyśleć — mruknął, przyglądając mu się uważnie.

Ten zawarczał gardłowo, jakby z żalem, i z niesłychaną prędkością wybiegł z domu, a Draco, kiedy tylko poczuł oddalającą się specyficzną, wampirzą magię, która tak bardzo pragnęła wniknąć w rdzeń jego nienarodzonego jeszcze dziecka, osunął się w ramionach Gryfona.

— Harry — szepnął. — Co się dzieje?

Potter przyglądał mu się przez chwilę niepewnie, wiedząc już, jaką decyzję będą musieli podjąć. Bez względu na wszystko, najważniejsze było życie jego małżonka i potomka, którego ten teraz w sobie nosi.

— Carlisle — zwrócił się do przyjaciela. — Możemy zrobić badania, zanim wróci Edward?

Cullen przez chwilę patrzył na niego oszołomiony, zastanawiając się, komu niby ma zrobić badanie, kiedy dostrzegł, że obaj czarodzieje delikatnie dotykają podbrzusza blondyna. Chyba pozostałym wydawało się to równie nieprawdopodobne, bo na twarzach wszystkich członków jego rodziny gościł taki sam grymas niedowierzania.

— Carlisle? — powtórzył. — Proszę, to ważne.

Mężczyzna skinął i podchodząc do pary, odebrał od Pottera, niemal całkowicie już nieprzytomnego, Draco. Chłopak wydawał się nieco spięty, ale najwyraźniej chłód jego skóry działał na niego kojąco, bo po chwili przylgnął do niego lekko, na co wampir zmieszał się odrobinę, przenosząc niepewne spojrzenie na przyjaciela. Ten uśmiechnął się tylko i machnął ręka, popędzając go.

— Mężczyzna nie może być w ciąży — burknęła Rosalie, kiedy ruszyli do pomieszczenia, w którym Carlisle trzymał sprzęt medyczny.

— To nie jest taka ciąża, jak u kobiety — warknął słabo blondyn. — Nie mam macicy, ani nic takiego.

Jęknął cicho, kiedy niespodziewanie coś wewnątrz jego ciała poruszyło się niespokojnie.

— Ci… — szepnął, znowu gładząc brzuch. — To wcale nie znaczy, że cię nie kocham. Bardzo cię kocham. Harry też cię kocha — mamrotał cicho, kojącym głosem. — Prawdopodobnie pokocha cię też cały klan wampirów, więc będziesz miał lepszą ochronę niż którykolwiek z twoich ojców.

Potter zaśmiał się cicho, dostrzegając zmieszanie na twarzach Cullenów. Był pewien, że to dziecko będzie oczkiem w głowie całej rodziny.

-I-I-I-

Edward musiał zapolować. To, co się wydarzyło w jego domu, było dla niego jednocześnie wspaniale i przerażające. Pocałunek był cudowny, ale dopiero, kiedy położył dłoń na brzuchu blondwłosego czarodzieja, poczuł się w pełni szczęśliwy. Czuł od niego silną magię obu czarodziei. Dziwna energia, którą emanował chłopak, wydawała się być tym, czego pragnął przez całe swoje życie. Jego dopełnieniem. Spełnieniem snów. Potrzebował tych dwóch młodych mężczyzn i potrzebował dziecka, które rozwijało się w ciele jednego z nich. Nie wiedział dlaczego, ale im bardziej się oddalał od swojego domu, tym bardziej instynkty nakazywały mu powrót.

-I-I-I-

Carlisle ułożył Draco na łóżku i rozpiął jego koszulę, ukazując nieznacznie zaokrąglony brzuch. Przyjrzał się dokładnie chłopakowi, próbując znaleźć jakieś logiczne wytłumaczenie tego, że będzie przeprowadzał na nim badanie, które od zawsze zarezerwowane było wyłącznie dla płci przeciwnej.

— On jest mężczyzną — mruknął Harry, kładąc dłoń na ramieniu wampira. — Zapewniam cię.

Mężczyzna potrząsnął głową i rozsmarował żel po bladym ciele.

— Zacznij tutaj — odezwał się Malfoy, wskazując okolice splotu słonecznego.

— Dlaczego? — zainteresował się.

— Wydaje mi się, że tu gromadzi się energia, tworząca drugi rdzeń.

Carlisle zerknął zmieszany w stronę Pottera, który szybko podał mu informacje znalezione wcześniej we wspomnieniach męża.

— Nie jestem pewien, czy w takim wypadku, uda nam się cokolwiek zobaczyć — przyznał. — Jeżeli wszystko jest magicznym procesem, możemy nie mieć takiej możliwości.

Mimo swoich słów, przycisnął urządzenie do wskazanego przez Ślizgona miejsca i przesuwał nim powoli w dół, szukając jakiegoś odstępstwa od normy. Po chwili zamarł, wpatrując się z niedowierzaniem w ekran komputera.

— To niemożliwe — mruknął, dotykając delikatnie palcem obrazu. — Tak… Draco będzie miał dziecko. Nie wygląda jednak na trzymiesięczny płód, raczej na dużo młodszy, ale według tego, co mówiliście, od tej pory zacznie się bardzo szybko rozwijać — przerwał na moment, żeby zobaczyć reakcje czarodziejów na swoje słowa. — To bliźniaki.

Malfoy drgnął gwałtownie i chciał się unieść, co szybko uniemożliwił mu Harry, który nadal siedział przy jego głowie.

— To nie mogą być bliźniaki — powiedział, z paniką w głosie, do Gryfona. — Proszę, powiedz, że się pomyliłeś.

Cullen pokiwał przecząco głową, a Emmet zaśmiał się dźwięcznie, widząc strach w oczach przyszłego ojca. Zapewne ciężko było się pogodzić z faktem, że urodzi się jedno dziecko, a co dopiero dwoje.

— Draco — odezwał się, uspokajająco, Potter. — To będzie najszczęśliwsza dwójka na świecie.

— Nie rozumiesz — krzyknął. — To nie mogą być bliźniaki. To zbyt niebezpieczne.

Harry natychmiast zesztywniał i wpatrzył się w oczy małżonka, ściskając kurczowo jego dłoń.

— Czy coś ci grozi?

Malfoy zaprzeczył nieznacznym ruchem głowy, ale pod powiekami można było dostrzec zbierające się łzy. Warknął zły, że to się znowu dzieje i otarł szybko twarz.

— Mi nic — przyznał. — Ale zabraknie magii. — Brunet nadal wyglądał na zagubionego. — Potter, do jasnej cholery, dlaczego musiałem poślubić właśnie ciebie?

Zapytany pochylił się nad nim lekko i pocałował delikatnie, jednocześnie wzruszając ramionami.

— Bo cię zaciągnąłem do łóżka na ślubie Ginny i Teo? — Blondyn prychnął cicho, ale uśmiechnął się kącikiem ust. — Obaj jesteśmy potężni, dlaczego myślisz, że zabraknie magii?

— Gdybyś ty nie miał dużej ilości mocy, nigdy nie ujawniłyby się u mnie geny nosiciela — zaczął z wahaniem. — Ale się ujawniły, a fakt, że noszę bliźniaki oznacza, że różnica w poziomach naszej energii jest zbyt duża, rozumiesz? — Harry zaprzeczył szybko, słuchając uważnie jego słów. — Przez to, że jesteś tak silny, zamiast jednego, utworzyły się dwa dodatkowe rdzenie, które będą ze sobą walczyć o naszą magię — mruknął ze smutkiem. — A skoro będą walczyć, będą też bezsensownie zużywać moc, zamiast się nią zasilać.

— Dzieci nie będą się rozwijać prawidłowo — wydedukował Harry i teraz także w jego oczach dostrzec można było obawę.

Carlisle zerknął niepewnie na Alice, która stała oparta o ścianę i ze złości zaciskała dłonie w pięści. Jasper przytulał ją do siebie, podobnie jak Emmet tulił Rosalie, u której wściekłość mieszała się z żalem.

— Co się z nimi stanie? — zapytał Potter.

— Umrą.

Po wypowiedzeniu tego jednego słowa, zaszlochał cicho, gładząc nieuważnie brzuch.

— A co jeżeli zasilimy rdzenie jeszcze jedną magią? — mruknął, po kilku minutach, Gryfon.

— To niemożliwe — warknął jego małżonek. — Rdzenie mogą czerpać wyłącznie od swoich pierwotnych twórców. Nie ma takiej możliwości, żeby dostarczyć im dodatkowej mocy.

— Niekoniecznie, Draco — powiedział z wahaniem. — Myślę, że jest pewien sposób.

— Harry, proszę cię — burknął, a w jego głosie wyraźnie było słychać zmęczenie i zrezygnowanie.

Potter tymczasem utkwił wzrok w wejściu do pomieszczenia, w którym przebywali i z uwagą przyglądał się Edwardowi, który wszedł tu przed chwilą. Widać było, że spieszył się z powrotem, bo na jego ustach i koszuli można było dostrzec niewielkie plamki krwi, ostatnio upolowanej ofiary. Musiał słyszeć większą część ich rozmowy, albo wyczytać jej przebieg z myśli członków swojej rodziny, bo wyglądał na równie przygnębionego, co każda inna osoba w tym pokoju. W miodowych tęczówkach łatwo można było dostrzec ból i niepewność. Wampir wyglądał tak, jakby miał stracić coś, co dopiero udało mu się odzyskać i Harry doskonale zdawał sobie sprawę, co ten czuje.

Może właśnie o to chodzi?, zastanawiał się. Może dlatego Edward tak zareagował?

— Jestem pewien, że jest sposób — upierał się twardo Potter, wciąż patrząc na Edwarda.

— Nie denerwuj mnie, durny Wybrańcze! Nasze dzieci umrą, bo jestem za słaby — jęknął cicho.

Harry szybko zwrócił na niego swoje spojrzenie i pocałował czule, delikatnie wsuwając palce dłoni w rozrzucone dookoła głowy, jasne kosmyki.

— Nie jesteś słaby, kochanie — mruknął.

— W takim razie to twoja wina, Potter! — warknął, odtrącając jego rękę.

Harry zmieszał się na moment, a na jego twarzy pojawił się grymas bólu. To będzie jego wina, jeżeli ich dzieci nie przeżyją. Cokolwiek by Draco nie mówił, już zdążył pokochać te dwie istoty, które zagnieździły się w jego ciele i które zachłannie czerpały z ich magii.

— Nadal uważam, że jest sposób na uratowanie dzieci — powiedział stanowczo, a Malfoy zerknął na niego, zdziwiony pewnością w jego głosie.

— Jaki? — szepnął z nadzieją.

Gryfon zapatrzył się chwilę w jego szare oczy, które fascynowały go jeszcze w Hogwarcie. I chociaż wtedy zupełnie inaczej patrzył na Draco, to ten zawsze był obok niego, zawsze był gdzieś blisko. Możliwe, ze gdyby nie żyli w czasach wojny, byliby przyjaciółmi od samego początku, bo Harry nie narzucałby wtedy swojego zdania Tiarze Przydziału, ale niestety tak się stało. I te szkolne lata ukształtowały ich osobowości w niemal równym stopniu, co wygrana już, na szczęście, wojna.

— Powiedziałeś, że nowe rdzenie mogą czerpać magię wyłącznie od swoich twórców — zapytał, a jego małżonek przytaknął nieznacznie. — Ktoś w twojej rodzinie próbował już zasilać dzieci dodatkowo?

— Tak — przyznał. — Nigdy się nie udało.

— Ale wybierano do tego zawsze czarodzieja, prawda? — mruknął, nie odrywając od niego czujnego spojrzenia.

— A kto inny mógłby zasilić rdzenie magią? — warknął, ale po chwili zrozumiał, o czym mówi Harry. — Och… Och! — Widać było, jak jego oczy zaiskrzyły się nowym blaskiem, a wzrok na nowo stał się ciepły i czuły. Pełen nadziei. — Jesteś pewien, Harry?

— W zupełności. — Skinął stanowczo na potwierdzenie swoich słów.

— O czym mówicie? — wtrąciła z wahaniem Esme, stając za plecami Carlisle’a i kładąc mu miękko dłoń na karku.

Draco popatrzył na nią z iskierkami w oczach i lekko psotnym uśmiechem, tak bardzo różnym od tego, co jeszcze chwilę wcześniej gościło na jego twarzy.

— Chyba znaleźliśmy nasz brakujący element — powiedział radośnie.

— Nie rozumiem — burknęła wampirzyca, a pozostali Cullenowie pokiwali głowami na znak zgody.

— Och, Esme… — odezwał się Potter. — Czy uważasz, że Edward będzie dobrym ojcem?

-I-I-I-

Spojrzenie Zabójcy jak pisałam w ostrzeżeniach będzie fluff, a co za tym idzie zwroty typu: kochanie, czy skarbie:) Wiem, że tekst jest dziwny i niekanoniczny, ale co tam! Jakie egzaminy? Mam nadzieję, że wszystko z górki!

Miki ach, właśnie Cathy mi ostatnio mówiła o takim trójkącie, więc to tak właściwie za jej namową...

Wera wystarczająco szybko? Nie skupiłam się za bardzo na reakcjach Cullenów odnoście preferencji Edwarda, ale może w następnej części wrzucę o tym jakis fragment.

Shana89 eh, żadnych powodów do zazdrości... słodycz i puchatość! Fluff króluje!

Black663 ach... liczyłam, że komuś będzie się chciało zerknąć na mapę Włoch i odkryć, że Voltera leży niecałe sześćdziesiąt kilometrów od Florencji, ale skoro nie, to grzecznie informuję:) 

Cathy.x1 a wiesz, że to przez Ciebie to w ogóle powstało? Nie, wiec informuję, że właśnie tak było! Ano niekanoniczni, o czym ostrzegłam na początku, tak jaki o tym, że będzie słodko. Ac co? Święta się zbliżają, może być słodko!