Sokół część 19

Keith leżał nieruchomo na brzuchu, zastanawiając się dlaczego doszło do takiej sytuacji. Snape kręcił się wokół niego, sprawdzając, czy przez swoje zachowanie go nie uszkodził. Nic na to nie wskazywało, ale i tak zaaplikował mu maść łagodzącą, co Sokół przyjął jako kolejne wtargnięcie w swoje ciało i spiął mięśnie jeszcze bardziej. Ostatecznie mężczyzna ułożył się obok kochanka, przyciągając go do siebie i układając go na swojej klatce piersiowej. Nastolatek był jak bezwładna lalka, którą można kierować według swoich zachcianek i potrzeb. Pogłaskał go po linii kręgosłupa, przeklinając samego siebie.

Zazwyczaj Severus potrafił odciąć się od tego, co robił dla Czarnego Pana, ale od kiedy ten dzieciak pojawił się w jego życiu, on sam zaczął nieco inaczej funkcjonować. Nie potrafił traktować go z góry i chyba też wcale tego nie chciał. Ale dzisiaj…

— Przepraszam, Keith — powiedział miękko.

Duval spiął się na moment w jego ramionach, ale tylko pokręcił głową i nadal leżał z twarzą pomiędzy jego szyją a ramieniem.

— Przecież po to właśnie jestem — szepnął. — Masz prawo mnie tak traktować.

Mistrz eliksirów warknął cicho, unosząc nieco jego głowę i patrząc mu w oczy. Widział w nich, że go zawiódł.

— Wiesz, że nie czuję się dumny z powodu tego, jak cię potraktowałem.

Keith przygryzł lekko wargi, ale skinął. Po chwili westchnął cicho i dotknął dłonią jego szyi, układając głowę tam, gdzie spoczywała przed chwilą.

— Nie przeszkadzają mi takie zabawy, Severusie — mówił cicho. — Jeżeli potrzebujesz takich ostrzejszych… wrażeń, to mi o tym powiedz. Ale zdecyduj się, jak chcesz mnie traktować — urwał na moment, zastanawiając się, gdzie popełnił błąd. — Pamiętasz? Po tym, jak Tom mnie wam przedstawił, powiedziałem ci, że możesz traktować mnie jak swoją dziwkę. — Zauważył, że mężczyzna przycisnął go do siebie mocniej, a palce jego dłoni zsunęły się na biodro, pieszcząc je delikatnie. — Ale obiecałem ci też wtedy, że możesz dostać ode mnie więcej. I wydawało mi się, że dostajesz… Jeśli jednak jeszcze raz, potraktujesz mnie tak jak dziś, bez ustalenie tego ze mną, bez chociażby poinformowania mnie czego chcesz, przestanę cię traktować jak swojego partnera — powiedział nieznoszącym sprzeciwu tonem. — Bez względu na to, czego ja chcę, to ty decydujesz, jak wyglądają nasze relacje.

Snape milczał przez dłuższą chwilę, muskając nagie ciało, które zdążył już dobrze poznać. Nie chciał, żeby cokolwiek się zmieniało. Teraz nie umiał sobie już wyobrazić dnia bez Keitha. Nie, żeby uważał to za coś dobrego, bo przecież ten młody mężczyzna prędzej czy później zniknie z jego życia. Zniknie, zostawiając je bardziej pustym, niż kiedykolwiek wcześniej.

— Nie zrobię tego więcej — mruknął tylko, przesuwając dłoń po pośladku i umięśnionym udzie. Chciał móc za rok leżeć tak nadal.

— Dobrze. — Poczuł, jak Sokół składa mały pocałunek na jego obojczyku. — Więc pozwól mi teraz wyjść — dodał.

— Nie.

— Wrócę, Severusie — burknął. Musiał wyjść. — Wrócę za trzy godziny.

— Za godzinę.

Keith mruknął coś niezrozumiale i wyślizgnął się z objęć kochanka. Spojrzał na niego ostatni raz i przywołał swoje ubrania, które niespiesznie na siebie wkładał. Podszedł do wyjścia z sypialni, gdzie zatrzymał się jeszcze na chwilę, nie odwracając się jednak.

— W takim razie wrócę za dwie, na to chyba możesz przystać.

Usłyszał ciche westchnienie, które uznał za potwierdzenie i zamknął za sobą drzwi. W salonie sięgnął po swoją śmierciożerczą szatę i maskę, które oczyścił z nielicznych krwawych plam i nakładając je na siebie, aportował się z zamku. Musiał zrobić coś, co pozwoli mu zapomnieć o Severusie chociaż przez najbliższy czas. Planował to od dłuższego czasu, ale dopiero teraz poczuł, że im szybciej zakończy tą sprawę, tym szybciej uda mu się zakończyć całą wojnę.

— Alastor Moody — mruknął, pojawiając się przed starym aurorem w jego małym domku niedaleko Londynu. — A już myślałem, że będziesz stanowił jakiekolwiek wyzwanie.

Mężczyzna otworzył szeroko oczy, dostrzegając w swojej kuchni śmierciożercę, ale w następnej chwili celował już w niego różdżką, uśmiechając się kpiąco. Keith stał spokojnie, przyglądając się jego poznaczonej bliznami twarzy i zastanawiał się, czy sposób w jaki traktował swojego Sokoła, uważał za rekompensatę wszystkich krzywd, których niewątpliwie doznał.

— Czego chcesz? — warknął groźnie. — Śmieci nie mają wstępu do mojego domu.

— Co tu robisz w takim razie? — zapytał cicho, co zbiło nieco z tropu aurora.

— Pytałem, czego chcesz? — powtórzył.

— Twojej śmierci, Alastorze.

Moody patrzył na niego chwilę, po czym wybuchnął głośnym śmiechem. Najwyraźniej nie spodziewał się, że ktoś ośmieli się grozić mu w jego domu. Śmiech jednak szybko przeszedł w syk, a później w tłumiony krzyk, kiedy Keith wymierzał w niego kolejne zaklęcia.

Chłopak mruknął z lubością, kiedy różdżka mężczyzny wyślizgnęła się z jego palców i potoczyła po kremowym dywanie. Złapał ją szybko, nie chcąc żadnych niespodzianek. Musiał ich stąd aportować, w razie gdyby pojawiła się Minerva. Nie miał najmniejszego zamiaru z nią walczyć, ani tym bardziej tłumaczyć jej powodów swojego działania.

— Kto by pomyślał, że jesteś taki nieostrożny — zakpił. — Ale nie martw się, nikt nie zdąży cię uratować — szepnął mu jeszcze do ucha, łapiąc go za ramię.

W tym momencie poczuł, że ktoś rzuca na niego klątwę. Przez ułamek sekundy jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem opiekunki Gryfonów, ale już w następnej pojawił się wraz z aurorem w posiadłości Toma. Voldemort przeglądał właśnie jakieś papiery, ale czując, że jego bariery zostały przełamane obrócił się niespiesznie w ich stronę. Była tylko jedna osoba, która potrafiła się przez nie przedrzeć, choć nie spodziewał się chłopaka przynajmniej do wtorku. Zobaczywszy go w szatach i masce uniósł pytająco brwi, ale w następnej sekundzie zarejestrował obecność człowieka, którego ze sobą przyprowadził. Moody właśnie podnosił się z posadzki, rozglądając dzikim wzrokiem dookoła. Najwyraźniej nie docenił swojego przeciwnika.

— Keith? — zapytał zdumiony, a mężczyzna aż wciągnął powietrze, patrząc na nich niedowierzająco.

— Och, Tom — mruknął cicho chłopak. — Psujesz zabawę.

Czarny Pan zaśmiał się cicho, kręcąc głową, podczas gdy Sokół zdejmował maskę.

— Co cię skłoniło do przyprowadzenia go do mnie?

Duval uśmiechnął się tajemniczo, jednym zaklęciem posyłając aurora na kolana. Przyłożył mu różdżkę do skroni warcząc, żeby nie próbował się podnosić i ruszył w stronę Voldemorta.

— Cóż… Miałem małą sprzeczkę z Severusem — zaczął, obserwując reakcje obu. — I nie chcąc wyładowywać swojego niezadowolenia na nim, postanowiłem zrobić małe przedstawienie dla ciebie. Chyba nie masz mi tego za złe? — zapytał, przysiadając na oparciu jego fotela.

Wiedział, że może sobie pozwolić na wiele. Tom był zachwycony sprowadzeniem do dworu przyjaciela Dumbledore’a. Polował na niego od dawna, bo mężczyzna podczas długiej pracy dla Ministerstwa Magii i Zakonu Feniksa, pojmał lub zabił wielu jego popleczników.

— Co takiego zrobił twój kochanek? — mruknął Tom, przesuwając długimi, kościstymi palcami po jego udzie. Chłopak powstrzymał wzdrygnięcie ciała, któremu ten dotyk nie spodobał się w najmniejszym stopniu. — Mam nadzieję, że nie zrobiłeś mu krzywdy.

Zacisnął dłoń w połowie jego twardego uda, przysuwając nieznacznie twarz do jego szyi. Wciągnął zapach chłopaka, pomieszany z jakimś imbirowym aromatem.

— Chyba przez chwilę zapomniał z kim ma do czynienia — warknął Sokół, ale uspokoił się szybko i przeniósł spojrzenie na Moody’ego. — Mogę zaczynać, Panie? — dodał, kładąc nacisk na ostatnie słowo i zerkając wesoło na Riddle’a. — Crucio! — szepnął z lubością, wskazując różdżką na starego człowieka.

Już dawno się tak nie czuł. Już dawno nie chciał nikogo tak bardzo skrzywdzić. Po tym wszystkim, co opowiadała mu Minerva chciał zadać temu człowiekowi jak najwięcej bólu. Severus go przeprosił i Keith widział, że jest mu przykro i, że zapewne nie zrobił tego do końca świadomie. Ale jednak zrobił.

Może Moody też kiedyś żałował, przeleciało mu przez myśli.

Ale przecież znał swojego kochanka. Widział jego wstręt do samego siebie, kiedy kazali mu torturować tamtą kobietę. Musi to wszystko po prostu zakończyć. Musi wygrać tę pieprzoną wojnę i wtedy spróbować zatrzymać dla siebie Severusa. Bez żadnych umów.

Auror krzyknął głośniej, kiedy Sokół smagnął nieświadomie różdżką, przerywając mięśnie łydek. Później chłopak starał się skupić na swojej ofierze, wyładowując na niej cały swój niepokój. Całą złość i frustrację. Kiedy zatrzymał zaklęcie, podszedł do mężczyzny i kopnięciem przewrócił go na plecy. Widział w jego spojrzeniu nienawiść, ale w tej chwili nie przejmował się nią w ogóle.

— Jesteś cholernym zdrajcą! — warknął Moody. — Jak to możliwe, że Dumbledore ufa śmierciożercom? Przez tyle lat chronił Snape’a, a teraz jego dziwka postanowiła zniszczyć wszystko.

Keith zacisnął zęby, słuchając jego słów, ale nie pokazał mu jak bardzo w niego uderzyły. Za to Czarny Pan zaśmiał się głośno, stając obok Sokoła i kładąc mu dłoń na ramieniu. Nastolatek skrzywił się nieco, czując, że mija czas, po którym obiecał wrócić, a w oczach aurora błysnęła stal.

— Naprawdę jesteś dziwką, Duval — stwierdził i uśmiechnął się nieprzyjemnie. — Prawda? Jesteś…

Nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo chłopak posłał w jego stronę zaklęcie uśmiercające.

— Skurwysyn — warknął jeszcze, kopiąc kilka razy martwe ciało.

Voldemort mruknął z aprobatą i ścisnął jego ramię. Keith uspokajał się bardzo powoli, czerpiąc ze śmierci tego człowieka tyle, ile chyba nie dało mu jeszcze żadne morderstwo.

— To co takiego zrobił Severus, że doprowadził cię do takiego stanu? — zamruczał Lord wprost do jego ucha.

Chłopak usunął zwłoki kolejnym machnięciem różdżki i stanął twarzą w twarz z Tomem.

— Nic, z czym bym sobie nie poradził — powiedział spokojnie. — Podejrzewałem jednak, że mógłbyś nie być zadowolony, jeśliby zginął.

— Wracaj do Hogwartu — odpowiedział z rozbawieniem. — Co zrobiłeś z ciałem?

— Za trzy dni pojawi się w Ministerstwie.

-I-I-I-

Severus nie zmienił swojej pozycji od dwóch godzin. Nie podobało mu się to, że Keith postanowił wyjść, ale skoro tego potrzebował, nie miał prawa go zatrzymywać. Co jakiś czas rzucał zaklęcie, chcąc sprawdzić jak długo będzie musiał jeszcze na niego czekać. Był na siebie wściekły. Nigdy nikogo nie potraktował w ten sposób, pomijając te nieliczne sytuacje w swojej młodości, kiedy Voldemort zachowywał się jak paranoik i najmniejszy błąd mógłby kosztować go życie. Nie potraktował tak nawet swojego ostatniego Sokoła, Daniela. Ale teraz mógł winić tylko siebie i właśnie to robił, od kiedy usłyszał słowa kochanka. Powinien bardziej nad sobą panować, bo wiedział, że jeżeli jeszcze raz dopuści do takiej sytuacji, chłopak się od niego odsunie.

— Wróciłem — powiedział spokojnie Keith, przekraczając próg sypialni i odrzucając na bok maskę i szaty. Oczy Snape’a zrobiły się okrągłe ze zdziwienia.

— Gdzie ty byłeś? — niemal warknął.

— U Toma — odpowiedział rozpinając powoli guziki koszuli, którą ułożył na niskim stołku i w obcisłych, czarnych spodniach wszedł na łóżko, kładąc się całym ciałem na nagim mężczyźnie.

— Mogę spytać w jakim celu?

Chłopak zamruczał cicho, ocierając się o niego lekko i składając kilka pocałunków na odsłoniętym torsie.

— Zmusiłeś mnie do przeanalizowania problemów profesor McGonagall — powiedział po chwili. — I postanowiłem je rozwiązać.

— Słucham? — burknął.

— Jest już wolną kobietą, Severusie — mruknął. — Teraz jest zapewne u Michaela i rozwiązuje umowę z firmą.

Mężczyzna milczał przez chwilę, jakby bojąc się powiedzieć to, co nasuwał mu umysł. W żadnym razie mu się to nie podobało.

— Chcesz mi powiedzieć, że porównujesz mnie do jej sponsora — odparł cicho, a w jego głosie wyraźnie można było usłyszeć wyrzut.

— Nie. — Nastolatek podniósł głowę i spojrzał na niego intensywnie. — Nie podoba mi się to, jak mnie potraktowałeś, ale nie sądzę, żebyś to powtórzył, a nawet jeśli, to nasza umowa skończy się za kilka miesięcy. Gdybyś postanowił zachowywać się od tej pory w taki sposób, to, cóż… liczyłem się z czymś takim, zawierając z tobą kontarakt, tylko, że ja mam wyjście z tej sytuacji. Ona go nie miała.

Mistrz eliksirów objął Sokoła ramionami, trzymając go pewnie. A więc tak teraz o tym myślał. Może i nie uważał, że Snape zacznie teraz wykorzystywać swoją władze nad nim, ale jednak brał taką możliwość pod uwagę. To było coś, czego zapewne nie robił od bardzo długiego czasu. Może nawet nigdy o tym nie pomyślał, a teraz Severus przekreślił wszystko jednym, nieodpowiedzialnie durnym zachowaniem.

— Nie chcę, żebyś się mnie bał — powiedział cicho.

— Nie boje się ciebie, Severusie — mruknął rozdrażniony. — Boje się, że mnie zawiedziesz.

Mężczyzna pokręcił głową, przesuwając dłońmi po jego nagich placach. Cieszył się, że dzieciak przestał unikać jego dotyku i nie uchylał się przed nim, ale cała sytuacja i tak mu się nie podobała. Kiedy zaczął się o niego troszczyć? Kiedy tak bardzo zaczęło mu na nim zależeć?

— Mamy jakieś dwadzieścia minut zanim wpadnie tu rozsierdzona Minerva — bąknął Duval i zastanowił się moment, po którym jego twarz rozjaśnił psotny uśmiech. — Albo rozradowana, nie jestem pewien.

Snape zaśmiał się cicho, całując go w czubek głowy.

— Kim on był? — zapytał po chwili.

— Dowiesz się niedługo. Ale Tom był zachwycony z przedstawienia.

— Ty też wydajesz się być zadowolony — szepnął z lekkim zaniepokojeniem. Nie widział go jeszcze takiego rozluźnionego po wizycie u Czarnego Pana, a tym bardziej po zamordowaniu kogoś. — Jesteś pewien, że wszystko w porządku?

— Zdecydowanie. Ale nie musisz się martwić, na ogół nie czerpię przyjemności z zabijania.

— Dzisiaj można odnieść mylne wrażenie — odparł.

Keith powoli uniósł głowę, żeby przyjrzeć się wyrazowi twarzy partnera. Nie wyglądał na tak pewnego siebie jak zazwyczaj i chłopak zaczął rozumieć jego obawy, choć nie miały one nic wspólnego z rzeczywistością. Przemieścił się trochę, siadając mężczyźnie na biodrach i muskając opuszkami palców jego blady tors.

— Jestem żołnierzem — powiedział twardo. — Walczę tak samo jak ty, żeby wygrać wojnę. Nie zawsze robimy rzeczy, które napawają nas dumą, ale obaj wiemy, że należy je wykonać. Chcę, żeby to się już skończyło. Chcę móc spokojnie zasnąć, nie martwiąc się, że w środku nocy wyrwie mnie palenie Mrocznego Znaku. Chcę zabić Voldemorta — warknął. — I jeżeli to wymaga krwawych tortur i mordu na człowieku, który przez całe życie był brutalny dla niewinnej kobiety, mogę to zrobić bez mrugnięcia okiem. Nie masz prawa kwestionować mojego zachowania. Jestem pewien, że zrobiłbyś dokładnie to samo.

— Ale niekoniecznie byłbym z tego powodu aż tak zadowolony — mruknął.

— Nie — przyznał, wstając i zsuwając swoje spodnie razem z bielizną. — Możliwe, że byś nie był — dodał, mrucząc ciche zaklęcie nawilżające i obserwując, jak mężczyzna pożera wzrokiem jego nagie ciało. — To chyba jednak nie ma znaczenia, prawda? — zapytał.

Severus jęknął, czując, jak chłopak powili opuszcza się na jego penisa, wbijając jednocześnie paznokcie w poznaczone bliznami ramiona. Jego oddech wyraźnie przyspieszył i mistrz eliksirów nie był pewien, czy w ten sposób stara się zignorować ból, czy może raczej podniecenie. Nie przypuszczał, że Keith będzie miał w najbliższym czasie ochotę na seks.

— Nie ma — odpowiedział jak w transie, przyglądając się kochankowi, który właśnie unosił się odrobinę tylko po to, że po chwili opaść na niego znowu.

— Uwierz mi, dostał to, na co zasłużył, a moja pozycja znacznie wzrosła.

Snape starał się skupić na przeanalizowaniu jego słów. W Zakonie było około piętnastu mężczyzn, którzy teoretycznie mogliby być związani z nauczycielką transmutacji. I prawdopodobnie śmierć każdego z nich dałaby Riddle’owi satysfakcję, bo wszyscy byli blisko Dumbledore’a. Wszystkie spekulacje wyleciały jednak z jego głowy, kiedy usłyszał przeciągły jęk Duvala, który, nie przestając się na nim poruszać, zaczął szybką, niemal brutalną masturbację.

Po kilku minutach Keith leżał spokojnie w jego objęciach, oddychając dużo spokojniej i gładząc go niespiesznie po boku ciała. Seks był zdecydowanie lepszy, kiedy angażowały się w nie obie strony.

— Jutro mamy spotkanie w moim domu — zaczął chłopak. — Charlie ma przyprowadzić Billa i Fleur, prosiłem go też, żeby zabrał bliźniaków i skontaktował się z Aaronem.

— Dobrze.

— Chciałbym, żebyśmy zaangażowali w to również Rona, Hermionę i Draco. Daj im jutro jakiś szlaban, żeby mieli wymówkę.

— Jesteś pewien, że to dobry pomysł?

— Tak, chcę żeby o wszystkim wiedzieli.

— Chyba będziemy musieli porozmawiać wcześniej z panną Granger — mruknął zamyślony. — Michael zaproponował jej rok temu, żeby została Sokołem.

Keith uniósł głowę, patrząc na niego z niedowierzaniem.

— Słucham?

— Była u mnie rano. Właściwie to u ciebie, ale ostatecznie rozmawiała ze mną. Wtedy nie była jeszcze z panem Weasleyem i poważnie zastanawiała się nad jego propozycją.

— A teraz? — zapytał gniewnie. Nie podobała mu się ta wizja. Szczególnie, że dziewczyna była naprawdę inteligentna i poradziłaby sobie w magicznym świecie.

— Podejrzewam, że jeżeli miałoby nam to pomóc, nie wahałaby się ani chwili — odparł z zastanowieniem. — Jak myślisz, kiedy uda nam się wygrać wojnę?

Keith zerknął na niego uważniej, słysząc niepewność w jego głosie. Mężczyzna z całą pewnością zdawał sobie sprawę, że jeżeli dziewczyna stanie się Sokołem to skończy się jej związek z Ronem i zamknie sobie kilka furtek do dobrej pracy w przyszłości. Jednocześnie fakt, że nie zapytał o to czy wygrają, a jedynie o to kiedy, był bardzo budujący.

— Zabiję Voldemorta w przeciągu pół roku — powiedział z taką pewnością, że Severus zwrócił na niego pytające spojrzenie. — Potrzebujemy wyszkolić ludzi i skontaktować się z Kurtem, co zajmie około trzech miesięcy. Jeżeli Minerva mi pomoże, zdobędę jeden z dwóch niezbędnych artefaktów. Drugi ma Tom — wyjaśnił. — Z końcem tego roku szkolnego będziesz wolnym człowiekiem, Severusie — dodał cicho, nie spuszczając wzroku z mężczyzny.

— Jak możesz być tak pewny?

— Jestem. Wiem, że tak się stanie. Nie wątp we mnie, Severusie.

Snape zacisnął wargi w wąską linię i skinął głową. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale Keith zasłonił mu usta dłonią czując, że ktoś wszedł do jego komnat. Jako, że były naprawdę dobrze zabezpieczone mogła to być jedna z dwóch zarządzających szkołą osób, a że akurat Albusa się nie spodziewał…

— Duval! — Usłyszeli głośny krzyk i chłopak stłumił cichy śmiech.

-I-I-I-

K ach, jak to miło, kiedy ktoś komentuje i jeszcze dostrzega jakąś głębię:) Masz rację, Sev się otworzył i czasami ma problem z akceptacją tego, ale powoli przez jego twardą głowę przebijają się niepokojące myśli. Hm, co do PP to może sie uda na przyszły tydzień, ale nie obiecuję, a W Forks ciągle czeka na finalna akcje, w końcu zapowiedziałam +18, tylko mam na razie zastój weny... Ale też będzie, postaram się jak najszybciej.