Nowy początek 2

Nowy początek 2

Bill miał wrażenie, że zdążył z bratem zamienić zaledwie kilka słów, kiedy do małego pomieszczenia, w którym teoretycznie miał udzielać wywiadu, wrócił Karl. Spiął się na moment dostrzegając go, ale menadżer i tak był wyraźnie zdziwiony faktem, że chłopak jest rozluźniony i spokojny. Spodziewał się raczej chłodnego tonu i pustych oczu, a usłyszał radosną rozmowę przeplataną krótkimi wybuchami śmiechu lub cichymi parsknięciami. Zmarszczył brwi, patrząc na Krystiana, ale ten tylko wzruszył ramionami, nie będąc pewnym, czy jest sens się wtrącać. On także dostrzegał, że Bill ma problemy. Tylko, że on, w przeciwieństwie do Toma wiedział, czym one są spowodowane.

Mężczyzna pamiętał doskonale trzeci tydzień swojej pracy. To było niemal cztery miesiące temu, kiedy to pierwszy raz towarzyszył chłopakowi na pokazie mody. Uważał wtedy, że zatrudnianie go jest wymysłem młodego paniczyka, za którego uważał Billa.

Był naprawdę zdziwiony, kiedy okazało się, że dzieciak, mimo swojego młodego wieku i obiektywnie krótkiej kariery w branży, okazał się naprawdę znaną postacią. Stał kilka metrów od Karla, który zachłannie wpatrywał się w nastolatka i wtedy jeszcze był przekonany, że ma to związek z sukcesem, który dzięki niemu odniósł. Pamiętał też swoją niedowierzającą minę, kiedy chłopak po ponad godzinie wyszedł od stylistki. Wiedział, że na miejsce przyjechał z wysokim i szczupłym nastolatkiem, którego czarne włosy, sięgające kilka centymetrów powyżej łopatek, układały się miękkimi falami na karku i plecach. I nawet on musiał przyznać, że Bill wygląda dobrze i zapewne nadaje się do pracy, którą wykonuje.

Ale moment, w którym model ponownie stanął przed nim, sprawił, że na chwilę wstrzymał oddech. Miał na sobie brudno-zielony, bardzo mocno wycięty top i czarne, skórzane spodnie.

Jego ciało było opięte we wręcz nieprzyzwoity sposób i mężczyzna mógł dostrzec każdy, nawet najmniejszy ruch mięśni. Kiedy się poruszał, ciemna skóra przylegała jeszcze ściślej do jego ciała, pokazując każdemu idealny kształt jego nóg. Kiedy się zaśmiał można było dostrzec pracę mięśni brzucha, o posiadanie których Krystian go nawet nie podejrzewał. Na stopach miał ciężkie, wojskowe buty mające zapewne dodać mu drapieżności, ale prawdę mówiąc sprawiały jedynie, że jeszcze bardziej miało się potrzebę skupiać na chłopaku. Ochroniarz z rozszerzonymi źrenicami lustrował jego ciało i miał bardzo mieszane uczucia. Na ułamek sekundy zatrzymał wzrok na wysokości krocza Billa i przez myśl przemknęło mu, że w tym miejscu materiał pokazuje nawet więcej niż powinien. Kiedy chłopak odwrócił się na moment, żeby przywitać się z jakąś modelką, mężczyzna musiał przełknąć ciężko ślinę. Widział, jak napinają się mięsnie jego pleców, jak top przesuwa się odrobinę ku górze odsłaniając fragment jego nagiego ciała, kiedy nastolatek obejmuje dziewczynę. Nie mógł się skupić, wyobrażając sobie, jak ten dzieciak wyglądałby bez tych kilku ubrań, które i tak więcej pokazywały niż zasłaniały. W momencie, w którym Bill nareszcie stanął naprzeciwko niego i uśmiechnął się szeroko, bez problemu odczytując jego szok, Krystian w końcu zerknął na jego twarz. Oczy podkreślone czarną kreską i czarno-szary cień do powiek, tusz na rzęsach i chyba henna na brwiach. Zupełnie się nie znał na makijażu, ale miał wrażenie, że jego twarz jest czymś rozświetlona, a uśmiech, którym go obdarzył wcale nie był przeznaczony dla innych ludzi. Aż jęknął w duchu dostrzegając, że usta chłopaka są pociągnięte delikatnym błyszczykiem. Nie mógł uwierzyć, że to ta sama osoba, którą tu przywiózł. Nie mógł zrozumieć, jak można się tak zmienić w przeciągu kilkudziesięciu minut. Zerknął jeszcze na włosy, które tworzyły jakąś szaloną burzę, trzymającą się na jego głowie idealnie, w zupełnie niezrozumiały dla mężczyzny sposób. Wiedział, że Bill coś do niego mówił, ale naprawdę nie potrafił się wtedy skupić na żadnych słowach, mógł tylko patrzyć i podziwiać. I wtedy w pełni zrozumiał, że jednak będzie temu chłopakowi potrzebny. Przez chwilę był nawet przekonany, że sam się na niego rzuci. Nie pojmował, jak on, całkowicie heteroseksualny facet może pragnąć drugiego mężczyzny. Bo wtedy go pragnął. Patrzył na niego i chciał go mieć. Chciał go oglądać i dotykać. I chciał go chronić przez wzrokiem innych ludzi. Nie trudno było bowiem dostrzec wpatrzone w niego twarze. Nie wiedział, czy bardziej nienawistnie patrzą na niego modelki czy modele. Prawdopodobnie niejedna kobieta zazdrościła mu tego magnetyzmu, którym, chyba nie do końca świadomie, emanował. Podejrzewał, że mężczyźni zastanawiają się raczej nad tym, czy coś z nimi nie tak, skoro widząc go, mają problem podobny do Krystiana. W tamtej chwili był przekonany, że każdy, bez względu na swoją orientację seksualną, miałby ochotę posiąść tego chłopaka. Do tego fakt, że wciąż był nastolatkiem, że jego ciało miało w sobie jeszcze tą specyficzną delikatność, doprowadzało go do szaleństwa. Miał wrażenie, że albo pocieknie mu zaraz ślina i po prostu rzuci się na Billa, albo skopie kilka tyłków, jeżeli ktoś zrobi to przed nim. Model tylko pokręcił głową i zaśmiał się cicho, mamrocząc: nie bądź taki zaskoczony, Krystian i położył mu miękko dłoń na ramieniu. Mężczyzna jęknął cicho, przymykając na moment powieki, uspokajając oddech i opanowując bijące zdecydowanie za szybko serce. Potrząsnął głową i wyszeptał tylko: proszę Bill, idź już i odsunął się od chłopaka. Ten spojrzał na krótką chwilę w jego oczy i uśmiechnął się z jakimś żalem, ale też wdzięcznością, po czym skinął głową i wszedł na wybieg, a ochroniarz dostrzegł teraz zazdrosne spojrzenia innych mężczyzn skierowane na niego. Rozumiał ich reakcję. Gdyby Bill dotknął kogoś innego, gdyby to do kogoś innego się odezwał, stanął w tak bliskiej odległości, on sam patrzyłby z zazdrością na taką osobę.

— Jest piękny, prawda? — zapytał go melancholijnie Karl, a mężczyzna na półświadomie pokiwał twierdząco głową.

O, tak. Zdecydowanie uważał, że Bill jest piękny. Miał wrażenie, że żadne inne określenie do niego nie pasowało tak idealnie, chociaż właściwie każde nadawałoby się do opisania przynajmniej kilku jego cech. Był przystojny, seksowny, a jego ruchy były uwodzicielskie. Oczy sprawiały, że chciało się w nich zatonąć i już tam zostać na zawsze, usta przyciągały wzrok i wyglądały na idealne do złożenia na nich delikatnego pocałunku. Długa szyja, nagie ramiona i odsłonięte żebra, na których widać było pojedyncze tatuaże, wyglądały na miejsca doskonałe do dotykania i całowania, muskania i drapania. Krystian czuł, że jest podniecony i nie wiedział, jak ma się ustosunkować do tego faktu. Nigdy nie przypuszczał, że znajdzie się w takiej sytuacji. Nigdy nie chciał się w takiej znaleźć, ale wtedy patrzył na Billa i po prostu cieszył się, że może być tak blisko niego, że może go widywać, że będzie miał możliwość dotknąć go chociaż przypadkiem. Położyć dłoń na jego plecach, musnąć jego ramię, chwycić go za łokieć i wyprowadzić z tłumu. Miał wrażenie, że na samą myśl o dotyku tego chłopaka jego zmysły działają nieprawidłowo. Wciąż czuł jego zapach. Zdecydowany zapach mężczyzny, ale też niewinności i jakiejś nieprawdopodobnej czystości.

Model przebierał się wtedy kilkukrotnie, a kiedy Krystian zobaczył go w stroju, w którym miał zamknąć pokaz, miał wrażenie, że oszaleje. Miał na sobie zwykły, biały longsleeve i tego samego koloru obcisłe spodenki, nie sięgające nawet do połowy uda z zamkiem z tyłu. Śnieżnobiałe trampki, które z niewiadomych dla mężczyzny przyczyn miały czarne sznurówki, kończyły się kilka centymetrów nad kostką i podkreślały linię jego zgrabnych łydek. Stylistka w kilka chwil zmieniła fryzurę chłopaka i teraz jego włosy ponownie opadały na kark, związane w luźną kitkę. Mężczyzna pomyślał, że teraz Bill powinien wyglądać jak ucieleśnienie niewinności, jak anielskie dziecię, które zapewne przez przypadek trafiło na ziemię i stanęło przed tłumem zagrażających mu ludzi.

Tylko, że wcale tak nie wyglądał.

Makijaż został nieco poprawiony i teraz każda czarna kreska kontrastowała jeszcze mocniej z jasnym strojem. Usta pociągnięto czerwoną, wyrazistą szminką a na policzki nałożono niemal niewidoczną warstwę różu. Krystian ponownie wlepił w niego spojrzenie i już nawet nie próbował udawać, że nie pożera go wzrokiem. Dzieciak wyglądał jak ucieleśnienie seksu i wyuzdania. Chciał go złapać, wcałować się w jego wargi, przyprzeć do ściany i dotykać. Chciał poczuć każdy odsłonięty fragment jego skóry, chciał zatopić dłonie w jego włosach i zatracić się w jego oczach. Zagryzł wargę, kiedy chłopak zerknął na niego pytająco, jakby chciał uzyskać odpowiedź, czy jest dobrze.

O, tak. Było dobrze. Było tak dobrze, że ochroniarz nie był pewien, co by zrobił, gdyby był tu z modelem sam. Wiedział, że jest silniejszy, że ma doświadczenie w obezwładnianiu ludzi, że Bill nie stanowiłby dla niego najmniejszego problemu. Aż się zachłysnął na wizję, którą nachalnie podsuwał mu umysł.

Szczupłe ciało chłopaka odwrócone do niego tyłem. Przyparte do najbliższej pionowej powierzchni. Nieważne gdzie, nieważne czy zrobiłby mu krzywdę. Jedną ręką bez problemu zamknąłby mu usta. Żadnych krzyków, żadnego dźwięku. Może nawet nastolatek by go ugryzł, ale wtedy pragnąłby go jeszcze bardziej. Wystarczyłoby rozsunąć ten mały, niepozorny zameczek w tych idealnych spodenkach. Mógłby go dotknąć. Mógłby go sobie wziąć. Boże, jak wtedy tego pragnął. Nie trudno było się domyślić, że właśnie taki efekt chcieli uzyskać organizatorzy, ubierając w to właśnie Billa. Jego ciało nadawało się do tego wyśmienicie. Rozejrzał się ukradkiem po sali i zauważył wiele spojrzeń podobnych do swojego. Niemal każdy chciał zrobić to samo co on, niemal każdy chciał mieć tego nastolatka dla siebie. Dostrzegł też spojrzenie Karla, który obserwował chłopaka jeszcze bardziej nachalnie niż inni. Musiał niechętnie przyznać, że wcale mu się nie dziwi. Bill był idealny do podziwiania i do pragnienia posiadania go. Kiedy chłopak przechodził koło menadżera, ten zatrzymał go na moment, łapiąc za ramię i niemal niewidocznie przesuwając jednym palcem po jego karku. Krystian spostrzegł wściekłe spojrzenie modela i szeroki uśmiech jego opiekuna. Było w ich zachowaniu coś niepokojącego, ale mężczyzna nie zamierzał wnikać w relacje panujące pomiędzy tą dwójką. Co prawda nie uważał już dzieciaka za rozkapryszoną gwiazdkę, ale przecież jego osąd wcale nie musiał być uzasadniony. Opierał go w końcu wyłącznie na kilku ostatnich godzinach, a w tym czasie jego umysł nie działał do końca prawidłowo, jak próbował sobie wmówić.

W pewnym momencie Bill zrzucił z siebie dłoń menadżera, uniósł wysoko głowę i potrząsnął nią przecząco, na co Karl jedynie parsknął cichym śmiechem i przybliżył się do niego jeszcze bardziej, szepcząc mu coś do ucha. Model wzdrygnął się niemal niezauważalnie, spuścił wzrok i krótko przytaknął. Warknął coś jeszcze, nie patrząc już na mężczyznę i szybko się od niego odsunął. Ochroniarz przez chwilę próbował przeanalizować to, co się wydarzyło, ale ostatecznie powrócił do kontemplacji ciała nastolatka. Nie było wiadomo, kiedy będzie miał kolejną do tego okazję, więc tą zamierzał wykorzystać do samego końca.

Po kolejnych kilkudziesięciu minutach pokaz dobiegł końca, a Bill ponownie wyglądał w miarę normalnie, choć Krysian wciąż miał przed oczyma jego ostatni strój. Karl poinformował go chwilę wcześniej, że chce, żeby pojechał z nimi jeszcze do restauracji, a potem on sam odwiezie już modela do domu. Mężczyzna zgodził się na to, choć żałował, że już wkrótce będzie musiał rozstać się z chłopakiem. Chciał dzisiaj spędzić z nim jak najwięcej czasu. Nie był pewien, czy to dobry pomysł, ale miał ochotę wciąż przebywać obok niego. Jeszcze przez kilka godzin cieszyć się jego obecnością przy swoim boku.

Po kolacji, która według Krystiana przebiegała w dość dziwnej, a na pewno bardzo napietej atmosferze, wrócił do domu. Uścisnął swojego dziesięcioletniego synka i starał się przeanalizować swoje dzisiejsze odczucia. Nie podobało mu się to. Jego zadaniem było chronić tego chłopaka i wiedział, że w żadnym razie nie powinien myśleć o nim w kategoriach seksualnego partnera. Prychnął głośno na słowo partner, przypominając sobie, że w swoich wyobrażeniach bynajmniej o żadnym partnerstwie nie myślał. Bill nie mógłby powiedzieć słowa, gdyby on zechciał zrobić to, na co przez większość dnia miał ochotę. Złapał się za głowę, wzdychając i zastanawiając się, czy w ogóle nadaje się do tej pracy. Nie chciał jej zostawiać, chciał nie odstępować tego dzieciaka nawet na krok, chronić go. Problemem było jedynie to, że wolałby go chronić przed wszystkimi oprócz siebie. Warknął głośno, wstając i podchodząc do barku. Zdążyć nalać sobie whisky do szklanki, kiedy usłyszał dzwonek swojego telefonu. Niespiesznie podszedł do marynarki, w której go zostawił i ze zdziwieniem stwierdził, że dzwoni jego młody podopieczny. Odebrał z mieszanymi uczuciami, zastanawiając się, czy tak będzie już zawsze, kiedy będzie musiał porozmawiać z modelem.

— Słucham, Bill?

— Krystian? — mruknął nastolatek. Mężczyzna usłyszał jakąś niepokojącą nutę w jego głosie. — Czy jesteś osobą, której mogę ufać?

Ochroniarz stanął sztywno, nie rozumiejąc, o czym mówi dzieciak, ale ten chyba nie miał czasu na jego wahanie, bo kontynuował po chwili cichym, łamiącym się głosem:

— Potrzebuję cię, Krystian — szepnął, powodując, że mężczyźnie przeszły po plecach ciarki. — Przyjedź po mnie. Wyślę ci za chwilę adres. Musisz do mnie wejść — dodał na koniec i się rozłączył.

Ochroniarz ze zdziwieniem zauważył, że dzieciak przerwał połączenie, ale już po chwili usłyszał dźwięk przychodzącej wiadomości. Otworzył nieświadomie usta czytając, że ma się pojawić w jednym z droższych, berlińskich hoteli. Przeprosił jeszcze synka i wytłumaczył się żonie, po czym pospiesznie wyszedł, dopadając do swojego samochodu. Miał wrażenie, że stało się coś bardzo złego.

Nie szczególnie miał ochotę przypominać sobie teraz, w jakim stanie zastał wtedy Billa. Dzieciak był w całkowitej rozsypce i dopiero w tamtym momencie Krystian zdał sobie sprawę, że nie może go zostawić, że w jakiś niewyobrażalny sposób zaskarbił sobie jego zaufanie i teraz jest już za późno, żeby odejść. Nie trudno było się domyślić, co się stało i nie trudno było odgadnąć, że nie był to pierwszy raz. Został wtedy z modelem i wracał do niego za każdym razem, po każdym kolejny pokazie, w którym chłopak uczestniczył. Podziwiał go, że na czas wyjścia na wybieg, potrafi skupić się na swojej pracy i robić dobrze to, co kocha.

Dlatego też dzisiaj, kiedy dzieciak rzucił się w ramiona nieznajomego chłopaka, nie mógł wyjść ze zdziwienia. Wydawało mu się, że nastolatek od dłuższego czasu stroni od wszelkiego dotyku, pozwalając przytulać się tylko jemu samemu. Kiedy Bill powiedział mu, że młody reporter jest jego bratem, odetchnął z ulgą, mając nadzieję, że będzie on w stanie mu pomóc bardziej niż on sam. Niestety wiedział też, że Karl nie będzie zadowolony z pojawienia się Toma. Miał nadzieję, że w końcu, wspólnymi siłami, uda im się przerwać tę chorą spiralę, która tak fatalnie działała na psychikę jego podopiecznego.

Chciał, żeby Bill w końcu był naprawdę szczęśliwy.

-I-I-I-

Nigrum Lotus cześć, kochana! Oj... aż się zarumieniłam po Twoim komentarzu i nie jestem pewna, jak się do niego odnieść. Mogę chyba tylko dziękować, bo niewiele mi więcej pozostaje. Kiedy ja czytała pierwszego twincesta, aż do przedostatniego rozdziału nie miałam pojęcia o kim jest i jestem pewna, że tylko to sprawiło, że go zaczęłam. Ale był w miarę dobry i to mnie przekonało do szukania innych. Niewiele znalazłam, ale nie mogłam się powstrzymać przed stworzeniem czegoś swojego. To mimo wszystko twincest będzie, choć jeszcze nie jestem pewna, jak głęboko w tym wszystkim zajdę. Mam nadzieję, że nie zniechęcisz się zbyt szybko. W razie potrzeby wytykaj to, co Ci się nie podoba. W końcu, mimo, że to moja wizja, warto ją stworzyć taką, żeby była akceptowalna w odbiorze dla Was:D Całuję:*

black663 ano bliźniaki:) Wiem, szaleństwo i zobaczymy, co z tego szaleństwa się urodzi. Mam nadzieję, że moje kolejne dziecko zostanie przez Was przyjęte z otwartymi ramionami.