Zapomnieć 18

Harry przez chwilę wpatrywał się z niezrozumieniem w starego Indianina, żeby w następnym momencie przekląć głośno. Młody Black nie mógł odejść, a już sam fakt, że był w stanie to zrobić, mimo tego, iż w jego pobliżu przebywała osoba, którą sobie wpoił był nienaturalny. Spojrzał niedowierzająco na Billy’ego, jakby pytając: jakim niby sposobem?, ale mężczyzna tylko wzruszył ramionami i pokręcił głową. On też nie wiedział.

— Hermiono, jest jakiś sposób, żeby go znaleźć? — Potter zwrócił się do przyjaciółki, która stała obok z zamyśloną miną.

— A w ogóle musimy go szukać? — wtrącił niechętnie Draco.

Chłopak wciąż pamiętał poranny atak wilka i wcale nie był pewien, czy chce widzieć Jacoba w najbliższym czasie. Kątem oka uchwycił oburzone spojrzenie ojca wspomnianego nastolatka, ale nie zrobiło ono na nim wrażenia. Przez myśli przeleciał mu też fakt, że przecież to jego rodzina, ale to wywołało tylko nieprzyjemny grymas na twarzy.

— Możemy spróbować go wytropić — odpowiedziała w końcu Gryfonka. — Rzucałeś na niego jakieś zaklęcie?

Harry energicznie pokiwał głową i wyjaśnił, że zablokował ich myśli przed Edwardem, a czar rozciągnął się na resztę sfory. Billy nie skomentował tego, że chłopak wprowadził już swoich znajomych w tajemnice jego plemienia. W tej chwili za bardzo zależało mu na odnalezieniu syna.

— Możemy spróbować zmodyfikować zaklęcie śledzące — odezwała się niepewnie dziewczyna. — Coś jak Namiar — mruknęła w ramach wyjaśnień.

— Uda się? — zapytał z powątpiewaniem Ron.

— Nie mam pojęcia, ale to jedyna szansa.

Kiedy cała czwórka pogrążyła się w rozmowie na temat zmian, jakie muszą wprowadzić w klątwę, Indianin przypatrywał się z zaciekawieniem swojemu krewnemu. Nie podobała mu się wizja swojego syna z tym arystokratą, a choć pamiętał Narcyzę z młodości, to zupełnie nie znał jej męża. Miał niejasne wrażenie, że nastolatek jest bardziej podobny do niego niż do jego kuzynki. Z drugiej strony był fakt, że Harry za niego ręczył.

— Powinno się udać — mruknął po kilku minutach Draco, wypowiadając cicho jakąś inkantację i machając przy tym różdżką.

Potter skinął nieznacznie i wziął kilka głębokich wdechów, patrząc jeszcze ostatni raz na przyjaciół.

— Uważaj na siebie, Wybrańcze, bo nie wiem, czy uda się ciebie poskładać po raz kolejny.

Ron parsknął krótkim śmiechem, a jego dziewczyna zacisnęła usta i warknęła ostrzegawczo.

— Będę uważał — odpowiedział tylko Gryfon i zniknął z charakterystycznym pyknięciem.

Kiedy ponownie stanął na ziemi, dookoła niego był śnieg. Mnóstwo śniegu, który przeszkadzał w zrobieniu nawet jednego kroku naprzód. Rozejrzał się dookoła, starając się zlokalizować Jacoba, ale w jego pobliżu nie było widać ani ludzi, ani zwierząt. Przez chwilę zastanawiał się, czy jednak popełnili jakiś błąd w modyfikacji czaru, czy po prostu chłopak zdążył oddalić się na zbyt dużą odległość, żeby wyśledzenie go było jeszcze możliwe.

— Potter! — Harry usłyszał swoje nazwisko, a moment później zauważył wielkiego basiora, który pędził w jego stronę, jakby hałdy zalegającego wszędzie białego puchu nie stanowiły dla niego żadnego problemu.

W ułamku sekundy postawił przed sobą tarczę, a zwierzę odbiło się od niej, zupełnie tak, jak rano w jego mieszkaniu.

— Przestań mnie atakować — warknął rozdrażniony. Ten dzień nie należał do jego najlepszych i miał szczerą nadzieję, że szybko się skończy. — Przyszedłem porozmawiać. I zabrać cię do domu — dodał pewnie po krótkiej chwili.

Bystre oczy wilka wpatrywały się w niego przez dłuższy czas. Podniesiony do góry ogon i drgające nerwowo uszy wyglądałyby wystarczająco groźnie same w sobie, ale ciche warczenie, które dochodziło do Gryfona spomiędzy lekko rozwartej szczęki, sprawiało, że momentami przechodziły mu po plecach ciarki.

— Proszę, Jake — burknął, kiedy zwierzę nie wyglądało, jakby zamierzało go posłuchać. — Nie zamierzam zabierać ci Draco. Mam swojego krwiopijcę, pamiętasz? — zapytał z kpiną.

To oświadczenie, jakby wyrwało chłopaka z transu, bo zatrząsł się nieznacznie i stanął, już w ludzkiej postaci, spoglądając na niego z wyrzutem.

— Możesz sobie zatrzymać swojego Draco — warknął, na co Harry zaśmiał się cicho, kręcąc niedowierzająco głową. Aż nie mógł uwierzyć, że tyle problemów wynikło z tego, że kilka razy przespał się z blondynem.

— O co ci tak naprawdę chodzi, Black? — zapytał spokojnie. — Przeżyłeś wpojenie! Jak możesz nie chcieć o niego walczyć? Jak to możliwe, że uciekasz, jak jakiś tchórz?

— Uważaj na słowa! — krzyknął głośno, robiąc kilka kroków do przodu, ale ponownie zatrzymując się na granicy tarczy.

— Dlaczego? — Gryfon uniósł pytająco brew, drażniąc Indianina jeszcze bardziej. — Przecież jesteś jednym z dwóch najsilniejszych wilków w waszej sforze. Gdybyś stanął do walki z Samem, miałbyś duże szanse, żeby go pokonać. W twoich żyłach płynie krew przywódców, krew wilka Alfa, dlaczego boisz się do tego przyznać?

— Niczego się nie boję — odwarknął, obnażając zęby w bardzo wilczy sposób. Harry, nie mogąc się powstrzymać, uśmiechnął się pod nosem.

— Skoro tak, to dlaczego uciekłeś, kiedy Draco rzucił na ciebie klątwę? Wiesz… — zamilkł na moment, zastanawiając się, jak ubrać w słowa swoje myśli tak, żeby jednocześnie podrażnić Jacoba, ale nie wyprowadzić go do końca z równowagi. — Moim zdaniem powinieneś się cieszyć, że on potrafi o siebie zadbać. Pomyśl o wyrzutach sumienia, które ma Sam i tych, które dopadłyby ciebie. Ale uwierz mi, to i tak byłoby nic w porównaniu z wściekłością Malfoya. Teraz masz jeszcze szansę, chociaż nie powiem, żeby była ona jakoś szczególnie duża — zawahał się chwilę, ale doprowadzanie chłopaka do furii było całkiem zabawne, więc szybko kontynuował. — Będziesz musiał się bardzo postarać, bo Draco mimo tego, że ostatecznie walczył po stronie dobra, ma pewne czystokrwiste zasady, których przestrzegania uważa za świętość.

— O czym ty mówisz, Potter? — prychnął Jake, nawet na ułamek sekundy nie spuszczając wzroku z jego zielonych oczu. Chciał się na niego rzucić.

— Jeżeli twoje wpojenie, które według waszych słów powinno być wielką miłością, w twoim przypadku jest na razie jedynie na etapie chęci zaliczenia Draco, to możesz przeżyć małe rozczarowanie — zaśmiał się głośno, widząc zmieszanie na twarzy Indianina i małe rumieńce, które dzięki ciemnej karnacji były niemal niewidoczne. — Po pierwsze nie sądzę, żeby Malfoy w ogóle dał ci się przelecieć. Zamieniasz się w zwierzę — mruknął wyjaśniająco, kiedy dostrzegł zagubione spojrzenie. — Po drugie, zdobycie jego zaufania i przyjaźni będzie cię kosztować wiele pracy, bo on nie jest osobą łatwą we współżyciu. Podążaj za tymi swoimi instynktami i daj mu się poznać, bo go stracisz. A, uwierz mi, on nie przejmie się tym, że go sobie wpoiłeś, że możesz go kochać.

— Nie mogę go kochać — krzyknął, a w jego głosie można było usłyszeć nutkę desperacji, której Harry nie rozumiał do końca.

— Chyba jednak możesz.

— Nie! — warknął. — Nie istnieje nic takiego jak miłość między dwoma facetami.

Potter wpatrywał się w niego przez kilkanaście sekund, żeby ostatecznie wybuchnąć głośnym śmiechem. Kręcił z rozbawieniem głową, czując jednocześnie jak po policzku spływają mu pojedyncze łzy.

— O to ci chodziło od początku? — wykrztusił w końcu z siebie. — Nie możesz się pogodzić ze swoją seksualnością?

Indianin spojrzał na niego złym wzrokiem, ale nie powiedział ani słowa, co tylko utwierdziło Gryfona w tym, że ma rację.

— Och, Jake — mruknął już spokojnie. — Uwierz mi, można tak samo kochać mężczyznę, jak i kobietę.

— Nie można! — znowu krzyknął. — A ty już szczególnie nie masz prawa mówić o miłości — warknął. — Co z tego, że na tej pieprzonej fotografii obaj z tym mężczyzną wyglądacie, jakbyście byli dla siebie wszystkim? Co z tego, skoro jesteś tu sam, pozwalając zbliżać się do siebie wampirowi i dając mu złudną nadzieję na uczucie, kiedy jednocześnie za moimi plecami… — umilkł na moment, żeby wybuchnąć jeszcze głośniej: — Za jego plecami pieprzysz się z moim wpojonym! Gdzie tu jest miejsce na miłość, Potter? No, gdzie, do cholery?

Harry zacisnął w złości zęby, przeszywając Blacka nienawistnym spojrzeniem. Nigdy nie zdradził Severusa, a fakt, że wilk sugerował mu coś takiego, wyprowadzał go z równowagi. Ponownie poczuł wzbierającą w nim magię i znowu nie mógł jej opanować w sposób, który pozwoliłby mu na uspokojenie się. Zauważył, że Jacob otworzył szerzej oczy i cofnął się nieznacznie do tyłu. Nie był pewien, czy było to spowodowane wzrostem poziomu jego mocy, czy może jego wyglądem, bo był pewien, że wygląda teraz strasznie.

— Nigdy nie twierdziłem, że kocham Edwarda — powiedział cicho, ale jego głos bez problemu dotarł do drugiego nastolatka. — Po prostu, dzięki niemu mam na czym skupić myśli i mogę liczyć na bardzo dobry seks. Draco pomógł mi uświadomić Edwardowi, że ten nie przeżyje beze mnie i bez pieśni mojej krwi. Z twoim wpojonym — kontynuował z ironią, nazywając blondyna w sposób, w jaki robił to Indianin — nie łączy mnie nic poza przyjaźnią i przygodnym seksem. I wierz mi, jeżeli byłbym w związku z Edwardem, albo ty byłbyś z Draco, zostałaby tylko przyjaźń.

Jacob uspokoił się nieco po tym stwierdzeniu. Nadal był zły na Pottera, ale też wiedział, że nie miał prawa zabraniać Draco robienia tego, czego ten chciał. Co prawda to nadal bolało i wywoływało wściekłość, ale niestety Harry miał rację. Blondyn nie był z nim związany, on nawet nie wiedział, że Jake go sobie wpoił, więc tak naprawdę jego zachowanie było mało racjonalne.

— Co wcale nie wyjaśnia kwestii miłości i tego mężczyzny ze zdjęcia — mruknął Indianin, przypatrując się zmianom, jakie powoli pojawiały się w postawie Gryfona. — Twoja miłość chyba nie jest wiele warta…

Wybraniec zacisnął szczękę i przymknął oczy, czując niewyobrażalną złość. W ogóle nie powinien iść za tym aroganckim wilkiem. Trzeba było dać mu zginąć na tym pustkowiu. Niestety perspektywa pojawienia się w Forks Volturi sprawiła, że czy tego chciał czy nie, musiał zrobić wszystko, żeby sfora była po ich stronie. Albo, żeby przynajmniej wiedziała z jak niebezpiecznym przeciwnikiem będą mieli do czynienia.

— Nie możesz odebrać mi dwóch najlepszych lat mojego życia — powiedział z rezerwą, nie uchylając powiek. — Nie możesz mówić mi, że nie kochałem, w ogóle mnie nie znając. Oceniasz mnie na podstawie błędnych założeń, Jake, a przez to nie rozumiesz mojego zachowania.

Uniósł głowę i jego spojrzenie utkwiło w brązowych oczach chłopaka. Widział w nich zdziwienie, które zapewne wynikało z wyraźnego spokoju bijącego z jego głosu. Uporządkował myśli, chcąc poprowadzić rozmowę tak, żeby skłonić Jacoba do powrotu i do pomocy im, kiedy będą już tego potrzebować.

— Severus to pierwsza osoba, którą świadomie pokochałem. Oczywiście byli moi rodzice, których nie pamiętam, mój ojciec chrzestny, który przeze mnie zginął i moi przyjaciele, Ron i Hermiona — dodał, kiedy chłopak posłał mu pytające spojrzenie. — Nie, z Draco nigdy nie byłem aż tak blisko — wyjaśnił i usłyszał ciche westchnienie ulgi. — To dzięki Severusowi chciałem żyć, to dla niego chciałem wygrać wojnę. A on kochał mnie równie mocno, więc nie waż się mówić, że miłość to moja fanaberia.

Znowu przymknął powieki, przywołując obraz swojego partnera. Tak bardzo chciałby, żeby mężczyzna był z nim nadal, żeby Ostateczna Bitwa nigdy się nie wydarzyła.

— Więc dlaczego robisz to wszystko? — zapytał zdezorientowany Jake.

— Bo jego także nie ochroniłem — szepnął ledwo słyszalnie. — A kiedy on zginał, wszystko inne przestało mieć sens. Moje życie, moi przyjaciele, magiczny świat.

Znowu spojrzał na Indianina i tym razem mały uśmiech pojawił się na jego wargach.

— Dwa lata, Jake. Dwa lata prawdziwej miłości musszą mi wystarczyć na całe moje życie.

Chłopak patrzył na niego lekko zszokowany. Widział emocje, które malowały się na jego twarzy. Jakaś niewypowiedziana złość i żal, że to wszystko się już skończyło. Black szybko zrozumiał reakcję Harry’ego na swoje zachowanie z dnia, w którym się poznali.

Czy naprawdę mogę kochać, tak jak on?, pomyślał, zagryzając dolną wargę.

Nie chciał do siebie dopuścić myśli, że jest w stanie kochać innego mężczyznę. Mógł go pożądać, mógł pragnąć jego ciała, ale wmawiał sobie, że to nic więcej. Z drugiej strony świadomość tego, że Draco był jego wpojonym siała spustoszenie w młodym umyśle. Nie potrafił znaleźć logicznej odpowiedzi, choć właśnie teraz potrzebował jej najbardziej.

— Wracajmy do wioski — powiedział ostatecznie Potter, wyciągając dłoń, by Jacob mógł ją ująć.

-I-I-I-

Kiedy Gryfon zniknął, Billy poprowadził pozostała trójkę czarodziei do ogniska. Hermiona wdała się z nim w rozmowę o Blackach, opowiadając o wszystkim, o czym zdołali się dowiedzieć od członków Zakonu czy samego Syriusza. Mężczyzna był jej wyraźnie wdzięczny, słuchając najdrobniejszych szczegółów i kilku anegdot, które przytaczała. Ron pochłaniał kolejną kiełbaskę, rozmawiając jednocześnie z kilkoma członkami sfory na niezobowiązujące tematy. Kątem oka zerkał na Malfoya, który oparł się o oddalone o kilka metrów drzewo i obserwował wszystko ze zblazowanym wyrazem twarzy. Miał się wkrótce w końcu dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodziło, a choć jego umysł podpowiadał mu jakie mogą być powody porannego zamieszania, nie miał zamiaru go w tym przypadku słuchać. Niechętnie musiał przyznać, że wywód Granger prowadził tylko w jednym kierunku i powiedzenie, że owy kierunek mu się nie podobał byłoby lekkim niedopowiedzeniem. Nie, żeby nie uważał Jacoba za przystojnego. Po prostu nie chciał znaleźć się w sytuacji, w której nie wszystko zależy wyłącznie od niego. A miał wrażenie, że odkąd znalazł się w Forks i spotkał Złote Dziecko, zależało od niego bardzo niewiele.

— Nikt cię nie ugryzie, jeżeli usiądziesz przy ognisku — odezwał się Sam, stając naprzeciwko niego i przypatrując się jego zamyślonej minie.

— Nie jestem tego taki pewien — odparł kąśliwie. — Jeżeli Billy wie, co się stało rano, to wy także musicie zdawać sobie z tego sprawę. Wystarczy mi atak jednego złego wilka dziennie.

Sam parsknął cichym śmiechem, kręcąc z niedowierzaniem głową.

— Jake jest młody, nie potrafi jeszcze nad sobą zapanować — powiedział po chwili.

— Nie usprawiedliwiaj go Sam, bo to nic nie da. Gdyby zaatakował wyłącznie mnie, po prostu bym mu odpłacił, fakt, że zaatakował Pottera komplikuje nieco sprawy.

— Kochasz go? — spytał niespodziewanie mężczyzna, a Draco wpatrzył się w niego oniemiały.

— Kogo?

— Harry’ego.

Teraz to Malfoy parsknął śmiechem, kręcąc przecząco głowa.

— Nie, Sam — mruknął po chwili, dostrzegając, że przyjaciele Wybrańca patrzą na niego niepewnie.

— W takim razie o co chodzi? — Sam nie dawał za wygraną.

— Jest moim przyjacielem — powiedział nad wyraz miękko. — Jak byś się zachował, gdyby na przykład wampir zaatakował Jacoba? — Zobaczył błysk zrozumienia w jego oczach, więc kontynuował: — Potter wygrał dla nas wojnę i przypłacił to stratą najważniejszej osoby. Upadł i nie mógł się podnieść, dopóki nie pojawił się tutaj. Nie chcę oglądać jego kolejnego upadku. Nie, jeżeli mogę coś z tym zrobić.

— A Jake mógłby być tego przyczyną?

— Nie mam pojęcia — mruknął, wzruszając ramionami. — Ale fakt, że chciał biec i zabić Edwarda nie pomaga.

— Jakie zaklęcie rzuciłeś na Jacoba? — zapytał po chwili wahania Sam. Kiedy chłopak był jeszcze w zasięgu jego myśli, czuł przebłyski niewyobrażalnego bólu, który zadał mu blondyn.

— Torturujące — odpowiedział spokojnie, a kiedy zobaczył pytający wzrok mężczyzny, dodał: — Nie jestem jak Potter. Jestem Ślizgonem, który nie robi nic bez przyczyny. Gdyby rano ten durny Gryfon mnie nie zatrzymał, mógłbym nawet zabić.

Sam zerknął na niego niedowierzająco, ale wstrząsnął głową, nie chcąc teraz o tym myśleć. Myśli o tym, że chłopak mógłby zabić kogoś, kto go sobie wpoił były niepokojące, ale wolał skupić się teraz na wcześniejszym zdaniu.

— Harry powiedział nam, że stałeś po tej samej stronie, co on, w waszej wojnie.

— To prawda, ale nie zrobiłem tego dla niego, jeżeli o to pytasz — nawiązał do wcześniejszego pytania mężczyzny. — Wtedy nie byliśmy nawet przyjaciółmi.

— Wierzyłeś, że ta strona wygra wojnę, a nie chciałeś być przegranym? — dopytał z nikłym uśmiechem.

— Nie — warknął, a Sam ze zdziwieniem obserwował jego nerwową reakcję. — Chciałem czegoś, co jak się niedawno okazało należało już wtedy do Pottera.

— Czego? — zapytał zaciekawiony.

Draco przez moment wpatrzył się w oczy rozmówcy. Pamiętał, jak jego sylwetka i twarz przykuły jego uwagę, kiedy go poznał. Nadal uważał tego mężczyznę za przystojnego, ale w jego umyśle pobrzmiewały słowa Harry’ego, o tym, że Gryfon jest dla Edwarda kimś takim jak Emily dla Sama. Wywrócił oczyma, zdając sobie sprawę, że nawet niewinny flirt z tym facetem nie miałby szans na przerodzenie się w cokolwiek więcej, więc wyrzucił szybko z głowy te myśli. Już otwierał usta, żeby odpowiedzieć, że to już nieważne, bo i tak już jest za późno, kiedy tuż obok nich pojawił się Potter razem z młodym Indianinem. Spojrzał na niego kpiąco, dostrzegając zmieszanie nagłym pojawieniem się w wiosce i odwrócił w stronę szkolnej Nemezis. Chłopak wyglądał, jakby stoczył jakąś wewnętrzną walkę, a na jego policzku dostrzegł zaschniętą łzę. Warknął na siebie, czując, że znowu włączają mu się instynkty opiekuńcze i wyszarpnął jego dłoń z uchwytu palców Indianina.

— Co ten drań ci znowu powiedział, że wyglądasz jak siedem nieszczęść?

Harry tylko uśmiechnął się, puszczając mu oczko i wtulając na moment w jego ramię. Bardziej poczuł niż zauważył na sobie spojrzenia wszystkich wokół, ale tak jak się spodziewał Jacob nie zareagował w żaden sposób. Puścił Malfoya, patrząc tryumfalnie na Sama.

— Chyba czas rozpocząć spotkanie — mruknął.

-I-I-I-

slimarwen hej! Nie porzucę, nie porzucę. Powiedziałabym raczej, że zbliżam się ku końcowi, choć i pewnie będzie jeszcze około dziesięciu rozdziałów. Co prawda teraz pojawiają się nieco rzadziej z powodów nawału pracy, ale będą. Cieszę się, że mnie znalazłaś! Pozdrawiam:*

Lili hihi, a więc jest i ciąg dalszy. Mam nadzieję, że też się spodoba.

Brygida och, jeszcze się zastanawiam, czy Jake zrobi coś głupiego, czy nie… Zobaczymy. Tłumaczenie jest już u bety, więc mam nadzieję, że niedługo się pojawi:*

Spojrzenie Zabójcy och, wiesz… jestem otwarta na propozycje, te matrymonialne również:* Mówiłam już, że Twoje komentarze zawsze wprawiają mnie w lepszy humor? Nie? Więc teraz mówię;) Mam nadzieję, że ten rozdział też się spodoba!

Miki ach, no więc mam nadzieje, że teraz już wiesz, o co chodzi z ramką:P W razie pytań, pisz, odpowiem:P Albo się postaram… I tu nie chodzi o to, że Emmet nie lubi Harry’ego, raczej o to, że nie chce zostawić Edzia samego, ale zrobię coś, zrobię:) I zgadzam się w pełni z Twoją opinią, co do komentarzy SP, szalona jest normalnie.