PP 8

Wedle obietnicy:)

Na dniach pojawi się także Zapomnieć.

Od tego rozdziału opowiadanie może godzić w Wasze religijne uczucia 

Draco stał pod prysznicem, mając wrażenie, że wciąż jest brudny. Kolejny raz, mimo, że czuł, jak strumienie gorącej wody przesuwają się po jego ciele, parząc i zostawiając zaczerwienienia. Nie mógł zapomnieć miejsca, do którego zabrał go ojciec.

Aportowali się przed średniej wielkości budynkiem, o dość surowym wyglądzie. Jedynymi ozdobami, które chłopak zauważył były strzeliste wieżyczki i ręcznie rzeźbione, dwuskrzydłowe drzwi. Kiedy przekroczyli ich próg, Ślizgon rozejrzał się dookoła zaintrygowany, nie rozumiejąc w jakim celu Lucjusz go tu przyprowadził. Wewnątrz było tylko jedno pomieszczenie, z ustawionymi czterema rzędami starych, drewnianych ławek. Z wysokiego, niemal jak w Wielkiej Sali sufitu, na grubych łańcuchach zwisały trzy obręcze, na których ustawione były świece lub, ku czemu chłopak skłaniał się bardziej, jakieś ich mugolskie imitacje. Przy dużej dozie dobrej woli, Draco mógłby nazwać te obręcze żyrandolami, ale tylko skrzywił się pokazowo i pokręcił głową, ruszając przed siebie. Naprzeciwko zobaczył niewielkie podwyższenie, czy raczej ołtarz, bo na jego środku stał stół, nakryty białym obrusem. Na nim, z lewej strony znalazło się miejsce dla kilku grubych świec, dwóch złotych pucharów i czegoś, co przypominało złote pokrywki, na co chłopak aż parsknął. Lucjusz zmroził go wtedy wzrokiem, choć nie zabronił mu niczego dotykać. Obok kielichów, na stole stało jeszcze jedno złote naczynie, kształtem przypominające nieco elipsę, choć górna część miała małe, okrągłe okienko z miniaturowym kluczykiem. Draco jednak większą uwagę zwrócił na przytwierdzone do tej części kolce, czy może raczej promienie, bo po chwili zastanowienia uznał, że właśnie w taki sposób dzieci przedstawiają słońce.

Zamiast typowych okien, budynek zdobiły ogromne, choć zaniedbane witraże, których nie dostrzegł z zewnątrz, a na ścianach umieszczonych było kilka posępnych obrazów, na których ludzie wyglądali na umęczonych i pozbawionych chęci do życia. Dostrzegł jakiegoś mężczyznę z księgą i drugiego, wokół którego latało stado gołębi, a także kobietę w jasnoniebieskiej szacie, trzymającą w dłoni jakiś dziwny wisior z koralikami, które najwyraźniej przesuwała pomiędzy palcami. Największą jego uwagę przykuły jednak wszechobecne krzyże. Jak na razie naliczył ich aż osiem, z czego największy wisiał nad ołtarzem, a najmniejszy, posrebrzany, stał nieopodal, na niskim stoliku. Na wszystkich przedstawiona była sylwetka tego samego, dość młodego mężczyzny z długimi włosami i niechlujnie przyciętą brodą. Ślizgon pomyślał, że ludzie, którzy tu przychodzą, muszą go nienawidzić, skoro tak ostentacyjnie rozstawiają wszędzie te okropne figury. Przyjrzał się uważniej wiszącemu człowiekowi, dostrzegając, że jest przybity do swojego krzyża, na jego biodrach wisi jakiś brudny łach, a spomiędzy żeber wypływa strużka krwi. Ten widok był niepokojący.

Niespodziewanie usłyszeli ciche szuranie, ale zanim ktoś ich zaskoczył Lucjusz rzucił na siebie i syna zaklęcie kameleona i drugie, wyciszające. Przez boczne drzwiczki przeszedł staruszek w fioletowej szacie z jakimś czarnym, haftowanym złotą nicią pasem, przerzuconym przez szyję. Okulary lekko zsuwały mu się z nosa, ale uśmiechał się kącikiem ust, kiedy przyklęknął na jedno kolano, przechodząc pod krzyżem. Draco uniósł brew, nie rozumiejąc takiego zachowania i kątem oka obserwując wiszącą, drewnianą figurę. Mężczyzna rozejrzał się jeszcze dookoła, po czym wyszedł tymi samymi drzwiami, którymi wszedł, a starszy Malfoy, mruknął tylko ciche: pół godziny, kiedy usłyszeli bijące dzwony.

Chłopak z niedowierzaniem obszedł cały budynek, przyglądając się każdemu kątowi, chcąc za wszelką cenę zrozumieć sens pojawienia się tutaj. Myślał raczej, że dostanie jakąś karę za zachowanie w Czarnym Dworze, choć i tak czuł się już wystarczająco poniżony przez Pottera, więc może ojciec przyprowadził go tutaj tylko po to, żeby w odpowiednim czasie go wypróbować. Zerknął na zbierających się powoli mugoli, zastanawiając jednocześnie, kogo mógłby zabić i czy byłby w stanie w ogóle to zrobić, gdyby Lucjusz tego właśnie sobie zażyczył, i dostrzegł kilka osób, które irytowały go samym wyglądem. Z odrazą odwrócił od nich głowę, przyglądając się obrazom, które układały się w historię człowieka z krzyża. Najpierw ktoś mu go zarzucił na plecy, gdzieś dalej mężczyzna upada, później nieznana mu kobieta przeciera jego twarz, a ten znowu upada. Ktoś inny pomaga mu nieść ten kawał drewna, ktoś nad nim płacze. W końcu kilku mężczyzn zrywa z niego ubranie, zostawiając tylko szarą szmatę na biodrach i przybijając go do tego krzyża. Aż się wzdrygnął, kiedy na ostatnim, czternastym malowidle, zobaczył wilki głaz, którym tarasowano wejście do jaskini, w której złożyli tego człowieka.

Chwilę później, słysząc zdecydowanie cichsze dzwonki, stanął obok ojca, zauważając jednocześnie, że jakiś chłopak, chyba w wieku zbliżonym do niego, idzie z wielkim kluczem do drzwi, szybko je zamykając, a przez boczne drzwiczki na ołtarzu wychodzi ten sam staruszek, którego widział już wcześniej. Draco przyglądał się wszystkiemu z uniesioną brwią. Zgromadzeni mugole powtarzali słowa starca, albo zgodnie mu odpowiadali, wstawali, jak na rozkaz, siadali i klękali, i chłopak w końcu uznał, że to musi być jakaś ceremonia, choć jeśli tak było, to dziwił fakt, że jest na niej zgromadzona raptem garstka ludzi, bo ławki w większości świeciły pustkami.

W pewnym momencie staruszek na dłuższą chwilę przerwał to, co robił, a mugole siedzący przed ołtarzem uklęknęli, patrząc, niemal z zachwytem na to, co miało się stać. Ślizgon wstrzymał oddech i mimowolnie przysunął się bliżej ojca, widząc aportujących się czarodziei w złotych maskach i długich, biało-srebrnych lub błękitnych szatach. Czterech mężczyzn i jedna kobieta, która na rękach trzymała skrępowane i zakneblowane niemowlę.

— Półkrwi czarodziejka — szepnął synowi do ucha Lucjusz. — Vatascha Ghamobi, dziecko czarodziejki i mogola. Jedno z niewielu, któremu nawet nie możemy spróbować pomóc, bo matka dobrowolnie podpisała magiczną umowę, zgadzając się na złożenie krwi jej dziecka w ofierze.

— Słucham? — zapytał zdezorientowany chłopak, ale ojciec tylko złapał go silnie za ramię, unieruchamiając i patrząc na ceremonię, która dopiero się zaczynała.

Dziewczynka została wylewitowana nad promienisty puchar z okienkiem, po czym zdjęto z niej zaklęcie ciszy, a po wnętrzu pomieszczenia rozniósł się płacz. Draco patrzył z przerażeniem, jak ludzie pochylają niżej głowy, szepcząc niezrozumiałe dla niego słowa. Chciał pomóc temu dziecku bez względu na to, czy było czarodziejem, czy nie, ale uścisk Lucjusza tylko się wzmocnił na jego ramieniu. W pewnym momencie dziewczynka została opuszczona jeszcze niżej, tak nisko, że pojedyncze promienie zaczęły przekłuwać jej cienką skórę, a krew drobnymi strumyczkami spływała do wnętrza pucharu, barwiąc na czerwono znajdujący się za szybką biały opłatek. Draco poczuł torsje, kiedy dziecko zaczęło przeraźliwie kwilić, nie mając chyba jeszcze odpowiednio wykształconych płuc, żeby krzyczeć i wyć, a może nie mając już na to sił. Lucjusz jednym zaklęciem opróżnił zawartość jego żołądka, wiedząc, że nie mogą sobie pozwolić na zdemaskowanie.

Ślizgon patrzył z przerażeniem, jak krew, która nie mieściła się w pucharze spływa po złotym naczyniu i wsiąka, w biały jeszcze chwilę temu obrus. Nie mógł odwrócić wzroku, bo ojciec chwycił drugą dłonią jego podbródek, zmuszając go do oglądania tego, co działo się na ołtarzu. Dziecko było coraz cichsze i coraz mniej się ruszało, aż w końcu było pewne, że umarło.

— Ci ludzie — podjął po chwili starszy Malfoy, kiedy wszyscy wstali ze swoich miejsc i niespiesznie zaczęli podchodzić do staruszka, który stał teraz na środku trzymając w dłoniach zwykły kielich i przelewając do niego część krwi dziewczynki. — Ci ludzie pochodzą z czarodziejskich rodzin, często czystej krwi — powiedział cicho, a Draco spojrzał na niego z niedowierzaniem. — Ale nie są czarodziejami. Część z nich straciła swoje moce w wyniku Czarnych Rytuałów, część to potomkowie charłaków, często w kolejnym już pokoleniu. Jednak każdy z nich ma w sobie magiczny rdzeń, a ten rytuał pozwala pojedynczym przypadkom na korzystanie z zasobów magii dziecka, którego krew spożyli.

— Jak? — zapytał, nie rozumiejąc, o czym mówi jego ojciec.

— Tylko kilka godzin — mruknął mężczyzna. — Czasami kilka dni, zależnie od siły magicznego rdzenia. Dziecko nie musi być czarodziejskie — podkreślił. — I często nie jest. Często to mugolskie niemowlę, a rytuał nie ma wtedy najmniejszego sensu, ale ludzie i tak twierdzą, że czują różnicę, że coś się zmienia, że ich magia reaguje.

— Ale zabijają dzieci — wyszeptał Draco. — Dlaczego zabijają czarodziejskie dzieci? Przecież to czarodzieje przynieśli tę dziewczynkę!

— A jakie to ma znaczenie, czy dzieci są czarodziejskie, czy nie? — warknął Lucjusz, powoli tracąc cierpliwość. — Zabicie dziecka to największa zbrodnia w naszym społeczeństwie. Kiedyś rytuał był przeprowadzany raz w roku, a na ceremonii gromadzili się wszyscy, którzy chcieli. Teraz przeprowadza się go co kilka tygodni, a takich kościołów, jak ten, w samej Europie jest kilkanaście.

— Kto?

— Dumbledore.

— Ale dlaczego?

Lucjusz zastanowił się chwilę, patrząc uważnie na Draco. Wiedział, że chłopak był przerażony tym, co zobaczył, ale miał wrażenie, że nadal nie rozumie, o co w tym wszystkim chodzi. Pokręcił głową, przypominając sobie swoją pierwszą obecność w tym miejscu.

— Widzisz mężczyznę, który wisi na krzyżu? — zapytał w końcu, a jego syn przytaknął szybko. — Dla mugoli jest mesjaszem, symbolem zwycięstwa śmierci i tego, że po niej zostaną odkupieni z grzechów i będą żyć wiecznie — prychnął, na niedorzeczność tej teorii. — Prawda jest taka, że to pierwszy, oficjalnie skazany czarodziej czystej krwi. Skazany za poślubienie mugolskiej wieśniaczki.

— Co? — Draco wypluł niemal z obrzydzeniem, ale Lucjusz tylko pokręcił niedowierzająco głową.

 — To był silny czarodziej, bardzo silny — podkreślił. — Ale miał też niezwykle kontrowersyjne poglądy, jak na czasy, w których przyszło mu żyć. Pokazywał mugolom magię — wyjaśnił, mając całkowitą świadomość tego, że w późniejszych czasach zarówno czarodzieje, jak i mugole wypaczyli całą jego ideę. — Uzdrawiał nieuleczalnie chorych, rozmnażał chleb i ryby, zamieniał wodę w wino. Zwykłym mugolom przedstawiał się, jako boże dziecko, które zstąpiło na ziemię, żeby opowiedzieć o Królestwie Niebieskim, życiu po śmierci i wielkości swojego ojca, a ich Pana. Przemawiał do tłumów, które za nim szły.

— Ale poślubił szlamę.

— Mugolkę — warknął mężczyzna, krzywiąc się na widok spożywających krwawą hostię ludzi. — To nie jest najistotniejsze — dodał jeszcze, próbując nakierować zainteresowanie syna na meritum sprawy. — W każdym razie, kiedy ten człowiek umarł, jego wyznawcy, w tym czarodzieje i charłacy, otrzymali część jego krwi. To miał być wymierzony w nich policzek, największe upokorzenie, bo oto ten, który śmiał nazwać siebie Bogiem, umarł, jak przestępca. Apostołowie, bo tak nazwała siebie grupka najbliższych mu osób, postanowili jednak ostatni raz wykonać rytuał, który ich mistrz wprowadził. Tym razem jednak zamiast użyć chleba i wina, wykorzystali otrzymaną krew.

Lucjusz przerwał na moment, obserwując powracających do ławek ludzi. Byli odmienieni, choć nie dało się tego w żaden sposób dostrzec, może pomijając bijącą z ich oczu radość. Nienawidził tych chwil, kiedy nie mógł nic zrobić, kiedy mógł tylko stać i patrzyć, przyglądając się kolejnej bezsensownej śmierci.

— Uświęć te dary mocą Twojego Ducha, aby stały się dla nas Ciałem i Krwią naszego Pana, Jezusa Chrystusa — powtórzył słowa, które jeszcze niedawno wypowiedział kapłan. — Jak mówiłem, to był potężny czarodziej, a jego krew w połączeniu z obrządkiem, który wykonali jego… wyznawcy, uwolniła wiązkę mocy, która w nich wstąpiła.

Draco wyglądał na zaskoczonego słowami ojca, choć jednocześnie w jego głowie ciągle kołatała myśl, że ten człowiek zasłużył sobie na śmierć, że dobrze się stało, iż został skazany, szczególnie, że łamał zakazy czystokrwistych w tak ostentacyjny sposób.

— Jak w nich wstąpiła? — mruknął w końcu.

— Po prostu — odparł z niechęcią Lucjusz. — Na kilka godzin pozwoliła dwóm z nich, charłakom, korzystać z magii.

Ślizgon odwrócił się natychmiast do ojca, patrząc z niedowierzaniem w jego jasne oczy. Chyba dopiero teraz zrozumiał sens jego wcześniejszych słów. Nigdy nie słyszał o czymś takim, nigdy nawet nie pomyślał o takiej o możliwości.

— Przecież… — zaczął z jakąś nutką szaleństwa w głosie, ale ojciec przerwał mu szybko.

— To jeszcze nie wszystko — warknął.

-I-I-I-

Rafael w końcu nie wytrzymał i zwlókł się z łóżka, idąc pospiesznie do pokoju kuzyna. Ojciec chciał z nim dzisiaj trochę potrenować, ale w międzyczasie kilkukrotnie się pokłócili, w efekcie czego chłopak spędził kilka długich godzin pod ostrzałem zaklęć z różdżki Rabastana.

Nie miał zamiaru się zmieniać, tego jednego był pewien, a jeśli ojcu coś się nie podobało, to nie był to jego problem. Ostatecznie, jak mu wielokrotnie powtarzał, wychował go w sposób, w jaki zrobiłaby to matka, więc teraz chłopak był, jaki był.

— Draco, do cholery jasnej, zamierzasz utopić się pod tym prysznicem? — krzyknął, uderzając w drzwi łazienki, już wystarczająco zirytowany, żeby jeszcze zaprzątać sobie głowę wymysłami blondyna.

Po treningu był tak zmęczony, że padł na lóżko nie kłopocząc się z nakładaniem jakichś czarów wyciszających czy alarmujących. Chciał spać, co zresztą robił przez kilka ostatnich godzin, aż czterdzieści minut temu nie obudziła go lejąca się woda. Naprawdę starał się to zignorować, mając nadzieję, że kuzyn przypomni sobie, że sam także może rzucić zaklęcie i wyciszyć chociaż łazienkę, ale ten najwyraźniej postanowił zignorować wszystkich obecnych w Malfoy Manor. W końcu Rafael się zaniepokoił, bo choć Draco miał różne dziwactwa, to raczej niemal godzinny prysznic w środku nocy do nich nie należał.

— Słyszysz mnie? — powtórzył, łomocząc ponownie w drzwi, a szum wody ustał niemal natychmiast.

Położył się na łóżku chłopaka, poprawiając jeszcze jednym machnięciem różdżki wygniecioną pościel, ciesząc się w duchu, że do tak prozaicznej czynności nie potrzebuje pomocy skrzata, jak większość czystokrwistych. Naprawdę nie lubił generalizować, ale czasem to, jak bardzo pozwalali tym stworzeniom ingerować w swoją intymność doprowadzała go do białej gorączki.

Ślizgon wyszedł w końcu, obrzucając go chłodnym spojrzeniem, ale nie komentując w żaden sposób jego zachowania. Był zbyt zmęczony i za bardzo roztrzęsiony, żeby mieć siłę na walkę z Rafaelem. Rzucił jeszcze w głąb łazienki ręcznik, którym pobieżnie wycierał mokre włosy i w samych spodniach od piżamy, podszedł do nocnej szafki, na której leżała jego różdżka, gładząc ją przelotnie i ostatecznie kładąc się obok kuzyna. Na wieczór było zaplanowane spotkanie śmierciożerców, a on czuł się bardzo ambiwalentnie mając ponownie spotkać się z Potterem.

Rafael przyglądał mu się uważnie, zawieszając na dłużej wzrok na jego szczupłej klatce piersiowej. Przez moment zastanowił się nawet, czy Draco celowo utrzymuje taką sylwetkę, ale ten pomysł wydał mu się niedorzeczny. Lekko zarysowane mięśnie, pracowały w niepokojąco erotyczny sposób na jego plecach, kiedy pochylał się, stojąc do niego tyłem i Rafael musiał przełknąć ślinę, widząc zarys kręgosłupa.

— Co cię skłoniło do kąpieli o trzeciej nad ranem? — zapytał po chwili, kiedy kuzyn ulokował się obok niego, zostawiając jednak pomiędzy nimi więcej przestrzeni niż robił to kiedykolwiek wcześniej. Rafael niemal zawarczał na takie zachowanie, ale uspokoił się szybko, chcąc najpierw poznać odpowiedzi, a dopiero później wziąć sobie całą resztę.

— Nie mogłem spać — odpowiedział cicho, nawet nie otwierając oczu, nie chcąc przyznać się do tego, że obecność kuzyna w jego łóżku jest niepokojąca.

— Dlatego wyglądasz, jakbyś przez ostatnią godzinę brodził we wrzątku?

Na ogół mleczna skóra Draco była teraz pokryta taką ilością czerwieni, że Rafael nawet nie chciał sobie wyobrażać, jaką temperaturę musiała mieć woda.

— Co cię to obchodzi? — fuknął w końcu blondyn, mając dość tej irracjonalnej rozmowy i sytuacji w ogóle, swoich obaw względem chłopaka i przede wszystkim, dość obrazu zakrwawionej Vataschy, który nieustannie podsuwał mu umysł.

— Wydawało mi się, że oczywisty jest dla ciebie fakt, iż się o ciebie martwię — powiedział, zabarwiając jednak słowa nutką kpiny.

Draco w jednej chwili uniósł się do siadu, wlepiając w niego wściekłe spojrzenie. Był zmęczony, roztrzęsiony mimo kąpieli, sfrustrowany niedawnym zachowaniem zarówno Pottera, jak i Rafaela, a teraz jeszcze ten ostatni miał czelność go wyśmiewać.

— Wynoś się — syknął na granicy wybuchu.

— Nie — odparł spokojnie chłopak, także siadając i wbijając w niego świdrujące, pewne spojrzenie.

Malfoy pchnął go w bok klatki piersiowej z taką siłą, że jego kuzyn spadł z łóżka, patrząc na niego teraz jakoś inaczej, groźniej. Podniósł się niespiesznie, oceniając naprędce swoje możliwości, i to, czy Draco sięgnie tym razem po różdżkę, ale blondyn wydawał się zupełnie o niej zapomnieć. W ułamku sekundy znalazł się z powrotem na łóżku, przewracając Ślizgona, jedną rękę trzymając władczo na jego klatce piersiowej, a drugą unieruchamiając jego nadgarstki nad głową.

Chłopak aż sapnął, czując siłę, z jaką Rafael go trzymał. Wziął kilka płytkich wdechów, bo tylko na tyle pozwalało jego zaciśnięte gardło i starał się nie patrzyć na niego z przerażeniem, które niestety, co stwierdził z zażenowaniem, zaczął odczuwać.

— Wynoś się, powiedziałem — mówił, starając się nadać swojemu głosowi choć odrobinę pewności.

— A ja powiedziałem, że tego nie zrobię — odparł Lestrange, nieświadomie zaczynając przesuwać opuszkami palców po nadgarstkach, na których wyczuł niewyobrażalnie delikatną skórę.

— Nie jestem pieprzoną zabawką, Rafael — warknął Draco, czując niespodziewanie przyjemne dreszcze, rozchodzące się po jego ciele od miejsca, gdzie serwowana mu była ta subtelna pieszczota. Chyba czuł się zagubiony, czego nigdy nie przyznałby głośno.

— Myślę, że to jest kwestia sporna — odmruknął ze śmiechem, a chłopak poruszył się niespokojnie, starając wyrwać i zamierając niemal w następnej sekundzie, kiedy dłoń Rafaela zacisnęła się silnie na jego szyi. — Ta gra będzie się toczyć według moich reguł — szepnął mu do ucha, owiewając je ciepłym powietrzem i składając kilka drobnych pocałunków na jego szczęce, jednocześnie wzmacniając uchwyt zarówno na nadgarstkach, jak i na szyi.

Widział już zaczerwienienia w obu tych miejscach i wiedział, że cholernie go to podnieca, ale jeszcze było za wcześnie na zrobienie czegokolwiek więcej. Otarł się więc tylko o udo Draco, patrząc z bardzo bliska w jego oczy i dostrzegając jak te rozszerzają się niemal panicznie, jak chłopak będąc w pułapce, nie ma pojęcia, co powinien zrobić, co będzie dobre w takiej sytuacji.

— Prawda? — zapytał ironicznie, na krótki moment zmniejszając siłę uchwytu na krtani blondyna i gładząc miejsce, gdzie pod skórą przebiegała tętnica, pozwalając kuzynowi wziąć głębszy oddech. I odpowiedzieć. — Prawda? — powtórzył, tym razem z groźbą w brązowych oczach, na powrót zacieśniając palce i jeszcze raz ocierając się o niego, tym razem nieco wyżej, niemal zahaczając o odsłoniętą lekko kość biodrową.

— Tak — wykrztusił Draco, błagając w myślach, żeby ktoś mu wyjaśnił, co się do cholery dzieje i dlaczego właściwie się dzieje.

Jego płuca potrzebowały powietrza, oczy zaczynały łzawić, miał wrażenie, że jeden niewłaściwy ruch może sprowokować kuzyna do zrobienia wszystkiego. Ale najgorsze było to, że oprócz strachu czuł coś jeszcze. I, o Merlinie, fakt, że Rafael ocierał się o niego tak demonstracyjnie, wcale mu nie pomagał.

Lestrange uśmiechnął się zwycięsko, kiwając dodatkowo głową. Odchylił się nieco od ciała Draco, lustrując uważnie jego sylwetkę i aż oblizując się na widok jego sterczących sutków i zarysu penisa, któremu zapewne nie dużo brakowało do pełnego wzwodu, a który w tej chwili nadal był ukryty w spodniach od piżamy. Wrócił spojrzeniem do twarzy chłopaka, dostrzegając panikę w jego, zaszklonych teraz oczach. Pochylił się, składając na pełnych wargach bardzo delikatny pocałunek, trochę jak przeprosiny, jednocześnie przesuwając rękę z jego szyi na klatkę piersiową, później brzuch i pachwinę, omijając jednak penisa, zsuwając ją na wewnętrzną stronę uda i ściskając mocno, żeby po chwili pogładzić je delikatnie. Blondyn nawet nie drgnął, o próbie powstrzymania go, w ogóle nie wspominając.

— Dobranoc, Draco — mruknął po chwili Rafael, podnosząc się niechętnie z łóżka i oglądając go sobie ostatni raz.

Zaśmiał się cicho, kiedy chłopak odpowiedział mu niepewnie, jednocześnie patrząc na niego z niedowierzaniem. Nie martwił się nawet tym, że kuzyn mógłby teraz rzucić na niego klątwę, wiedział, że tego nie zrobi. I wiedział, że Draco szybko zapragnie być jego zwierzyną. Sam do niego przyjdzie, będzie prowokował sytuacje, które mogłyby skończyć się tak, jak dzisiaj. Pokręcił głową, zamykając drzwi do swojej sypialni. Za kilkanaście godzin obaj ubiorą śmierciożercze szaty, warto było się jeszcze przespać.