W hogwardzkich lochach

Tytuł: W hogwardzkich lochach (kontynuacja Na szczycie góry)

Autor: justusia7850

Pairing:  SS/HP/TN

Raiting: +18

Ostrzeżenia: komedia, non-canon, slash, trójkąt.

Wszystkie postacie należą do J.K.R., a ja nie czerpię z tego opowiadania żadnych korzyści.

rozdział nieco poprawiony ;)

WHL 1

Severus siedział w swoich komnatach pijąc kolejną już szklankę whisky. Nie miał pojęcia jakim cudem przez miesiąc nie rozpoznał Pottera, chociaż, jak teraz o tym myślał, ten, w przeciwieństwie do Notta, przypominał siebie. I to znacznie. Może chodziło o to, że najnormalniej w świecie nie spodziewał się go tam zastać? Potrząsnął głową, chcąc wyrzucić z niej wszystkie niepotrzebne myśli, ale niezbyt mu się udało.

Nie rozmawiał z nimi od tygodnia. Kiedy Teodor w końcu przestał się śmiać, Snape po prostu odwrócił się i odszedł. Nie chciał przyswoić sobie tego, że Andy i Jackob, to tak naprawdę Potter i Nott. Przecież to nie mogła być prawda! Oczywiście miał niepodważalny dowód, nie tylko w postaci tego cholernego tatuażu, ale także ich min i zachowania. To musieli być oni, nie było najmniejszych wątpliwości, co wcale nie przeszkadzało mu w snuciu innych teorii.

Albus prosił go dzisiaj o spotkanie i choć nie miał na nie najmniejszej ochoty, wiedział, że dyrektor jednak go odwiedzi. Chciał z nim o czymś porozmawiać i Severus zaczął mieć dziwne podejrzenia, że starzec wie, jak spędził swoje wakacje.

A, nie było co ukrywać, spędził je pieprząc dwóch uczniów. Żeby to jeszcze byli uczniowie, którzy już opuścili Hogwart. Albo tacy, którzy nie są bohaterami wojennymi, nieważne, że on też się do takich zaliczał. Dlaczego on zawsze musiał wpadać z deszczu pod rynnę, jak to mówią mugole. Pierwszy raz od bardzo dawna postanowił wykorzystać swój urlop i stało się…

Właśnie. Co tam właściwie się stało? Przecież nic nie planował i był pewien, że jego uczniowie też nie. To nie była żadna intryga, bo zaskoczenie na twarzy Pottera, kiedy powiedział do niego Andy, było aż nazbyt oczywiste. Jego własny wychowanek przyjął to o wiele lepiej, czego właściwie nie rozumiał. Zresztą, jak wielu innych rzeczy, np. tego, że ta dwójka jest parą. I prawdopodobnie była nią już wtedy, kiedy Severus znalazł załamanego Gryfona w Pokoju Życzeń. To by wyjaśniało wiele kwestii, chociażby tę, że po czasie, kiedy on sam przerwał na miesiąc treningi, Harry wcale nie stracił formy. Nott był świetnym szermierzem, od razu powinien był poznać jego rękę, ale chyba był wtedy zbyt skupiony na Potterze.

To był zresztą powód odstawienia go na jakiś czas na boczny tor. Musiał przerwać trening choć na chwilę, bo miał wrażenie, że zaczyna wariować. Zaczęło się od tej afery ze zniknięciem Złotego Chłopca. Chociaż właściwie to zaczęło się chyba dużo wcześniej. Nie był pewien, czy wtedy, gdy Potter pomógł go znaleźć, czy może wtedy, gdy przeprosił. Zaczęło się całkiem niewinnie. Treningi pochłaniały coraz więcej czasu, były coraz bardziej intensywne i z każdą sesją wymagały więcej zaangażowania. Snape lubił doprowadzać chłopaka do szału, do skraju jego fizycznych i psychicznych możliwości. Na początku chodziło o to, żeby sprawdzić, czy ten się nie złamie, nie powie dość, ale szybko Severus został powalony rykoszetem swoich działań.

Harry walczący z nim, jak równy z równym.

Harry ociekający potem, z licznymi rankami, stojący z zaciętą miną, z groźnym wyrazem twarzy i patrzący na niego ze złością, z frustracją.

Harry pozbywający się swojej mokrej, poznaczonej krwią koszulki.

Mięśnie grające na jego nagiej klatce piersiowej.

A później dowiedział się, że Potter jest gejem. Przez jedną, cholernie długą chwilę chciał mu wtedy powiedzieć, żeby dał sobie spokój z facetem, który go zostawił, że przecież może mieć każdego. Nawet jego. Otrząsnął się jednak, zgarniając go w swoje ramiona i dając mu pocieszenie, którego wtedy potrzebował. Nigdy go nie zapytał, czy ten wrócił do swojego partnera, choć był pewien, że tak się stało. Od tamtego wydarzenia patrzył na niego inaczej. Coraz częściej zapominał, że to tylko dzieciak, że to jeszcze uczeń. Potter był naprawdę dobry w obronie przed czarną magią, a ich pojedynki stawały się  coraz bardziej wyrównane. Snape czuł się, jakby walczył z równym sobie, z dorosłym, wyszkolonym czarodziejem. Tak łatwo byłoby mu zapomnieć, że nie powinien go tknąć. Te wszystkie godziny, które spędzali razem zdawały się go przekonywać, że to dorosły facet i nie ma między nimi żadnej różnicy. Czasami miał ochotę po prostu do niego podejść i wpić się w jego usta, dotknąć tych twardych mięśni, które oglądał coraz częściej. Miał świadomość, jak samolubnie i lekkomyślnie postępuje, zawieszając ich treningi na niemal miesiąc, ale nie widział innego wyjścia z tamtej sytuacji.

Wstał powoli, sprawdzając, czy nie jest jeszcze zbyt pijany i podszedł do szafki po eliksir trzeźwiący. Musiał go mieć blisko, kiedy przyjdzie Albus, bo jeszcze skłonny mu będzie odpowiedzieć na wszystkie pytania. Pogrzebał chwilę w małej skrzyneczce, wyjął odpowiednią fiolkę i wrócił na swój fotel.

Wiedział, że zachowuje się, jak obrażony uczniak, nie rozmawiając z Potterem i Nottem, ale najpierw musiał przemyśleć całą sprawę. Jeszcze tydzień temu był gotów zostawić Hogwart i pognać za Andym i Jacobem, biorąc udział w ich przedsięwzięciu. Co prawda nie zamierzał uczyć dzieci jeszcze młodszych niż do tej pory, ale na pewno znalazłby sposób, żeby z nimi być. I, żeby być użytecznym w tej nowej szkole, o której myśleli. Swoją drogą nie wiedział, kiedy ci mieli czas, żeby przygotować tak szczegółowe dokumenty dotyczące nowej placówki, zmiany ustaw i wszystkiego innego, co już zrobili. Imponowało mu to już wcześniej, ale teraz, kiedy wiedział, kto za tym stoi, jego uznanie tylko wzrosło. Tylko, czy chciał się w to pakować z tą dwójką? Z drugiej strony, miał zamiar wejść w to wszystko w dwoma mężczyznami, których w ogóle nie znał, więc teraz, kiedy już wiedział, kim oni są, powinno być prościej. Ale nie było. W jego życiu nic nie było i chyba już nie będzie nigdy proste.

Wziął kolejny łyk Ognistej, zastanawiając się, czy będzie w stanie przez najbliższy rok trzymać łapy przy sobie. Uwielbiał ciało Andy’ego. Jego szerokie ramiona, silne uda i typowo męską sylwetkę. Mógłby go dotykać godzinami, co też robił, kiedy tylko miał ku temu okazję. Jackob też był wspaniały, choć zupełnie inaczej zbudowany. Wyraźnie zarysowana talia, zgrabne biodra i nieco kobiece rysy twarzy. Chciałby mieć znowu ich obu. Zasypiać z nimi i budzić się obok, jak jeszcze tydzień temu. Z tego, co wiedział, gdyby zdecydowali się to sformalizować, to prawo nie zabraniało zawierania związków pomiędzy nauczycielami a uczniami, szczególnie, że pochodziło ono sprzed kilku stuleci, kiedy małżeństwa aranżowane były normalnością. Tylko, czy on w ogóle mógłby się zdecydować na coś takiego?

Wzdrygnął się lekko, kiedy w kominku pojawiła się głowa dyrektora Hogwartu. Odstawił szklankę na stolik i odkorkował fiolkę z eliksirem, słuchając cichego śmiechu Albusa. Nie przygotował się za bardzo na jego przyjście, za bardzo pochłonęło go rozważanie swojej przyszłości.

— Nie musisz tego pić — powiedział ze śmiechem dyrektor, siadając w drugim fotelu i uśmiechając się przyjaźnie, ale Snape tylko pokręcił głową.

— Muszę — mruknął niewyraźnie, krzywiąc się na nieprzyjemny posmak w ustach.

Dumbledore przyjrzał mu się uważnie, dostrzegając jego nieodgadnioną minę, jakieś przygnębienie i coś nieokreślonego, jakby mężczyzna miał z czymś problem i nie potrafił zdecydować, jak z tego wybrnąć.

— Jak twoje wakacje, Severusie? — zapytał, pomijając chwilowo chęć wyciągnięcia z niego tego, co go gryzło.

— Przychodzisz do mnie po tygodniu tylko po to, żeby zapytać, jak mi minął urlop? — zakpił, mając nadzieję, że to trochę zbije starca z tropu.

— Zapytałbym wcześniej, ale obaj byliśmy zajęci — odpowiedział, niedbale wzruszając ramionami. — Jak było w hotelu Blue? — wrócił do interesującej go kwestii. — Nawiązałeś jakieś znajomości?

Młodszy mężczyzna spojrzał na niego podejrzliwie, dochodząc do jedynego możliwego wniosku. To było irracjonalne, ale przecież Potter musiał komuś powiedzieć, gdzie spędzi lato. I Snape podskórnie czuł, że jedyną osobą, która wiedziała, gdzie zniknęła ikona światła, był właśnie Albus.

— Nie wierzę, że nie poinformowałeś mnie o planach Pottera na jego wakacje — warknął, krzywiąc się lekko przy wypowiadaniu nazwiska chłopaka. Nie mógł sobie pozwolić na zdradzenie dyrektorowi zbyt wiele. A przynajmniej jeszcze nie teraz.

Albus przez chwilę wyglądał na zdezorientowanego, zupełnie nie spodziewając się, że Severus będzie znał prawdę. Z tego, co wiedział, obaj mieli być pod subtelnymi czarami kamuflującymi.

— Nie mogłem ci powiedzieć — odpowiedział, wracając do postawy poczciwego dziadka. — Tak samo, jak nie powiedziałem jemu, że też tam będziesz.

Snape przez chwilę rozważał ten argument, w końcu dochodząc do wniosku, że uznaje jego rację. Zresztą mieli dzięki temu naprawdę dużo przyjemności, o czym Dumbledore nie musiał na razie wiedzieć.

— Jak się dowiedzieliście?

Snape spojrzał na niego z rozbawieniem. Właściwie mógłby to rozegrać, jak małą partyjkę szachów. Tak, czy inaczej, Albus zostanie pokonany.

— Cóż… — zaczął, przeciągając to jedno krótkie słowo. — Zorientowaliśmy się dopiero w Hogwarcie. Andy — podkreślił imię, którym chłopak posługiwał się będąc pod swoją przykrywką — ma pewien charakterystyczny znak, który dane mi było często oglądać podczas wakacji.

Albus patrzył na niego bez zrozumienia, a mężczyzna coraz lepiej się bawił. Miał tylko nadzieję, że Potter też zagra z dyrektorem w tę grę, bo inaczej, marnie widział swoją osobę. I, że Nott nie będzie miał mu za złe tego, że chwilowo posłuży się jego osobą, jako kartą atutową.

— Bliznę? — zapytał dyrektor, patrząc z niedowierzaniem na Snape’a. Ta była tak rozpoznawalna, że gdyby to o nią chodziło, wszystko wydałoby się na samym początku.

— Tatuaż — odmruknął Severus, machinalnie dotykając dłonią ramienia i przesuwając po nim palcami. Nie miałby nic przeciwko, gdyby wkrótce mógł znowu go dotknąć.

Dumbledore na ułamek sekundy rozszerzył oczy, jakby dokładnie wiedząc, o czym myśli jego pracownik, ale już po chwili wrócił do swojego zwykłego, nieco pobłażliwego uśmiechu. Iskierki szalały w jego oczach i Severus wiedział, że ciekawość jego pracodawcy wzrosła co najmniej dwukrotnie. O to chodziło.

— Jaki tatuaż? — zapytał, chociaż nie oczekiwał odpowiedzi. Bardziej zastanawiało go, jakim cudem mistrz eliksirów zobaczył ten tatuaż już w szkole, skoro uczniowie nosili długie, zakrywające większość ciała szaty.

— Może zapytaj Pottera?

— Nie omieszkam — odparł z uśmiechem. — Dużo rozmawialiście, zachowywał się inaczej niż na co dzień, poznał tam kogoś? — Albus zasypał go pytaniami, ale Severus posłał mu tylko pobłażliwe spojrzenie.

— Chyba nie myślisz, że ci odpowiem? — wymruczał.