Sokół część 16

— Porozmawiamy o tym później — warknął jeszcze Keith, kiedy Weasley otwierał usta. — Teraz mamy coś innego da załatwienia.

Podszedł do drzwi i wpuścił do środka parę Gryfonów, którą gościł rano i opiekunkę ich domu. Ron i Hermiona zamarli wpół kroku, dostrzegając Charliego i wtulonego w niego Malfoya. Ron rozszerzył ze zdziwienia oczy, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, dziewczyna szturchnęła go lekko i wskazała na osłupiałą McGonagall. Kobieta wpatrywała się na zmianę w leżącą na kanapie, czarną maskę i dwóch chłopców siedzących obok.

— Czy wyście do reszty zgłupieli? — krzyknęła w końcu, koncentrując swoją złość na Keithie i Severusie. — Byłam w stanie zrozumieć wasze powody zawarcia tej cholernej umowy, ale na litość Merlina, dlaczego zgadzacie się na to?

Wskazała na Draco, który pod jej przeszywającym spojrzeniem, chciał wyrwać się z objęć Sokolnika.

— Nawet nie waż się ruszać — syknęła kobieta, machając desperacko na Malfoya. — To… — dodała, zerkając przelotnie na porzucony materiał. — Jeżeli jesteś wystarczająco inteligentny, spróbuj domyślić się konsekwencji, które by cię spotkały, po tym, co właśnie chciałeś zrobić i po prostu siedź tam, gdzie siedzisz.

Blondyn spiął się na jej słowa i znieruchomiał, słysząc ciche warczenie przyszłego kochanka. Charlie przycisnął go silniej do swojej klatki piersiowej i mruknął do ucha: mój, przez trzy miesiące tylko mój. Kobieta wciągnęła głośno powietrze, ale Ślizgon rozluźnił się powoli i skinął głową twierdząco. Pozwolił, żeby dłonie Sokolnika błądziły po jego brzuchu, nie patrząc przy tym na nikogo z obecnych, oscylując gdzieś pomiędzy uczuciem narastającej przyjemności a wstydem.

— Charlie! — odezwał się po krótkiej chwili Keith. — Nie mam zamiaru się powtarzać, więc lepiej słuchaj.

Młody mężczyzna podniósł zamglone spojrzenie i ponownie dostrzegł groźny błysk w oku Duvala. Wzdrygnął się nieznacznie, uświadamiając sobie, że zamiast panować nad swoją magią, pozwala jej niemal całkowicie przejmować nad sobą kontrolę. Wyprostował się, oczyścił uważnie umysł i odetchnął kilka razy.

— Jesteście potrzebni nam obaj przez godzinę — kontynuował chłopak. — Dasz radę?

— Tak jest — odpowiedział szybko.

Jego lekko niewyraźny wzrok i wypowiedzenie tych konkretnych słów, utwierdziło tylko Keitha w przekonaniu, że jego podwładny nie panuje jeszcze w pełni nad swoim zachowaniem.

— Charlie, do cholery! Skup się! Możesz wypuścić Draco na chwilę ze swoich rąk? Zależy mi, żeby on też słuchał. — Weasley zastanowił się moment, po czym zsunął blondyna ze swoich kolan i nakazał mu usiąść pomiędzy sobą a oparciem kanapy. — Świetnie. Jakby coś było nie tak, od razu mi o tym powiedz.

— Dobrze.

Minerva była pod wrażeniem zarówno zachowania swojego byłego wychowanka, jak i Keitha. Chłopak potrafił w kilku słowach uspokoić pragnienie Sokolnika, a wiedziała, że graniczyło to z niemożliwością. Przeniosła na niego zdziwione spojrzenie, ale Duval tylko pokręcił głową i wyczarował trzy dodatkowe fotele dla nowoprzybyłych.

Profesor transmutacji usiadła pierwsza, wybierając ten znajdujący się najbliżej dwójki siedzącej na kanapie i spojrzała ostro na Rona.

— Niech pan o nic nie pyta i nawet nie próbuje obrażać swojego brata, albo pana Malfoya, bo mój gniew będzie dopiero początkiem tego, co pana spotka. Jeżeli ktoś zechce to wam wyjaśnić, zrobi to później. Przez najbliższą dobę macie się zachowywać, jakby nic się nie działo. Rozumiem, że jutro do osiemnastej twój chrześniak będzie nieosiągalny? — mruknęła, zwracając się do Severusa. — Jak zamierzacie wytłumaczyć to Albusowi?

— Minervo, później. Charlie nie utrzyma osłon dłużej niż przez godzinę.

Kobieta skinęła i zatrzymała wzrok na Keithie. Pozostali także patrzyli na niego, czekając na to, co ma im do powiedzenia.

— Nauczę was czarnej magii — powiedział pewnie nastolatek. — Postanowiłem nie zgodzić się na prośbę dyrektora, żebym nauczał wszystkich chętnych. To nie byłby dobry pomysł. — Zignorował zdziwienie i niepewne spojrzenia kierowane na niego. — Jeżeli mam wygrać tę pieprzoną wojnę potrzebuję więcej ludzi…

— A ilu ich już masz, Keith? — zapytała cicho Hermiona.

Ona, w przeciwieństwie do Rona, zwróciła uwagę na odpowiedź jego brata. Tak jest, zdecydowanie brzmiało jak słowa żołnierza, zwracającego się do swojego dowódcy.

Brunet zaśmiał się cicho i uważniej przyjrzał dziewczynie.

Cholernie niebezpieczni…

Zastanawiał się, jak wiele może im zdradzić na tym etapie.

— Ośmiu wyszkolonych doskonale ludzi*, wraz ze mną. Podczas ostatecznego starcia mogę liczyć na około dziesięciokrotnie większe wsparcie, ale to wciąż zbyt mało. Poza tym, nie ma ich tutaj.

Gryfonka patrzyła na niego z wahaniem. Właśnie przyznał, że miała rację, że dobrze odczytała wcześniejszą sytuację. Ponownie powiedział prawdę, choć tak łatwo mógł zrezygnować z odpowiedzi na jej pytanie.

— Dobrze. Nauczę się wszystkiego, co będziesz chciał mi pokazać.

Ron przytaknął sztywno, podobnie jak McGonagall. Charlie uśmiechnął się nieznacznie, ciesząc się, że nie będzie musiał przechodzić ponownego szkolenia.

— Nigdy bym nie pomyślał, że Granger będzie chciała się uczyć czarnej magii — szepnął zszokowany Draco. W jego głosie, o dziwno, nie było pogardy, a jedynie zdziwienie.

— Ponieważ jesteś skupionym na sobie dupkiem — odwarknął Ron.

— Weasley, to naprawdę nie jest dobry moment, żeby go obrażać — burknął Snape, patrząc uważnie na reakcję Sokolnika.

— Jest dobrze — szepnął Charlie, zaciskając lekko dłonie w pięści.

— To moja wina, przepraszam — powiedział cicho Malfoy i złożył mały pocałunek na policzku partnera.

Zapanowała dłuższa chwila ciszy, podczas której wszystkie oczy patrzyły w szoku na buńczucznego arystokratę, zastanawiając się nad tym, co się właściwie przed chwilą wydarzyło. Draco jednak zbyt uważnie przeczytał warunki umowy, żeby na tym etapie pozwolić sobie na błędy. Chciał, żeby Charlie go prowadził, żeby pomógł mu pokonać jego lęki i nauczył o siebie zadbać. Jeżeli nie schrzani niczego przez pierwszą dobę, wszystko się ułoży. Wierzył w to, mimo początkowego zagubienia, kiedy jego nowy partner zdjął maskę, okazując się być synem znienawidzonych przez jego ojca zdrajców krwi.

Może to nawet lepiej…

— Wracając do szkolenia was — podjął w końcu Keith. — Potrzebuję więcej ludzi. Kogo zaufanego moglibyście mi polecić?

— Bill będzie tu w sobotę. Ufam mu całkowicie. Zostaje w kraju na dłużej, jeżeli chcesz mogę sam go uczyć, ale wolałbym, żebyś wcześniej z nim porozmawiał.

— W sobotę nie mogę — mruknął. — Severus również.

Snape spojrzał z zaciekawieniem na kochanka, ale nie przypominał sobie, żeby cokolwiek wcześniej planowali. Chyba, że miało to jakiś związek z Tomem, a chłopak przez to wszystko nie zdążył mu o tym powiedzieć. Prychnął cicho, widząc niedowierzanie na twarzach pozostałych, znajdujących się w pomieszczeniu osób.

— Zdaje się, że wprawiłeś ich w osłupienie — powiedział spokojnie.

— Hm? — Sokół zerknął na miny siedzącej nieopodal piątki ludzi i zaśmiał się szczerze. — Dajcie spokój. Skoro wszyscy tu jesteśmy, oczywistym jest, że każde z was wie, że jestem śmierciożercą.

— I członkiem Zakonu Feniksa — dodał z pewną zazdrością Ron, a Draco wciągnął głośno powietrze, uchylając usta.

— Akurat o tym nie wszyscy wiedzieli, panie Weasley.

— Nieważne — burknął Keith. — Teraz wiecie już wszyscy, a to i tak nie ma znaczenia, bo nie jestem pod dowództwem ani Voldemorta, ani Dumbledore’a. Teraz przejdźmy do osób, bo czas nam się kończy. Charlie, ktoś jeszcze?

— Przyjaciółka Billa, wila. Ma przyjechać razem z nim.

— Świetnie. Możesz nas umówić na niedzielny wieczór? W moim domu. Zmienię osłony, żeby cię przepuściły. — Chłopak kiwnął głową, ale zaczynał wyglądać coraz gorzej.

— Draco?

— Blaise i moja matka. Nikt więcej.

Sokół spojrzał na Severua, a ten mruknął z aprobatą:

— Niech będzie. A teraz idźcie… Cholera! Idźcie do mnie. Skorzystaj z alarmowego hasła.

Keith rzucił jeszcze Charliemu niewielkie zawiniątko, a Draco wyprowadził go z komnat. Pozostali wpatrywali się w zamykające się powoli drzwi.

— Ktoś może mi wyjaśnić, o co chodzi? — zapytał z nadzieją Ron.

— Później. Jeszcze nie skończyliśmy.

Do garstki podanych osób dołączyła kolejna szóstka. Fred i George Weasleyowie, Padma Patil i Neville Longbotom oraz Dean Thomas i Susan Bones. Teraz trzeba było wszystko zaplanować. Gdzie i kiedy będą się spotykać, czy pozostali zostaną wtajemniczeni w takim samym stopniu, oraz jak rozegrać to wszystko pod okiem dyrektora Hogwartu.

Po niemal dwóch godzinach ustaleń, Sokół wyjął z barku rozpoczętą rano butelkę szkockiej i rozlał alkohol. McGonagall z rezerwą patrzyła na dwójkę swoich podopiecznych, którzy nie byli przekonani, jak powinni się zachować w towarzystwie swojej opiekunki.

— Minervo, proszę cię. Powiedziałem im dzisiaj, że jestem śmierciożercą. Później wspomniałem coś o tym, że to ja zabiłem starszego brata Rona. Na koniec wkroczyliście w samą porę, żeby zobaczyć Draco na kolanach Charliego. Chyba mają prawo się dzisiaj napić, szczególnie, że są dorośli, tak samo jak my.

— Niech będzie, panie Duval. A teraz proszę mi powiedzieć, dlaczego pozwoliliście, żeby młody pan Malfoy związał się z… Charliem? Czy on w ogóle zdaje już sobie sprawę z tego, w co się wpakował?

— Owszem. Przeczytał wcześniej umowę.

Kobieta otworzyła usta, ale nie padło z nich żadne pytanie. Pokręciła szybko głową, jakby chcąc wyrzucić z niej zasłyszaną właśnie informację. Żaden sponsor nigdy nie dostawał wcześniej kontraktu do przeczytania. Przynajmniej nie w przypadku Sokołów. Nie była pewna, jakie zasady panują podczas zawierania kontraktów z Sokolnikami, ale podejrzewała, że takie same. To był jeden ze sposobów ochrony, jakie obecnie stosował Michael. Podopieczni Michaela byli zresztą dużo lepiej chronieni niż ona sama. Pocieszała się jednak, że to były inne czasy, inne rzeczy były wtedy ważne.

Tak bardzo pragnęła uwolnić się od swojego sponsora. Była już zmęczona tym wszystkim. Za stara na bycie Sokołem… Początkowo wszystko było w porządku. Był dla niej dobry i dbał o nią, mimo stawianych wymagań. Marzyła wtedy, że szybko zerwą umowę i będą mogli żyć w prawdziwym związku, jak rodzina. Nie minął rok, a wszystko zaczęło się zmieniać. Kiedy pierwszy raz powiedziała mu, że go kocha i chciałaby mieć z nim dziecko, uderzył ją i wyśmiał. Nie miała jeszcze dziewiętnastu lat. Mimo tego zajścia, wtedy była przekonana, że to jej wina, że dla niego było po prostu za wcześnie. Robił karierę i ciężko pracował, żeby zasłużyć na każdą pochwałę, którą otrzymywał. Była z niego dumna. Dwa lata później, w ponury, październikowy poranek wbiegła do jego sypialni uśmiechając się szeroko.

— Jestem w ciąży — szepnęła, całując z potrzebą miękkie wargi.

Pamiętała jeszcze, że zanim straciła przytomność, zauważyła nastoletnią dziewczynę wychodzącą z jego łazienki. Później przyszła ciemność.

— Masz zły wpływ na Michaela — powiedziała smutno, a Hermiona drgnęła wyraźnie i uważniej przyjrzała się trójce nauczycieli. — Był jakiś szczególny powód?

— Charlie pomoże mu przejść przez wszystko, pomoże mu wyrwać się ze złych wspomnień i będzie wsparciem wtedy, kiedy Draco będzie tego potrzebował — odparł twardo Severus. — Nauczy go też oklumencji, bo my nie będziemy mieli czasu.

— Jakich wspomnień? — mruknęła niepewnie.

— A jak myślisz, Minervo? To dziecko śmierciożercy — dodał z irytacją. — Jeżeli wydawało ci się, że wiódł spokojne, arystokratyczne życie, to byłaś w błędzie.

Ron z ciekawością spoglądał na rozmawiającą parę opiekunów. Nie rozumiał części rzeczy, o których mówili, ale dotarł do niego ogólny sens. Charlie i Malfoy nie byli ze sobą z miłości. Wiązała ich jakaś umowa, dzięki której jego brat miał pomóc Ślizgonowi. Po dzisiejszym zachowaniu tej dwójki nie trudno było się domyślić, co dostawał w zamian.

— Malfoy bardzo się zmienił w tydzień po rozpoczęciu tego semestru — wtrącił Gryfon, przerywając odpowiedź McGonagall. — To przez was, prawda? Dowiedział się, że nie będzie musiał zostać sługą Voldemorta — zamyślił się na chwilę, nie zwracając uwagi na niedowierzającą minę kobiety. — I w końcu uwierzył, że może sprzeciwić się ojcu, że będzie w stanie się zemścić…

Uśmiech, który pojawił się na jego ustach przywodził na myśl człowieka obłąkanego rządzą mordu. Severus pomyślał, że taki grymas często gościł na twarzy Czarnego Pana i wcale nie był pewny, czy ten w wykonaniu Gryfona nie jest straszniejszy.

— Panie Weasley? — Snape postanowił wyrwać chłopaka z jego humoru. — Może pan wyjaśnić?

Ron pokręcił stanowczo głową, po czym powiedział tylko:

— Pomogę mu.

-I-I-I-

— Mocniej…

Cichy warkot rozszedł się krótkim echem po sypialni. Znowu czuł te dłonie na swoim ciele. Gorące wargi przykrywały jego własne, kiedy niewiele starszy chłopak pochylał się nad nim, raz za razem drażniąc go małymi pocałunkami. Tęsknił za tym. Te dwa, straszne miesiące właśnie się skończyły, a on znowu miał chęć do życia. Dla niego było to prostsze niż dla Josha. On musiał przetrwać tylko rozczarowanie rodziców.

— Joshua, błagam!

Młody mężczyzna przyspieszył swoje ruchy, całując świeże blizny na nadgarstkach drobnego, piętnastoletniego chłopca.

Keith obudził się nagle, siadając prosto i z paniką rozglądając się dookoła.

Sen… Głupi sen! Dlaczego przyśnił mi się właśnie Josh?

Wstał ostrożnie, nie chcąc obudzić śpiącego obok Severusa i wyszedł po szklankę wody. Jakiś czas temu wyparł ze swojego umysłu jego istnienie. Ich wspólną znajomość. Mieszkanie. Miał nadzieję, że nie spotka go nigdy więcej. Wiedział niestety, że to głównie przez niego chłopak stracił przyjaciół, zyskując w zamian nowych, niekoniecznie odpowiednich. Zawiódł go i nie potrafił pomóc, kiedy ten tego potrzebował. Wszystko było jego winą. Teraz Joshua prawdopodobnie przebywał gdzieś w Szwecji. Chociaż minęło tyle czasu od ich ostatniego spotkania…

— Kim jest Josh? — mruknął mistrz eliksirów, kiedy Sokół wślizgnął się pod ciepłą pościel i ułożył głowę na klatce piersiowej kochanka.

Nastolatek spiął mięśnie, zastanawiając się, jak dużo mamrotał podczas tego snu. Nie był pewien, czy jest gotowy opowiedzieć o tym mężczyźnie.

— Moim bratem — szepnął ledwie słyszalnie.

Snape otworzył szeroko oczy i podniósł się nieco, chwytając Keitha delikatnie za podbródek i patrząc uważnie w jego zlęknione, rozszerzone teraz nieznacznie źrenice.

— Masz brata?

Nie uzyskał odpowiedzi, bo chłopak jęknął nagle z bólu i zwinął się w kłębek, łkając cicho. Po chwili rozluźnił się nieco i przylgnął na kilka sekund do partnera.

— Musimy iść — powiedział sucho. Severus patrzył na niego pytającym wzrokiem, kiedy poczuł pieczenie Mrocznego Znaku.

Niespełna dziesięć minut później znaleźli się w jednej z posiadłości Czarnego Pana. Na brudnej posadzce leżał dwudziestokilkuletni, ciężko oddychający chłopak. Po obu jego stronach – martwe ciała.

— Keith — zaczął niemal z czułością Tom. — Przypadkiem odkryłem, że znasz tego człowieka. Blisko…

Sokół skinął głową, nawet nie patrząc na ledwo przytomnego więźnia. Podziękował w duchu Kurtowi, że ten rzucił tak silne osłony na wspomnienia mugola. Wszystko, co było związane z wiedzą chłopaka o Harrym Porterze i jego połączeniu z Lordem Voldemortem, szkoleniach Keitha, jego skokach mocy i sile, jaką naprawdę dysponował znajdowało się za nimi i nikt z wyjątkiem samego Menischa nie był w stanie tych osłon zdjąć.

— Kiedy zobaczyłem jego pierwsze wspomnienie, pomyślałem, że może chciałbyś go odzyskać — mówił tym samym monotonnym, nieco ckliwym głosem. — Ale teraz sądzę, że wołałbyś go raczej samodzielnie zabić.

Nastolatek zastanowił się, na jak dużo może sobie pozwolić. Tom przejrzał dokładnie wspomnienia swojej ofiary, więc na pewno nie spodziewał się, że zachowa spokój.

Tylko czy pozwoli na tę małą niesubordynację w obecności mojego kochanka?

— Nie ma dla mnie znaczenia, kto go zabije — warknął po dłuższej chwili, patrząc gniewnie na siedzącego w wygodnym fotelu mężczyznę. — Dla niego wezwałeś mnie w środku nocy?

Severus patrzył z obawą, jak twarz Riddle’a tężeje na słowa chłopaka.

W co ten dzieciak pogrywa?

— Crucio — rzucił mściwie Czarny Pan, kierując różdżkę na nastolatka, ale ten tylko skrzywił się nieznacznie i stał nadal wyprostowany.

— Tom — zaczął lekko. — Przecież już próbowałeś — dodał z wyraźnie słyszalnym rozbawieniem.

Mężczyzna wykrzywił wargi w paskudnym grymasie, który chyba miał być uśmiechem i opuścił różdżkę.

— Zawsze warto sprawdzić — odpowiedział beznamiętnie. — Ja mam go zabić, czy sam to zrobisz?

Zmaltretowany chłopak zwrócił niewyraźnie spojrzenie w stronę Keitha i osoby stojącej obok niego, i szepcząc ciche: przepraszam, skinął słabo głową. W jego oczach łatwo można było dostrzec akceptację nadchodzącej śmierci i coś jeszcze. Coś, jakby skruchę, żal. Przeprosiny były szczere, choć wcześniej mistrz eliksirów pomyślał, że stanowiły tylko marną próbę odwleczenia nieuniknionego.

— Avada Kedavra.

Zielony promień pomknął w stronę ofiary, zabijając bez dodatkowego bólu. Sokół spojrzał twardo w oczy Lorda, czekając na jakiś komentarz, ale ten tylko pokręcił z niedowierzaniem głową i wskazując na zwłoki kilku mężczyzn, sprawił, że podłoga znowu była pusta i czysta.

— Wszystko musisz robić po swojemu, prawda? — mruknął.

— Przecież już się z nim pobawiłeś — odparł, przewracając oczyma. — Trzeba było wziąć go do łóżka, zanim mnie wezwałaś. Był naprawdę dobry.

— Widziałem…

Keith zaśmiał się mrocznie i spojrzał na zastygłego w szoku Snape’a. Na spotkaniach Wewnętrznego Kręgu on i Lord zachowywali się dość ostrożnie wobec siebie, ale teraz nastolatek pozwolił sobie na dużo więcej swobody.

— Czy chcesz od nas czegoś jeszcze, Tom? — zapytał. — Bo jeśli nie, to muszę wyjaśnić kilka spraw mojemu kochankowi, zanim zacznie mówić do mnie: Panie.

Opiekun Slytherinu warknął cicho na jawną kpinę, ale nie odezwał się, rejestrując ze zdziwieniem głośny, czysty śmiech Czarnego Pana.

— Idźcie. Jutro wezwę was wcześniej niż innych.

Obaj przytaknęli sztywno, Snape pochylił dodatkowo nisko głowę, po czym Sokół aportował ich z powrotem do swoich komnat.

— Nie, Severusie — szepnął Duval, podchodząc do barku i wyciągając butelkę wódki.

Napełnił szklankę niemal do połowy, przelewitował do niej kilka kostek lodu i wychylił całą zawartość na jeden raz, krzywiąc się z niesmakiem. Po policzku spłynęła mu jedna, samotna łza, którą wytarł ze złością.

— Nie mam już brata.

* Nie wiem, czy zwróciliście na to uwagę, ale muszę wyjaśnić. Kiedy Keith zwraca się w poprzednim rozdziale do Charliego mówi: Wykonaj rozkaz dowódcy Specjalnego Oddziału Czarodziejskich Służb Ameryki Północnej. Jest to formułka, której może używać w celu wymuszenia wykonania rozkazu. Jednak wcześniej, kiedy dowiadujemy się, że Charlie służy pod dowództwem Keitha mamy: Keith Duval zostaje mianowany dowódcą grupy zwiadowczo-uderzeniowej.

Keith nie może być dowódcą oddziału, ponieważ, jak widzicie ma pod sobą zaledwie siedmiu ludzi, a oddziały liczą od kilkuset do kilku tysięcy żołnierzy. Tak więc według systematyki Keith dowodzi grupą (czy raczej poprawnie drużyną), ale mimo to, będę używała obu tych określeń.

K ach, przeprowadzka była konieczna:) Jeszcze się zastanawiam jak bardzo skupiać się na Draco i Charliem, ale na pewno jakieś kąski się znajdą:P A spotkanie w szerszym gronie już wkrótce!

BlueBke dziękuję, dziękuję! Ja też nie lubię Pottera, który zachowuje się jak ciepłe kluchy. Mam nadzieję, że kolejne rozdziały również będą satysfakcjonujące!

NigrumLotus oczywiście, że uwolnimy Minervę... ale najpierw jeszcze trochę pocierpi:P A i o przeszłości Keitha wkrótce będzie znowu... Ha! Aż się boję reakcji:P

Lau hej! cieszę się, że zyskałam kolejnego czytelnika. Staram się, żeby wszystko było jak najbardziej realne i uzasadnione, ale tak czy inaczej będzie się opierało na tym, że Harry był uzdolniony, co z kolei pomogło mu w rozwijaniu swoich umiejętności. Mam nadzieję, że nie będzie zbyt wielu zgrzytów.