Zapomnieć 2

Edward, nie pojawiał się przez najbliższe dni w szkole. Ta przedłużająca się nieobecność irytowała Harry’ego coraz bardziej. Chłopak zaczął nawet podejrzewać, że wampir jednak przegrał ze swoją naturą i postanowił nie kusić losu. Jego rodzeństwo, jak wyjaśniła mu jedna z dziewczyn, która postanowiła się do niego zbliżyć, uczęszczało jednak nadal na lekcje.

Jessica była mało interesującą osobą, ale skoro sama do niego przyszła nie zamierzał jej odstraszać. Niska blondynka stopniowo wprowadzała go w grono swoich własnych przyjaciół, pozwalając odnaleźć złudny spokój. Z każdym dniem przyzwyczajał się do swojego nowego życia i zmartwień zwykłego nastolatka.

Wieczorami czytał książki i warzył eliksiry. Laboratorium stało się jego sanktuarium. Zastanawiał się nawet, czy nie zacząć sprzedawać tych rzadszych, które z takim oddaniem, latami sporządzał jego kochanek. Mógłby nawet zawrzeć odpowiedni układ z zielarzem z Seattle.

Podejmując decyzję, włączył laptopa i napisał e-maila z prośbą o spotkanie. Kiedy kupował składniki, widział, że mężczyzna ma w ofercie kilka ciekawych mikstur. Co prawda, nie mógł narzekać na swoje finanse, ale pieniędzy nigdy dość. Nie wiadomo, jak się życie potoczy.

Nie doczekawszy odpowiedzi, położył się i usnął niemal od razu. Pobudka była brutalniejsza niż zwykle. Lepki od spermy brzuch i wspomnienia Severusa dochodzącego bez skrępowania, głęboko w jego zaciśniętych ustach wywołały spazmy bólu i niekontrolowany szloch. Nie wiedział, co jest gorsze. Sny o jego śmierci, o tym, jak szepcze, że go kocha, czy właśnie takie, jak tej nocy. Otworzenie oczu i uświadomienie sobie, że go nie ma, że już nigdy nie będzie, rozrywało jego serce i umysł na drobne kawałeczki. Momentami nienawidził mężczyzny za to, że zmusił go do życia. Do trwania w tym ciągłym marazmie, we wspomnieniach. W bólu. Chciał odejść. Zniknąć. Przestać istnieć.

Rano był zbyt zmęczony, żeby odważyć się usiąść za kierownicą swojego samochodu. Może i nie zamierzał nikogo ratować z rąk wygłodniałych wampirów, ale nie chciał też nikogo zabijać przez swoją głupotę i brawurę. Wyszedł z domu zdecydowanie wcześniej niż powinien i niespiesznie skierował się w stronę szkoły. Chciał już zobaczyć Edwarda. Chciał sprawdzić, czy dalej będzie potrafił się kontrolować. Postanowił nawet, że jeżeli chłopaka nie będzie na zajęciach, porozmawia z jego rodzeństwem. Aż parsknął śmiechem, kiedy Jessica powiedziała mu o tym. Nie wnikał jednak i nie słuchał jej zbyt uważnie. Jeżeli już miał się czegoś dowiadywać, to zamierzał otrzymać informacje z pierwszej ręki.

Do szkoły dotarł dwadzieścia minut przed czasem. Nie chcąc spędzać czasu pod salą, usiadł na jednej z wysłużonych ławeczek, próbując złapać kilka promieni słońca, które jednak w żaden sposób nie potrafiły przebić się przez grubą warstwę chmur. Zamykając oczy, odprężył się niemal całkowicie, wracając myślami do wiadomości wysłanej zielarzowi.

Kiedy męska, ciepła dłoń dotknęła jego ramienia, zadziałał instynktownie. W jednej chwili znalazł się nad chłopakiem, wciskając boleśnie jego klatkę piersiową swoim kolanem w zimne, chodnikowe płytki.

Patrzył chwilę oniemiały, jak Mike zamiera w bezruchu, próbując zapewne zrozumieć, co się właśnie stało. Chłopak jęknął cicho z bólu, kiedy jego umysł zarejestrował wszystkie, wołające niecierpliwie o uwagę, bodźce.

 — Och, Mer… — zająknął się Harry. — Mike, tak strasznie cię przepraszam.

Pomógł mu wstać i otrzepać ubranie. Było już chyba po dzwonku, bo na dziedzińcu nie było nikogo oprócz nich dwóch i niskiej, ciemnowłosej wampirzycy, która z nieskrywanym zdziwieniem patrzyła teraz na niego.

Cholera, a miałem się pilnować!

Dziewczyna szybko umknęła, zapewne chcąc przekazać zdobyte informacje przyjaciołom, a Harry rzucił szybkie Obliviate i ruszył z chłopakiem na wspólną chemię. Nie miał zamiaru tłumaczyć się ze swoich odruchów. Mógł sobie pozwolić na czar, skoro i tak nikt ich nie widział. Młodej Cullen nie liczył.

W czasie przerwy obiadowej w stołówce, ku najwyższemu zdziwieniu, dostrzegł całą piątkę rodzeństwa. Spojrzał na nich, zastanawiając się, czy aby na pewno nie stanowią zagrożenia, ale siedzieli rozluźnieni i radośni, bez najmniejszych oznak zmęczenia spowodowanego głodem. Zerknęli na niego, kiedy tylko przekroczył próg sali, ale nie przejął się tym zbytnio. Alice zapewne już zdążyła podzielić się z resztą wrażeniami z porannego przedstawienia.

Może powinien to załatwić raz na zawsze, wyjaśniając wszystkie wątpliwości? Nigdy nie wiadomo, na jak szalony pomysł mogą wpaść, nie wiedząc, kim jest. Obserwowali go ukradkiem, wciąż prowadząc cichą rozmowę.

W końcu jesteś Gryfonem, Potter!

Chwycił w dłoń puszkę coli i jabłko, po czym pewnym krokiem przemierzył stołówkę, wzbudzając całkiem spore zainteresowanie wszystkich uczniów. Podejrzewał, że nikt nigdy nie odważył się podejść do tego stolika. Nie sądził też, żeby rodzeństwo kiedykolwiek kogoś do siebie zaprosiło. Nie interesowało go to jednak zupełnie.

Usiadł na jedynym wolnym krześle, uśmiechając się kpiąco, kiedy dostrzegł szok na twarzach wampirów. Nie miał zamiaru przeciągać tej sytuacji zbyt długo.

— Cześć.

Odpowiedziała mu dziwna cisza, która zapanowała chyba w całej sali, nie tylko w tym jednym miejscu.

— Wypadałoby odpowiedzieć, kiedy ktoś się wita — mruknął, rozbawiony ich zachowaniem.

— Czego chcesz? — warknął Emmett. Jego miodowe włosy przywodziły na myśl ciepłe, lipcowe poranki.

Harry zaśmiał się już zupełnie jawnie, wywołując ciche, gardłowe warczenie chłopaka. Ten dźwięk spowodował, że opanował się nieco, choć nadal delikatny uśmiech nie schodził z jego warg.

— Myślę, że musimy porozmawiać — zaczął, przechodząc od razu do sedna. — Szkoła, co prawda, nie jest do tego najlepszym miejscem, ale podejrzewam, że Alice opowiedziała wam już, co widziała rano. Proszę tylko, żeby to, co usłyszeliście, nie wyszło poza waszą piątkę.

Wspomniana dziewczyna patrzyła na niego dziwnie, ale przytaknęła. Edward odsunął się na skraj swojego krzesła, próbując znaleźć się jak najdalej od Pottera, ale na niewiele się to zdało. Jego zapach był oszałamiający. Pragnął go. Do tej pory nigdy tego nie przeżył i miał szczerą nadzieję, że to się nie wydarzy. Wiedli spokojne życie, kiedy nagle pojawił się on.

— Wytłumaczysz nam co, się stało? — zapytał cicho wysoki blondyn. — Jestem Jasper — dodał po chwili i wprawiając Harry’ego w zdziwienie, wyciągnął do niego dłoń.

Wybraniec przyjrzał mu się dokładniej, zauważając, że jest najbardziej spięty z całej piątki. Musiał być najmłodszy, albo mieć najsłabszą samokontrolę, skoro nawet Edward, który stanowił dla niego największe zagrożenie, kontrolował się nieco lepiej. Nieznacznie, ale jednak.

— Harry. — Uścisnął mu rękę, przytrzymując ją dłużej i powtarzając celowo zachowanie Edwarda sprzed tygodnia.

O, tak. Zdecydowanie dostrzegł drgnięcie bruneta i posłał mu kpiący uśmiech. Chciał wyraźnie dać im do zrozumienia, że dostrzega takie gesty.

— Jestem dobrze wyszkolonym wojownikiem — wyjaśnił. — Poczułem się zagrożony, kiedy Mike mnie dotknął i zareagowałem zgodnie z tym, co zostało mi wpojone. Wierzę, że doskonale to… Nieważne. Zaczęła się lekcja — dodał po chwili i wstał, celowo czekając na Edwarda, który chcąc, czy nie, musiał podążyć za nim.

Chłopak szybko go wyprzedził i szedł pół kroku przed nim. Harry doskonale wiedział, dlaczego się tak zachowuje, ale nie zamierzał mu niczego ułatwiać. Wampir nie był głodny, a pokazał już, że potrafi się kontrolować. Choć w głowie kołatały mu słowa Severusa: w tłumie łatwiej im zgubić upragniony zapach, to sam na sam ofiara jest bardziej zagrożona, zrównał z nim krok i przysunął się zdecydowanie zbyt blisko.

— Nie uciekaj ode mnie — szepnął mu do ucha, kiedy byli już w korytarzu prowadzącym do ich sali.

Zachichotał, dostrzegając, że Edward zamarł. Wiedział, że jego oddech podrażnił skórę chłopaka. Och, jakże cudownie było go drażnić. Ze swoim kochankiem nauczył się, że takie podchody przynoszą najwięcej satysfakcji. Sprawdzanie granic. Przesuwanie ich. Igranie z ogniem, z bestią ukrytą gdzieś pod powłoką było nie tylko niebezpieczne, ale i ekscytujące. Nie mógł sobie tego odmówić. Znalazł cel. Może w ten sposób uda się nie myśleć. Nie zatracać się we wspomnieniach i bólu.

Wampir po krótkiej chwili wznowił marsz, zaciskając usta w wąską linię. Potter aż zapatrzył się na ten niezwykle znajomy, choć tak różny od tamtego, widok. Nie szukał zastępstwa. Nie szukał nowego kochanka. Nie szukał…

Kurwa! Oczywiście, że szukam!

Uświadomienie sobie tego wywołało w nim sprzeczne uczucia, których potrafił wyjaśnić. Z wściekłością, która nagle w nim wezbrała, zagrodził drogę chłopakowi i patrząc twardo w jego oczy, pochylił się do pierwszego, agresywnego pocałunku.

Chciał umrzeć. Tu. Teraz.

Niech ten cholerny wampir się nie powstrzymuje i mnie zabije!

Edward rozszerzył oczy w panice i odskoczył od niego, momentalnie znajdując się po drugiej stronie korytarza. Pozory przestawały być ważne, kiedy liczyło się czyjeś życie, a on zdecydowanie nie chciał, żeby ten dziwny, zielonooki chłopak ginął. Przez niego.

Harry stał w miejscu, nie okazując najmniejszych oznak zaniepokojenia faktem, że jego towarzysz w ułamku sekundy znalazł się kilkadziesiąt metrów od niego. Wyglądał raczej na przygnębionego, ale Cullen zupełnie nie potrafił zrozumieć dlaczego.

Kiedy przez dłuższą chwilę Edward nie ruszał się ze swojego miejsca, Harry zirytowany tym zachowaniem i niepewnością tak silnej istoty, podszedł do niego powoli i zacisnął dłoń na jego ramieniu. Moment później poprowadził go pod drzwi klasy, patrząc na niego z wyraźnym zaciekawieniem. Nie zamierzał żyć w celibacie, skoro już musiał żyć w ogóle. Nie chciał też obawiać się ujawnienia swojej orientacji. Może i miasteczko było małe, ale kilka dni temu widział dwóch nastoletnich chłopców, całujących się w samym centrum. Przynajmniej tym nie musiał się martwić. Nie uprawiał seksu, odkąd zginął Severus. Był młody. Potrzebował tego.

Och! To będzie wyzwanie…

— Są tylko dwa wyjścia z tej sytuacji — powiedział cicho, wciąż dotykając wampira zaborczo. — Nie zgadzam się na nic pośredniego. Jeżeli nie wybierzesz, stanę się wystarczająco nachalny, żeby popchnąć cię do któregokolwiek z wyjść. Nieszczególnie obchodzi mnie, do którego konkretnie.

Edward przełknął, ale nie odważył się odezwać. Nie chciał pokazać temu człowiekowi swojego wahania. Nie rozumiał zupełnie, co się działo i skąd chłopak wiedział, bo to, że wiedział było oczywiste. Wiedział, że jest wampirem, że wszyscy nimi są.

— Nie rozumiem — mruknął, głębokim głosem.

— Och, nie obawiaj się. Zrozumiesz.

-I-I-I-

Mike odwiózł go do domu. Chciał nawet wejść, ale Harry miał na dzisiaj inne plany. Ostatecznie zaprosił chłopaka na jutro. Na kolację.

Kolacja w piątkowy wieczór… Niemal jak randka. Niemal.

Zamykając drzwi, machnął różdżką zmieniając ubrania na wygodniejsze i zapalił ogień na kuchence, zdejmując zaklęcia chłodzące z wczorajszego obiadu. Jakże kochał magię w tej najprostszej postaci. Codzienne czynności były o wiele przyjemniejsze, kiedy właściwie nie trzeba było ich wykonywać. Po posiłku rzucił jeszcze kilka czarów sprzątających i przywołał laptopa. Zadowolony z odpowiedzi zielarza ubrał się wyjątkowo starannie i aportował prostu do sklepu. Mężczyzna aż sapnął ze zdziwienia, gdy znienacka pojawił się przed nim, a Potter mentalnie palnął się w czoło.

— Nie chciałem pana przestraszyć — mruknął. — Dzień dobry.

— Witaj.

Sklepikarz wciąż trzymał się kurczowo za serce i oddychał trochę nierówno. Nieczęsto zdarzało mu się obcować z tak silnym czarodziejem. Tak właściwie, to zaczął się nad nim zastanawiać już w momencie, kiedy chłopak poznał kategorię składników, które chciał mu sprzedać, ale przekroczenie jego, trzeba dodać,  naprawdę silnych, barier przechyliło szalę. To musiał być ktoś potężny, choć zapewne nie zdawał sobie sprawy, że wydał się w tak banalny sposób.

— Nic nie szkodzi — dodał po chwili. — O czym chciał pan porozmawiać?

Harry zastanowił się moment, czy to na pewno dobry pomysł. Wiedział jednak, że Severus byłby na niego wściekły, że marnuje jego pracę, nie decydując się na warzenie eliksirów. W końcu poświęcił mnóstwo czasu, żeby zrobić z chłopaka mistrza. Młody czarodziej wiedział, że dzięki temu posiada umiejętności i wiedzę niemal dorównujące zmarłemu partnerowi.

— Chciałbym warzyć dla pana eliksiry.

Mężczyzna sapnął ze zdziwienia i opadł na pobliskie krzesło. Potrzebował dobrego warzyciela. Jego sklep miał wyrobioną naprawdę dobrą renomę. Był chyba najbardziej znany w tej części Stanów Zjednoczonych i od wielu lat plasował się w pierwszej dziesiątce w skali kraju. Tylko skąd mógł wiedzieć, czy ten dzieciak da sobie radę?

— Ma pan jakieś kwalifikacje?

Harry przeklął dosadnie. Nie miał nawet OWTM-ów. Niby jak miał je zdać, skoro szukał horkruksów, a w Hogwarcie rządzili śmierciożercy?

Zielarz chyba zauważył jego frustrację, bo zachichotał cicho.

— Nawet OWTM-u z eliksirów? — Chłopak zaprzeczył, wyraźnie zmartwiony. — A kiedy mógłby pan takowy zdać? Mam znajomą w Wydziale Magicznej Edukacji.

— Och! — Harry posłał mu promienny uśmiech. — Choćby dzisiaj… — przerwał na moment i zastanowił się nad tym głębiej.

Skoro mógłby podejść do jednego egzaminu, to pewnie do kilku innych także. Co mu szkodzi spróbować? Nie zamierzał się do niczego przygotowywać. To, co potrafił, powinno w zupełności wystarczyć, a może rzeczywiście kiedyś mu się to przyda.

— Mógłbym zdawać też inne? — zapytał w końcu.

Mężczyzna popatrzył na niego dziwnie, ale po chwili przytaknął.

— Kiedy? Chciałbym jak najszybciej zawrzeć z panem jakąś umowę.

— Potrzebujesz pieniędzy? — zapytał niepewny. Chłopak nie wyglądał na kogoś w trudnej sytuacji życiowej.

— Nie. Potrzebuję zrobić coś z wolnym czasem.

Czarodziej pokiwał głową i podszedł niespiesznie do kominka. Wrzucił do niego trochę proszku, wywołując jakąś niską i szczupłą kobietę. Ta po krótkiej rozmowie zniknęła, by po chwili pojawić się z terminarzem w dłoni.

— Dzień dobry — podała Harry’emu dłoń z uśmiechem. — Nazywam się Kasandra Quin, podobno chce pan zdawać u nas OWTM-y?

— Owszem.

Nie umknęło uwadze dorosłych, że chłopak nadal się nie przedstawił. Szybko ustalili do egzaminów, z których przedmiotów podejdzie. Eliksiry, czarna magia, obrona przed czarną magią i zielarstwo. W tym czuł się najpewniej i wiedział, że nie będzie musiał się martwić wynikami. W razie potrzeby kiedyś podejdzie też do innych, ale na jego obecne potrzeby te cztery będą wystarczające.

— Czy moglibyśmy się umówić na sobotę?

— Ale to pojutrze! — krzyknęła kobieta, całkowicie zaskoczona jego prośbą.

— To jakiś problem? Musi pani coś przygotować?

— Ja? — zdziwiła się. — Nie. Ale pan powinien się przygotować!

— Jestem przygotowany — mruknął ze spokojem. — Mógłbym zdawać nawet dzisiaj, ale jutro niestety idę do zwykłej, mugolskiej szkoły a, że dopiero rozpocząłem naukę, nie chcę mieć problemów.

Kobieta otworzyła usta i przypatrywała mu się dłuższą chwilę oniemiała. W końcu skinęła głową i mięła niespokojnie swój terminarz, chcąc najwyraźniej jeszcze coś powiedzieć.

— Proszę się nie krępować —  zachęcił Potter, obserwując czarownicę. — Chce pani o coś zapytać, jak sądzę?

— Ja… Tak.

Harry zaśmiał się cicho, a starszy mężczyzna mu zawtórował. Chyba nieczęsto widywał swoją znajomą w takiej konsternacji. Przysiadł swobodnie na biurku nie odrywając od niej wzroku.

— Muszę wiedzieć, jak się pan nazywa — powiedziała w końcu cicho, a Wybraniec uniósł brew.

Oczywiście. W końcu to egzaminy międzynarodowe.

— Harry Potter — mruknął niepewnie.

Kasandra przyglądała mu się rozszerzonymi oczyma, wędrując spojrzeniem automatycznie do jego doskonale widocznej blizny. Zielarz, słysząc jego nazwisko, zrobił to samo.

— Nadal nie chciałbym, żeby ktokolwiek dowiedział się, że jestem w Stanach.

-I-I-I-

KiNyA mam nadzieję, że to zaintrygowanie nie minie z czasem:P

Caathy.x1 Potty, który nie miałby pod górkę, ni byłby sobą! W takim razie 3mam kciuki w szkole:D

black663 tak… mało jest polskich tekstów HP/Zmierzch, więc postanowiłam to zmienić.

Seth obiecuję, że będzie więcej Cullenów. Wkrótce. I cieszę się, że się podobaJ

Ruda hihi, będzie ciekawie… Mogę obiecać

Lau~ Ja lubię Zmierzch… Chociaż nie tak jak HP. W każdym razie cieszę się, że czytaszJ

Karaka och! Będzie lepiej. Obiecuję!

wera trochę im zajmie to poznawanie się…I dziękuje za dostrzeżenie mojego trudu w przeładowanie emocjami prologu. Uwielbiam HP/SS i jestem bardzo szczęśliwa, że doceniłaś ten krótki tekścik. Który notabene jako miniaturka widnieje w innych miejscach:)

Kaszalocik hej! Nie, raczej nie będę pędzić… Tekst jest niebetowany, nie licząc prologu, więc śmiało wytykaj błędy. Będę poprawiać.