Zapomnieć 4

Po wieczornej rozmowie z Rosalie czuł się lepiej. Dużo lepiej. Nawet przespał większą część nocy, co dla niego było naprawdę sporym wyczynem. Teraz jednak zaczynał się denerwować. Nie chodziło o to, że nie czuł się przygotowany. Był pewien, że zielarstwo poszło mu dobrze, a to właśnie tego przedmiotu najbardziej się obawiał. Jako drugie zdawał eliksiry i ku jego rozbawieniu kazali mu uwarzyć Amortencję, bezę pod Wywar Toajdowy i jedną z mniej znanych trucizn, która w połączeniu z jadem wampirów, podczas pełni zmieniała wilkołaki w potulne i uległe stworzenia. A po dwudziestu czterech godzinach zabijała niezwykle boleśnie, co już takie zabawne nie było, ale nie zamierzał o tym teraz myśleć. Aż żałował, że nie poprosił wczoraj blondynki o trochę tego specyfiku, mógłby zadziwić komisję. Chociaż może lepiej, że tego nie zrobił, jeszcze by go zamknęli w tutejszym więzieniu za posiadanie niebezpiecznych substancji bez uprawnień mistrza eliksirów.

Obrona przed czarną magią i sama czarna magia wydały mu się jeszcze prostsze. Aż przez moment poczuł się zaniepokojony tym, jak to musi wyglądać, ale ostatecznie przecież im powiedział, kim jest. Wygrał wojnę. Chyba nikt nie spodziewał się, że zrobił to za pomocą nieszkodliwych zaklęć. Musiał umiejętnie walczyć. A Severus postarał się o to, żeby potrafił absolutnie wszystko, co może się okazać pomocne choćby w minimalnym stopniu.

Część praktyczna, ku jego uldze, zajęła zdecydowanie mniej czasu niż ta wczorajsza. Miał godzinę przerwy, zanim ogłoszą wyniki, i  skrzętnie wykorzystał ten czas na zjedzenie obiadu i krótki, odprężający spacer po pobliskim parku.

O piętnastej stawił się ponownie u pani Quin i z niecierpliwością czekał na wyniki egzaminów.

— Panie Potter — odezwała się kobieta po tym, jak szczelnie zamknęła drzwi i wyciszyła pomieszczenie. — Zapewne ma pan świadomość, że te egzaminy były tylko formalnością, aczkolwiek jestem zaszczycona, że to ja mogłam je przeprowadzić.

Harry uśmiechnął się do niej, starając się ukryć swoje niezadowolenie i rozczarowanie.

Oczywiście! Wybraniec na OWTM-ach… Będzie się czym pochwalić.

Czarownica chyba zauważyła jego postawę, bo dodała po chwili:

— Nie chodzi mi o pana nazwisko. Raczej o poziom, który pan pokazał. Już dawno nie miałam możliwości spotkać tak utalentowanego młodzieńca.

— Och — mruknął zaskoczony. — Przepraszam.

— Nie szkodzi. Mam tylko jedno pytanie. Kto pana uczył eliksirów?

— Severus Snape — szepnął, uśmiechając się niepewnie.

— Ach! Więc mistrz. Rozumiem teraz skąd u pana taki poziom. Spokojnie mógłby pan iść dalej w tym kierunku. W innych zresztą też. Nie chciałby pan?

— Nie — uciął dość niegrzecznie.

— Rozumiem — odpowiedziała cicho czarownica.

Wiedziała, co wojna robi z niektórymi ludźmi. I tak była pod wrażeniem, że chłopak zdecydował się podejść do OWTM-ów i utrzymywać chociaż ten minimalny kontakt z czarodziejskim światem. Zachowywał się tak, jakby chciał się odciąć od wszystkiego, co magiczne, z drugiej strony nie mogąc tego zrobić do końca.

— Kto pana uczył pozostałych przedmiotów, które pan zdawał?

— Również Severus.

Tym razem słowa były ledwie słyszalne. Mężczyzna nauczył go wszystkiego. Oczywiście miał też innych nauczycieli, ale doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby nie jego partner, nie miałby większych szans w wojnie z Voldemortem. I ze zdaniem tych egzaminów, skoro już o tym mowa.

Szkoda, że to aż nazbyt prawdziwe…

— Wiem, że starał się pan, żeby jego imię zostało całkowicie oczyszczone — kontynuowała kobieta. — Już po Ostatecznej Bitwie.

— Tylko dlatego zostałem tam tak długo.

Nie przejął się spływającą powoli pojedynczą łzą. Płakał już za nim tyle razy, że przestał ukrywać swoje reakcje. Ludzie nie rozumieli, ale nie miał zamiaru niczego tłumaczyć. Odebrał kartę z wynikami. Same wybitne. A jednak wszystko poszło zgodnie z oczekiwaniami.

Ten drań byłby dumny, pomyślał z czułością.

-I-I-I-

Do Forks wrócił przed dwudziestą. Był zmęczony, ale nie mógł sobie odmówić spotkania z wampirami. Nie, skoro Rosalie go zaprosiła. Zadzwonił do niej, mówiąc, że zjawi się w przeciągu godziny. Dla nich to i tak nie miało znaczenia. Nie musieli spać. On miał kilka eliksirów, dzięki którym jutro będzie wypoczęty, więc nie widział potrzeby, żeby to odkładać. Tak naprawdę, musiał przyznać sam przed sobą, że zżerała go ciekawość i nie mógł się doczekać konfrontacji z Edwardem.

Ale chłopaka nie było w domu. Zastał tam jedynie wspomnianą blondynkę i dwoje innych wampirów, których jeszcze nie dane mu było poznać.

— To Carlisle i Esme. Nasi rodzice.

Parsknął tłumionym śmiechem, słysząc to określenie.

— Przepraszam. Rozumiem, że to wy zmieniliście całą piątkę? — zapytał wprost.

Kobieta zmieszała się odrobinę na taką szczerość, ale właściwie czego innego mogła oczekiwać?

— Nie — odpowiedział mężczyzna. — Ja zmieniłem Esme, Edwarda, Rosalie i Emmeta. Alice i Jasper dołączyli do nas stosunkowo niedawno.

— Och.

Zarumienił się lekko. Chciał być dla nich wredny, ale jakoś nie do końca potrafił. A ten człowiek bynajmniej niczemu nie zawinił. Przynajmniej jemu. Zdawał sobie sprawę, że nie powinien się tak zachowywać. Zdołał już polubić wampirzycę, więc dlaczego miałby odmówić sobie poznania reszty tego dziwnego klanu.

— Wybaczcie — powiedział ciepło. — Miałem naprawdę ciężki dzień, a do tego moja nowa znajoma zaserwowała mi nieco niespodziewanie dawkę raczej bolesnych wspomnień. Nie chciałem być niemiły.

Opadł na najbliższą kanapę, przesuwając dłonią po twarzy. Nie widział zagrożenia w trójce wampirów, więc rozluźnił się znacznie bardziej niż jeszcze przed wejściem do tego domu. Musiał przyznać, że wnętrze by piękne, choć spodziewał się czegoś zgoła innego. Widać było, że kochali przestrzeń i luksus. Ciekaw był, czy kogoś zapraszali wcześniej do swojego małego królestwa.

— Nikogo — odpowiedziała blondynka. Chyba musiał zadać to pytanie na głos.

— Gdzie reszta? — Właściwie to się domyślał, ale wolał to usłyszeć. Przynajmniej jutro będzie bezpieczny, wcielając w życie swój plan.

— Na polowaniu.

— Oczywiście — mruknął bezbarwnie, potwierdzając swoje przypuszczenia.

— Nie polujemy na ludzi — wtrąciła cicho Esme, a Harry otworzył oczy ze zdziwienia.

— Jak to nie? — burknął, ale po chwili sapnął i usiadł całkiem prosto. — Jestem idiotą! Jak mogłem zapomnieć, że wasz jad rozpuszcza soczewki? I wystarcza wam zwierzęca krew?

To by wyjaśniało, w jaki sposób potrafili zintegrować się z ludźmi. I fakt, że Cullenowie żyli w takiej zgodzie ze sobą, bez wyraźnej hierarchii. Chociaż już na pierwszy rzut widać było , że Carlisle był z pewnością głową tej rodziny. Tak. Teraz już rozumiał, dlaczego nazywają siebie rodziną.

— To dlatego jesteście tak silnie związani! — dodał, zaskoczony swoim odkryciem.

Dopiero po chwili zauważył nienaturalną ciszę, która zapanowała w pomieszczeniu. Wampiry patrzyły na niego z jakimś dziwnym błyskiem w oczach. Och, jakże się cieszył, że nie są głodne. I nie piją ludzkiej krwi.

— Mógłbyś nam powiedzieć, skąd tyle o nas wiesz? Twoje wnioski są doskonałe. Już sam fakt, że wiesz kim jesteśmy, jest niepokojący, a to, że odpowiadasz sobie sam, na podstawowe pytania dotyczące nas w tak szczególny sposób, powoduje dodatkową frustrację.

Potter zaśmiał się głośno i pokręcił głową. Nie chciał im mówić. Jeszcze nie ufał im wystarczająco, żeby podzielić się swoją historią. Chociaż to, czego się właśnie dowiedział, zdecydowanie pomoże w zbudowaniu owego zaufania.

— Powiem wam za jakiś czas, jeżeli nic się nie zmieni. W tej chwili nie mogę, ale nie musicie się martwić, że was wydam. Nie mam w tym żadnego celu.

Esme nie wyglądała na przekonaną, ale młodsza wampirzyca położyła jej dłoń na ramieniu i ścisnęła je lekko. Ona mu zaufała całkowicie. To, że uratował tamtą nastolatkę, oraz fakt, że wiedział, co ją spotkało, a jednak nie poruszył tego w żaden sposób, w zupełności ją satysfakcjonowało. Ktoś taki nie mógł być zły, nawet jeżeli nie był do końca dobry. Ale to przecież zupełnie tak jak ona. Jak cała jej rodzina.

— Muszę wracać do domu. Ja, w przeciwieństwie do was, powinienem się przespać chociaż kilka godzin.

Pożegnał się jeszcze z całą trójką i wrócił do siebie. Do pustego domu. Pustego łóżka. Dobrze, że przynajmniej miał plan, jak wykorzystać nadmiar czasu. Pan Throonet, bo zielarz w końcu podał swoje nazwisko, przygotował dla niego listę eliksirów, których potrzebował na przyszły weekend. Będzie mógł odpocząć, odetchnąć i zatracić się.

Wciąż nie mógł zapomnieć, jak kochał warzyć z Severusem. Kiedy mężczyzna w końcu przebił się przez wszystkie problemy, które miał Harry, docierając do ich sedna i z dnia na dzień sprawiając, że znikały, chłopak naprawdę to polubił. Na początku chodziło tylko o czas, który mogli spędzać razem. Później o to, żeby w razie potrzeby, umiał sobie poradzić, kiedy Snape’a zabraknie. Ale ostatecznie chłopak odkrył, dlaczego jego partner spędzał tyle czasu w laboratorium. To odprężało. Pozwalało zapomnieć o szarej, wojennej codzienności i trwać. Trwać w zawieszeniu pomiędzy światami.

-I-I-I-

Chemia była przedmiotem, który najbardziej lubił. W pewien niemagiczny sposób przypominała eliksiry. Nauczyciel był zachwycony jego wiedzą i umiejętnościami, choć Harry nie miał pojęcia o wzorach, cząsteczkach, protonach i tego typu bzdurach.

Ale to na biologię czekał z wytęsknieniem. Och, same lekcje nie były zbyt interesujące, ale osoba siedząca na krześle obok, już tak. Edward przyglądał mu się dzisiaj z wyjątkowym zainteresowaniem, analizując każdy jego ruch. Miał wrażenie, że wampir dostosował nawet swój oddech do bicia jego serca. Musiał przyznać, że chłopak radzi sobie coraz lepiej w kontaktach z nim i prawdopodobnie perspektywa śmierci zaczęła się od niego oddalać. I Harry nie był pewien, czy jest z tego powodu zadowolony.

— Co się stało, że Rosalie ci zaufała? — zapytał wampir niespodziewanie, kiedy skończyli zlecone im zadanie.

— Nie wiesz? — zdziwił się chłopak. — Mówiła, że będziesz jedyną osobą, przed którą nie zdoła tego ukryć.

— Bardzo się postarała — mruknął Edward, wyjątkowo niezadowolony, a Potter spojrzał na niego zaciekawiony.

— Jak?

— Śpiewała przeboje Elvisa — burknął poirytowany.

Harry patrzył przez chwilę na jego zawiedzioną minę, w końcu parskając głośnym śmiechem i zwracając na siebie uwagę wszystkich w sali.

— I nie pozwoliła ci dojść do głosu? — zakpił.

Chłopak niewiele sobie robił z zamieszanie, jakie wywoływał. Ta rozmowa była wystarczająco ciekawa, żeby wszystko inne odsunąć daleko od siebie. Co nie zmieniało faktu, że dodatkowo i z premedytacją podrażniał czułe zmysły wampira. Widział, jak Edward się spina i mocniej zaciska pięści, kiedy nachylał się do niego nieznacznie. Jego źrenice powoli się zwężały, a czerwone refleksy znowu rozbłysły w bursztynowych oczach. Drażnił bestię. Jak zwykle.

Pochylił się bardziej, niemal muskając jego ucho, kiedy zauważył, że uczniowie wrócili do swoich zajęć. Szepcząc prawie niesłyszalnie, wprowadzał w życie kolejne części swojego prowizorycznego planu.

— A była taka pewna, że sobie poradzisz bez problemów. Tak w ciebie wierzyła.

— Co zrobiłeś? — warknął tamten i odsunął się na skraj krzesła.

Na niewiele się to zdało, bo Harry zbliżył się ponownie, mrucząc cicho.

— Poszukaj w jej umyśle. Albo w moim.

— Kiedy nie mogę! U ciebie nic nie słyszę, a ona ciągle śpiewa.

Harry odsunął się natychmiast i patrzył teraz na wampira z niedowierzaniem. Okludował umysł, od kiedy pojął, jak to właściwie działa. Podejrzewał, że nawet nie zdaje sobie z tego sprawy, to się po prostu działo.  Zastanawiało go, jakim cudem ten udomowiony, pijący wyłącznie zwierzęcą krew, Edward miałby czytać w jego myślach? W czyichkolwiek właściwie.

— Znasz legilimencję? — zapytał ostrożnie.

Chłopak patrzył na niego otwartymi szeroko oczyma, chyba orientując się, że zdradził przypadkiem swój sekret. Jego zdenerwowanie było aż nadto widoczne i Potter pomyślał, że nie tylko on ma tajemnice przed klanem z Forks. Zanim któryś z nich zdążył się ponownie odezwać, zadzwonił dzwonek. Czarodziej, niewiele robiąc sobie z postawy Cullena, chwycił go za ramię i wprowadził w jeden z bocznych korytarzy, koniecznie chcąc zostać z nim sam na sam. Czytał o tym, że niektóre wampiry podczas przemiany zyskują nowe umiejętności. Ich zmysły, silne jeszcze podczas życia, wzmacniały się wystarczająco, żeby w trakcie wiecznej egzystencji stanowić swego rodzaju specjalny dar.

— Znasz legilimencję? — powtórzył zniecierpliwiony, kiedy zostali sami. Takie wyjaśnienie kłóciło się jednak z faktem, że żaden z wampirów nie rozpoznał w nim czarodzieja.

Edward zaprzeczył nieznacznym ruchem głowy, jednocześnie zaciskając usta w wąską linię. Harry warknął groźnie, zły, że w takiej chwili znowu widzi ten gest. Przesunął opuszkami palców po policzku i wargach chłopaka, drugą ręką ściskając silniej jego ramię, by ponownie od niego nie odskoczył.

Edward zamknął oczy, najwyraźniej chcąc wyłączyć chociaż jeden zmysł, skoro pozostałe działały bez żadnego zarzutu, zalewając go falą pragnienia. Nie chciał tu być. Nie chciał zrobić mu krzywdy, a nie ufał sobie jeszcze na tyle, żeby mieć pewność, że nic złego się nie stanie.

Harry patrzył na niego i widział wewnętrzną walkę, którą chłopak toczył ze sobą. Walkę o kontrolę i zapewne wyzwolenie. Uwolnienie instynktu drapieżnika. Chęć ataku była tak silna, że miał wrażenie, iż na tej spokojnej twarzy drga każdy mięsień, każda martwa żyłka i zmarszczka. W końcu przysunął się bliżej, popychając Edwarda na najbliższą ścianę i ocierając się o niego całym ciałem. Szybko zauważył, że wampir całkowicie wstrzymał oddech, odcinając kolejny ze zmysłów. Tracił kontrolę. Potter z całą świadomością tego, co robi, przylgnął do niego, składając kilka krótkich pocałunków na jego zaciśniętej szczęce.

— Mówiłem ci, że masz tylko dwa wyjścia — szepnął mu do ucha. — Albo mnie zabijesz, albo…

Przesunął wilgotnym językiem wzdłuż małżowiny i to było najwyraźniej zbyt dużo dla Cullena, bo ten odepchnął go od siebie tak mocno, że z trudem zatrzymał się na przeciwległej ścianie, tylko dzięki swojej sprawności nie łamiąc sobie przy tym kości.

Zaśmiał się cicho, dostrzegając, że wampir z przerażeniem patrzy na niego i na to, co właśnie zrobił. Nie odważył się jednak podejść, próbując najwyraźniej dojść do siebie, po tym niekontrolowanym pokazie siły. Harry nieszczególnie zwracając na to uwagę, poczekał chwilę, aż strach zniknie ze zwierzęcych tęczówek i wrócił do Edwarda z pogodnym wyrazem twarzy. Stanął naprzeciwko, obserwując reakcje chłopaka.

— Skoro nie znasz legilimencji, to w jaki sposób jesteś w stanie przeglądać cudze myśli? Widzisz wspomnienia? — zapytał spokojnie.

Zachowywał się tak, jakby nic się nie stało, jakby codziennie przeżywał sytuacje podobne do tej, co tylko bardziej zaniepokoiło wampira. Edward nie rozumiał, jak chłopak może być tak spokojny, skoro wie, z kim ma do czynienia, skoro już poczuł jego potęgę.

— Nie widzę wspomnień — odpowiedział cicho, chcąc zyskać czas i odzyskać kontrolę. — Słyszę myśli.

— Jak?

— Po prostu. Słyszę wszystkich wokół, ale muszę się skupić na danym przekazie, żeby dopasować do niego nadawcę.

— I co słyszysz teraz? — mruknął Harry drwiąco.

Edward zerknął przelotnie w jego oczy, ale chyba obawiał się zbyt długiego kontaktu wzrokowego, bo po chwili uciekł spojrzeniem w bok. Harry zastanawiał się, czy wampir właśnie próbuje odpowiedzieć na jego pytanie, nie oddychając, żeby nie wdychać jego zapachu. Ostatecznie znowu stał zaledwie centymetry od niego.

— Jessica zastanawia się, dlaczego nie ma cię na parkingu — zastanowił się chwilę i zaśmiał. — I czy nie chciałeś się z nią umówić z powodu Alice — burknął. — Dlaczego Alice?

— A skąd mam wiedzieć? — odpowiedział. — Powiedziała mi, że twoja siostra jest dziwna — prychnął pogardliwie. — Zapewne właśnie po to, żebym się z nią nie spotykał.

— A chcesz? — zapytał zaniepokojony, ale Harry tylko uśmiechnął się kpiąco.

— A widzisz ją gdzieś obok?

Oczy Cullena się rozszerzyły , gdy wampir pojął wreszcie słowa o dwóch drogach, o których Potter wspomniał nie tak dawno. To było tak proste. I takie oczywiste.

— Chcesz się spotykać ze mną? — niemal pisnął, a w jego głosie wyraźnie słychać było panikę.

— O, nie — szepnął Harry, ponownie się do niego zbliżając.

Otarł się o niego w bardzo zmysłowym geście, kładąc dłonie na jego klatce piersiowej i przesuwając je niespiesznie na żebra, brzuch i w końcu przytrzymując silnie biodra. Sięgnął po kolejny pocałunek, wdzierając się zaskoczonemu wampirowi do wnętrza ust. Edward musiał zapewne resztkami sił walczyć o utrzymanie kontroli nad swoją naturą, skoro na to pozwolił. Potter oderwał się od niego po zaledwie kilku sekundach, zauważając, że jego oczy przybrały już niemal całkowicie czerwony kolor. Nie chciał teraz umierać, nie, gdy posmakował zwycięstwa.

— Chcę o wiele więcej — szepnął, słysząc groźne warczenie.

Odsunął się na odległość jednego kroku, dostrzegając, że Edward przybiera postawę do ataku i aportował się z niemal bezgłośnym trzaskiem, pozostawiając oszołomionego wampira na środku szkolnego korytarza.

-I-I-I-

Lau~ ach, czarodzieje wiedzą o wampirach, a dlaczego wampiry nie wiedzą, wyjaśnię wkrótce:D A Harry przejął trochę zachowań swojego kochanka, w końcu taki czas spędzony ze sobą do czegoś zobowiązuje… więc czasami będzie wredny i ironiczny, a przynajmniej staram się, żeby był!

Miki ach, proszę bardzo jest i rozmowa… chociaż myslę, że spodziewałaś się czegoś zgoła innego:P Postaram się też o większą rólkę dla Jaspera.

black663 no więc jak widzisz, nie powiedział im:P I prędko chyba nie powie, chociaż prędko jest kwestią postrzegania. I naprawdę nie pomyślałam o Jasperze… Jak teraz o tym myślę, to nie mam pojęcia, jakim cudem, bo naprawdę bardzo go lubię. Jest chyba moją ulubiona postacią, a jednak… Ale wkręcę go jeszcze we wszystko.

wera bo widzisz, Rosalie aż do końca trzeciej części była mendą, więc chyba wszyscy ją tak postrzegali. Ja też. Sev nie ożyje;)

~Tirea dziękuję za docenienie mojej twórczości! I tak, też uważam, że Harry po tym wszystkim, co przeżył nie może być kluchą:P Co do kogoś z przeszłości, to pojawi się już wkrótce. Patrząc na moje tempo to zapewne na początku przyszłego tygodnia:P

Ruda hihi, więc proszę o to i konfrontacja z wampirami, i z Edwardem:P Jestem wstrętna, wiem, ale wkrótce będzie więcej…