Zapomnieć 5

— Zwariuję przez tego dzieciaka!

Edward wpadł do domu wzburzony, od razu kierując się w stronę Jaspera. Domownicy patrzyli zaintrygowani na jego nadal czerwone tęczówki i wściekłe spojrzenie. Mięśnie były spięte, a cała postawa sugerowała najwyższą chęć ataku. Blondyn przypadł do niego w ułamku sekundy, uspokajając go miarowo i wyciszając instynkty.

— Muszę wziąć prysznic — warknął po chwili na wszystkich i zniknął we własnej łazience.

— Co mu się stało? — mruknął zdezorientowany Emmet.

— Harry — odpowiedziała z pewnością Rosalie.

Wszystkie spojrzenia skierowały się na nią, ale dziewczyna tylko wzruszyła ramionami. Nie miała wątpliwości, kto był zdolny do togo, żeby doprowadzić jej brata do takiego stanu. Tylko ten zielonooki chłopak tak na niego działał. Wciąż gdzieś w jej świadomości pobrzmiewały jego słowa: Nie wszystkim byłem w życiu w stanie pomóc. Wiedziała, że chłopak jest silniejszy niż im początkowo pokazał, chociaż nadal nie do końca rozumiała ową siłę. Nie obawiała się go jednak. Każdy ma swoje tajemnice, oni też nie zdradzili mu o sobie wszystkiego.

Edward wrócił do salonu po dwudziestu minutach. Miał na sobie świeże ubrania, a kolor oczu niemal wrócił do normy.

— Muszę dzisiaj zapolować — szepnął, siadając ciężko na skórzanej kanapie. Jej intensywny zapach pozwalał mu się skupić.

— Już? — zdziwił się Emmet. — Co ten bachor ci zrobił?

Chłopak potoczył po nich nie do końca przytomnym wzrokiem, zauważając, że Jasper znowu siedzi tuż obok. Uśmiechnął się do niego z wdzięcznością i przeniósł spojrzenie na Carlisle’a.

— Prawie go dzisiaj zabiłem — szepnął zrozpaczony.

Rodzina patrzyła na niego w stanie głębokiego szoku, nie odzywając się przez chwilę. Dopiero kiedy opuszkami palców przesunął po swoich wargach, Rosalie wciągnęła głęboko powietrze.

— Chciałeś go ugryźć? — Emmet niedowierzał.

— Pocałował cię? — Niemal równocześnie zapytała jego partnerka.

Alice wbrew rozsądkowi zaśmiała się, brzmiąc na wyjątkowo szczęśliwą i przylgnęła do niego, obejmując ciasno ramionami.

— Tak się cieszę — mówiła. — Wiedziałam, że w końcu spotkasz kogoś odpowiedniego.

— Jakiego odpowiedniego, Alice? — warknął, odsuwając ją od siebie stanowczo i zaczynając krążyć po jasnym pomieszczeniu. — Zabiję go przy najbliższej okazji! Nawet nie jestem pewien, czy mogę wrócić do szkoły, skoro on tam jest — dodał niezadowolony.

— Co się dzisiaj stało?

— Ja… On… Och! — burknął, zatrzymując się i patrząc na swoją rodzinę. — Chciałem się dowiedzieć, co zaszło pomiędzy nim a Rose.

— Mówiłam, żebyś tego nie drążył — wtrąciła dziewczyna, ale Edward machnął tylko zbywająco dłonią.

— I przypadkiem wydałem mu, że jestem w stanie czytać w myślach! — dokończył.

— I uwierzył? — zapytał ze zwątpieniem Jasper. — Niby dlaczego ktoś miałby w to uwierzyć?
— Tak, też się zdziwiłem. Od razu. Odsunął się ode mnie, natychmiast zaprzestając jakichkolwiek prowokacji. A później wyszliśmy razem z sali i mówił o czymś, co nazwał legilimencją. I pytał o naturę mojego daru, czy widzę wspomnienia — uściślił.

— Czym jest legilimencja? — podchwyciła Esme, przenosząc spojrzenie z adoptowanego syna na męża, ale obaj tylko wzruszyli ramionami. — To cię tak wyprowadziło z równowagi?

— Nie — sapnął i ponownie dotknął warg. — Pocałował mnie. I… Och, cholera! Myślałem, że się tam na niego rzucę i zabiję zanim chociażby zdąży się odsunąć. Zupełnie straciłem kontrolę — mruknął załamany.

— Ale nic mu nie zrobiłeś — powiedziała Alice, a na pytające spojrzenia dodała: — Nadal widzę to jego spotkanie z jakimś chłopakiem.

— Nie, nie zrobiłem — przyznał. — Ale nie ma w tym mojej zasługi.

Przypomniał sobie swoje zdezorientowanie, kiedy Harry nagle zniknął z jego pola widzenia. Nie był go w stanie wyczuć żadnym zmysłem. Jakby przestał istnieć, albo oddalił się bardzo daleko, dając mu czas na uspokojenie się, na powściągnięcie swojego temperamentu. Już chyba nic go nie zdziwi.

— Co się stało? — powtórzył Carlisle.

— Zniknął — powiedział z lekką paniką w głosie. — W jednej chwili stał przede mną, widząc, że szykuję się do ataku, a w następnej już go nie było. Nie mam po…

Jego wypowiedź przerwał telefon Rosalie, który niespodziewanie rozdzwonił się cichym sygnałem. Dziewczyna sięgnęła do kieszeni i wyjmując komórkę, uśmiechnęła się wyjątkowo zadowolona. Domownicy przyglądali jej się nieco niepewnie, kiedy odbierała.

— Witaj, Harry — mruknęła rozbawiona. — Mamy przez ciebie naradę rodzinną.

Wszyscy usłyszeli tłumiony śmiech nastolatka.

— Mam nadzieję, że Edward wrócił i nie zabił nikogo po drodze. Nie chciałbym mieć kolejnych ludzi na sumieniu.

Spięli się na to, jak jego głos z przyjaznego i ciepłego śmiechu, zmienił się w twarde i gorzkie słowa.

— Wszystko w porządku — uspokoiła wampirzyca.

— Dobrze. Do zobaczenia, Rose — mruknął i zakończył połączenie.

Dziewczyna odłożyła telefon na niski, szklany stolik i czekała na jakąś reakcję rodziny. Kiedy nikt się nie odezwał, choć wszyscy wpatrywali się w nią wyczekująco, skapitulowała.

— Nie sądzę, żeby był zadowolony, gdyby komuś stała się krzywda z jego winy. Nawet pośrednio — wyjaśniła. — Musiał się upewnić.

— Rose — warknął Emmet. — To nie ma sensu. Rozwścieczył wampira, a skoro wie, kim jesteśmy, musiał też wiedzieć, jakie będą tego konsekwencje.

— Widocznie ufa nam bardziej, niż myślimy — uciął Carlisle. Podszedł do Edwarda i złapał go za dłoń. — Zapolujmy.

-I-I-I-

Zaczął się kolejny weekend, a Harry przygotował i oddał już wszystkie zamówione eliksiry. Kilka kolejnych bulgotało na spokojnym ogniu, czekając na dodanie w odpowiedniej chwili właściwych składników. Te były bardziej skomplikowane i chłopak wiedział, że musi zostawić je w takim stanie na kilka najbliższych dni. Nie miał niestety żadnych planów i już zastanawiał się, czy nie zadzwonić do Mike’a i nie spotkać się z nim na kolejną kolację bez zobowiązań. Obawiał się tylko, żeby chłopak nie pomyślał, że angażuje się w to bardziej niż powinien. Jego rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi, więc zdziwiony wszedł po wąskich schodach i zablokował magicznie swoje laboratorium.

— Cześć — mruknął, raczej niepewnie, chłopak stojący właśnie na jego werandzie.

— Cześć? — Bardziej zapytał niż odpowiedział na powitanie.

— Jestem Jacob.

Harry przyjrzał się uważnie swojemu nieznanemu gościowi. Był wysoki i dobrze zbudowany. Jego opalona skóra idealnie pasowała do głębokich, brązowych oczu. Podejrzewał, że jest młodszy od niego, ale niewiele. Miał w sobie jeszcze coś z dziecka, rysy twarzy pokazywały to bardzo wyraźnie. Jednocześnie wyglądał jak wojownik, jak wyspecjalizowana maszyna do walki. Szerokie barki i rozwinięte ponad wiek mięśnie, schowane były pod obcisłą, czarną koszulką bez rękawków. Spodnie, trochę szersze niż Potter by sobie życzył, układały się luźno na jego nogach. Aż oblizał usta, wyczuwając w nim coś niezwykłego. Zupełnie innego niż u Edwarda, ale jednocześnie tak bardzo podobnego. Jakąś siłę, której natury nie potrafił jeszcze zidentyfikować.

— Harry. — Wyciągnął dłoń w geście powitania. — Dlaczego tu jesteś? — dodał po chwili rozbawiony, kiedy chłopak wpatrywał się w niego równie uważnie, co on jeszcze chwilę temu.

— Och! Charlie mnie przysłał — powiedział z lekkim zmieszaniem.

Harry uniósł brwi w nieco kpiącym geście, wyrażając swoje zdziwienie i jednocześnie czekając na dalsze wyjaśnienia. Jacob zawstydził się jeszcze bardziej, a na jego policzkach zarysowały się niewielkie rumieńce, powodując ciche parsknięcie Wybrańca.

— Wejdziesz? — mruknął w końcu, nie spodziewając się, że chłopak szybko odzyska głos.

Ten tylko kiwnął głową i przekroczył nieco niepewnie próg domu. Potter zamknął drzwi i skierował się do kuchni, gdzie chwycił za dwa kieliszki i wino. Było już późno, a on musiał się trochę odstresować.

Edward trzymał się ostatnio jak najdalej od niego. Nie przychodził też na lekcje biologii, co nieustannie go drażniło, ale postanowił dać mu jeszcze trochę czasu. Kilka dni, nie więcej. W tym czasie zaczął spędzać przerwy z rodziną wampirów. A raczej z jej częścią, bo Emmet systematycznie znikał gdzieś z bratem. Rosalie okazała się naprawdę świetną dziewczyną i to ona przyprowadziła go, już następnego dnia po tym, jak niemal zmusił Edwarda do ataku na siebie, do ich stolika. Zapierał się i narzekał, ale wampirzyca była nieugięta i w końcu spędził z nimi te kilkadziesiąt minut. Z nią, Alice i Jasperem. A następnego dnia podszedł już do nich sam.

— Ile właściwie masz lat? — zapytał gościa, trzymając w dłoniach kieliszki i butelkę.

Przyjrzał mu się jeszcze raz i uznał, że dawanie mu alkoholu, wiedząc, że jest w jakiś sposób powiązany z komendantem, nie będzie najlepszym pomysłem.

— Szesnaście — odpowiedział niechętnie, widząc, że Harry odstawia jedno z naczyń.

— Naprawdę? Byłem pewien, że więcej — powiedział zdziwiony.

Chłopak uśmiechnął się lekko i przyjął od niego szklankę z jakimś naprędce znalezionym sokiem. Jego ojciec wraz z Charliem oglądali kolejny etap mistrzostw, a on nad wyraz znudzony ich towarzystwem, nie wiedział, co ze sobą zrobić.

— Mieszkasz tu? — Potter zaczynał się lekko irytować zachowaniem chłopaka. Może nie miał planów na wieczór, ale już wolał nic nie robić, niż próbować utrzymać rozmowę z Jacobem, który nie wykazywał do tego żadnych chęci. — Nie widziałem cię w szkole.

— W La Push.

— Tak? Jesteś Quileute’em?

Zerknął na niego uważniej. Czytał miejscowe legendy o tym plemieniu, ale był pewien, że chłopak nie jest wilkołakiem. Za dużo czasu spędził z Remusem, żeby nie wyczuć specyficznej, mrocznej cząstki magii, która w nich tkwiła. Chociaż nadal był pewien, że coś jest w tym dzieciaku.

— Owszem, jestem — przyznał. — A ty? Charlie powiedział, że mieszkasz tu sam. I to od niedawna. Co robiłeś wcześniej?

— Uczyłem się — odpowiedział wymijająco.

— Doprawdy? — zaśmiał się cicho.

— Dlaczego tu jesteś? — powtórzył swoje pierwsze pytanie, a chłopak wzruszył bezradnie ramionami.

— Tata i Charlie oglądają mecz i chyba im przeszkadzałem.

Potter parsknął cicho i skarcił się wewnętrznie za bycie niemiłym. Nie musiał odstraszać ludzi. W końcu ten chłopak nie zrobili mu niczego złego. Jacob był młody, ale może właśnie takich przyjaciół powinien sobie także poszukać. Choć perspektywa tego, że kiedyś musiałby go bronić, nie do końca mu się podobała.

Przeszli do salonu, gdzie szesnastolatek rozsiadł się wygodnie na kanapie, zajmując ją w całości i włączając telewizor na kanał, na którym leciał wspomniany wcześniej przez niego mecz. Potter już chciał warknąć na takie zachowanie, kiedy usłyszał, kolejny już tego wieczoru, dzwonek do drzwi. Mruknął jakieś przeprosiny i poszedł otworzyć. Na progu, ku jego zdziwieniu, stał Mike i Jessica. Tuż za nimi była jeszcze Angela, z którą jak do tej pory nie miał okazji porozmawiać i jeszcze jeden chłopak, którego imienia nawet nie pamiętał.

— Stwierdziliśmy, że jesteś wystarczająco samotny, żebyśmy mogli pojawić się bez zapowiedzi — zaczęła z szerokim uśmiechem blondynka, przepychając się przez drzwi i wchodząc bez zaproszenia do kuchni.

Za nią podążyła reszta, nie dając Harry’emu nawet dojść do słowa i paplając głośno. Mike, jako jedyna osoba, która już kiedyś przebywała w jego domu, sięgnął do szafki po szklane miski i kieliszki, pokazując mu kupione wino. Takie, jakie pili ostatnio, na ich kolacji – nie randce.

Potter przypatrywał się temu wszystkiemu z kilkoma zmarszczkami na twarzy, nie do końca rozumiejąc, co się właściwie dzieje. Nie odezwał się też ani słowem, ale najwyraźniej jego znajomi nie widzieli w tym żadnego problemu. Kiedy wszystko, co przynieśli było już przełożone na różne podstawki, miseczki i talerzyki, ruszyli gromadnie do jego salonu.

I zamarli.

Tak jak Jacob.

I Harry.

Chłopak stał na środku pokoju z jego srebrną ramką. Dłonie lekko mu się trzęsły, a niepewny jeszcze chwilę temu wyraz twarzy, zmienił się na coś w rodzaju gniewu, czy też może bardziej niedowierzania, połączonego z pewnym, dziwnym rozżaleniem. Harry przyglądał się temu, ciekawy, jak chłopak zareaguje. I jak zareaguje reszta, bo przecież oprócz Mike’a nikt nie wiedział, że jest gejem. Nie obnosił się z tym zbytnio, pomijając jedynie wampiry, które zapewne od swojego brata dowiedziały się, że zdążył go pocałować już dwukrotnie. Ale im to nie przeszkadzało. Najwyraźniej.

— Kto to jest? — warknął Indianin, wymachując fotografią.

— Severus — odpowiedział bardzo cicho, z jakimś napięciem w głosie.

— Myślałem, że gustujesz w starszych facetach — mruknął Mike tak cicho, że gdyby Jacob, stojący dość daleko od nich, był zwykłym człowiekiem, nie miałby prawa tego usłyszeć.

Ale usłyszał. Oczywiście, że tak.

Usłyszały też dziewczyny i Erick, bo Potter w przypływie natchnienia, przypomniał sobie, jak ten ma na imię. Nie, żeby to było teraz ważne.

Oczy szesnastolatka na chwilę zasnuły się jakąś dziwną mgłą, a on sam wydał z siebie gardłowy warkot. Bardzo podobny do tego, który wydawał wcześniej Edward. I bardzo podobny do charczenia Lupina, kiedy zamienił się na jego trzecim roku w wilkołaka. Ale nadal inny.

— Nie masz się czym martwić — rzucił dla rozładowania napięcia Newton. — Oni nie są już razem — dodał.

Nieszczególnie pomogło to uspokoić chłopaka, bo warknął raz jeszcze i roztrzaskał ramkę na kawałeczki, rzucając nią w najbliższą ścianę. Harry najpierw rozszerzył w szoku oczy, a po chwili podszedł do niego i uderzył pięścią w twarz. Mocno. Wkładając w to całą swoją siłę.

I poczuł, jak pękają mu kości dłoni, a wyraz twarzy Jacoba zmienia się na kpiący. Nie robiąc sobie z tego zupełnie nic, Potter zamachnął się drugą ręką, tym razem w uderzenie wkładając sporo swojej, buzującej niebezpiecznie od pewnego czasu, magii.

I powalił chłopaka na podłogę. A właściwie na stół, który załamał się pod jego ciężarem i siłą, którą Harry włożył w cios.

Pozostali patrzyli na to oniemiali i nikt nie śmiał się odezwać. Potter był wściekły, już dawno się tak nie czuł. Początkowo przeważały żal po stracie kochanka i tęsknota za wszystkimi aspektami życia z nim. Później przerodziło się to w niekontrolowany ból, przeplatany chwilami odrętwienia i walki o jego dobre imię. Ostatnio oprócz tego bólu przyszedł też czas na coś nowego. Odciął się od Anglii, ale nie od ideałów Severusa. Poznanie Edwarda i uzmysłowienie sobie, że znowu może o coś walczyć, że znowu ma możliwość żyć, było jednocześnie ukojeniem i rozczarowaniem. Ale wiedział, że Snape nie pozwoliłby mu zrezygnować z takiej walki. Szczególnie, jeśli nagroda miałaby aż taką wartość. Podjął ją więc. Dla siebie. I dla niego.

— Wynoś się z mojego domu — krzyknął, kątem oka zauważając, że w salonie pojawił się komendant i jakiś mężczyzna na wózku inwalidzkim. — Wynoś się i nie wracaj, dopóki nie dorośniesz do życia.

Jacob wstał chwiejnie, trzymając dłoń na lewej stronie twarzy. Z rozciętej wargi kapała krew, a kość policzkowa wyglądała na pękniętą, ale Harry nie przejmował się nim w tej chwili. Podszedł do ściany, u podstawy której leżały rozrzucone fragmenty jego ulubionego zdjęcia. Miał ich więcej oczywiście. Miał magiczną kliszę, a właściwie kilka. Nie zmieniało to jednak faktu, że nienawidził teraz chłopaka z całego serca.

— Kim ty jesteś? — zapytał z wahaniem Jacob.

Harry odwrócił się do niego powoli i stanął na wyciągnięcie ręki. Pięści miał znowu zaciśnięte, a wyraz jego twarzy nie wyrażał zadowolenia. Chłopak instynktownie cofnął się kilka kroków, odsłaniając dokładnie sylwetkę swojego ojca. Potter patrzył na niego przez dłuższą chwilę, zupełnie nierozumiejącym wzrokiem. Wyczuwał coś bardzo znajomego wokół niego. Jakąś energię, która przywodziła na myśl nie tylko Jacoba, ale jeszcze jedną osobą. Bardzo ważną.

Jego dłonie automatycznie się rozluźniły, a źrenice zwęziły. Po minucie, podczas której wszyscy go obserwowali, mruknął cicho:

— To nie może być Syriusz, nie jest do niego nawet podobny.

-I-I-I-

wera ja też lubię, kiedy Harry jest taki:D

Seth nasz tajemniczy przybysz z przeszłości pojawi się już wkrótce, więc zaspokoisz swoją ciekawość:P Myślę, że słowa Carlisle najlepiej oddają sens Twoich wątpliwości względem pewnej bezmyślności Harry’ego.

Caathy.x1 a ja tu taka wredna i zamiast ciągnąć wątek z wampirami przerzucam się chwilowo na wilkołaki:P

Lau~ Tak sobie myślę, że gdyby kanoniczny Harry nie był uroczy to nigdy nie powstałoby aż tyle ff na podstawie jego historii… Choćby i autorzy woleli go takiego, jak my:D Obiecuję specjalnie dla takich ciekawskich, stworzyć wkrótce miłą scenkę z tym jak Edward traci kontrolę. Tak do końca… może gdzieś w okolicach dziesiątej części, ale na pewno nie wcześniej. Ach i wyłączyłam kody:P

~Tirea prawda, że Harry jest wspaniałym Ślizgonem? Hihi… Edward wg pani Meyer właśnie nigdy nie teges, więc skoro już tak strasznie kaleczę jej kanon, to chociaż to jedno zostawiłam:P I jak pisałam już Lau~, będzie taka scenka. Skoro tak ładnie prosicie:D

NigrumLotus hej, Skarbie:* Nie, jeszcze nie wspominałaś, że lubisz wampiry, ale nie trudno było się domyślić, czytając o Marco:D Ach, bo czytałam ostatnio jakiegoś crossa i był kiepski, ale nic fajniejszego nie mogłam znaleźć, to sama postanowiłam coś napisać. A co! I super, że się w końcu przeniosłaś, prawda, że tutaj przytulniej:D?

black663 hm… wiesz, że ten pomysł z ćwiczeniami jest bardzo dobry? Skorzystam z niego, trochę przerobię i myślę, że to się znajdzie gdzieś pod koniec ósmego rozdziału, ewentualnie na początku dziewiatego:)

Ano hej! Podaj jakąś ksywkę przy następnym komie, proszę;) Rose jest inna… trzeba ją było nieco uczłowieczyć. A Edward w końcu straci kontrolę, to już ustalone:P Ale to za jakiś czas dopiero. Ja lubię silnego Harry’ego. Więc takim go tworzę.

Miki więc… Cullenowie generalnie zdają sobie sprawę, że Harry taki normalny to do końca nie jest. Oni sami nie są, więc do wszystkich dziwnych rzeczy podchodzą z dystansem. A z miłością, cóż poczekamy – zobaczymy.