Zapomnieć 11

Witajcie kochani!

Jak obiecałam, tak zrobię. Od dzisiaj, przez cały miesiąc, będę wrzucać jedną notkę na bloga. Mam nadzieję, że się cieszycie, bo ja owszem. To będą zarówno nowe rozdziały wszystkich opowiadań, kilka tłumaczeń, jaki i drabble, w większości oparte na Bleach’u, choć nie tylko. Dziś zaczynamy od Zapomnieć.

A teraz będę do bólu samolubna… prezenty są dla Was, z okazji moich urodzin, więc ładnie proszę o dużo komentarzy!

Aportacja minimalnie zdekoncentrowała Edwarda, jednak zbyt szybko, jak na potrzeby Harry’ego, wampir doszedł do siebie. Kolejny głośny warkot rozszedł się, tym razem po jego własnym salonie. Potter mimowolnie cofnął się o krok, wyszarpując nerwowo różdżkę, ale Cullen uprzedził go nieznacznie. Jedyna broń wybawiciela czarodziejskiego świata potoczyła się po podłodze, a on sam został zbyt silnie przyciśnięty do ściany.

— Edward — próbował mówić spokojnym głosem, ale był zbyt zdenerwowany.

Wampir nie przejmował się w tym momencie ani jego słowami, ani gwałtownymi próbami wyrwania się. Nie panował nad rządzą i Potter widział w jego oczach walkę. Nie taką jednak, jakiej oczekiwał. Niestety nic, co teraz mogłaby zrobić bestia w nim ukryta, nie przysporzyłoby chłopakowi dobrych wspomnień. Wiedział, że przesadził i klął się po raz kolejny w myślach. Jak mógł pozwolić sobie na utratę różdżki?

Jedyne pocieszenie stanowił w tej chwili eliksir, który zażył wczorajszego ranka, razem z Malfoyem. Hamował on działanie wampirzego jadu, nie pozwalając organizmowi na przemianę. Niewiele to jednak pomagało w jego sytuacji, bo Edward był w takim stanie, że nie był pewien, czy ten będzie potrafił się zatrzymać, gdy już go ugryzie, a wszelkie mikstury uzupełniające krew stały w zabezpieczonych fiolkach w jego laboratorium.

Miał jeszcze swoją magię. Tą, która pomogła mu zadać cios Jacobowi, tyle, że wilk był wtedy w swojej ludzkiej formie, a wampir swoją całą siłą dysponował bez przerwy. Mógłby spróbować z nim walczyć, ale szanse były minimalne. Wolał zostawić ją na później. Nieważne, co zdecyduje Edward, był pewien, że będzie potrzebował pomocy.

Jak dobrze, że zmieniłem osłony dla Draco…

Cullen przyglądał mu się uważnie, wyraźnie próbując zdecydować, czy najpierw skosztować jego krwi, czy ciała. Harry przestał się rzucać, odczuwając coraz większy dyskomfort w zakleszczonych silnie nadgarstkach. Nie tak to sobie wyobrażał. Drażnił go, to prawda, ale liczył, że uda mu się poskromić instynkty wampira. Najwyraźniej się pomylił.

Jęknął z bólu, czując twarde ciało niemal wciskające go w ścianę. Po chwili chłodne wargi przylgnęły do jego szyi, a język poruszał się wolno po pulsujących w szaleńczym tempie żyłach. Edward zaciągnął się upajającym zapachem, ale nie ugryzł. Choć ucisk nie zelżał, Wybraniec mruknął, kiedy usta wampira powoli przesuwały się niżej, na jego obojczyki i klatkę piersiową.

— Mój! — warknął.

I kto tu jest myśliwym, pomyślał z goryczą.

Ubrania Harry’ego po krótkiej chwili były w strzępach. Jedna z dłoni Edwarda błądziła niespokojnie po ciele czarodzieja, drugą uniósł jego ręce nad głowę, trzymając go tak, że stopami ledwie dotykał podłogi. Potter słyszał jego równy oddech i przeklinał swoją głupotę.

Jęknął ponownie, kiedy lodowate palce prześlizgnęły się po jego nadal miękkim penisie. Był zbyt przerażony, żeby odczuwać przyjemność. Cullen widząc to, mruknął cicho i zaczął stymulować go krótkimi, mało delikatnymi ruchami. Ale to wystarczyło. Chłodna dłoń i pobudzający dotyk zrobiły swoje i po kilku minutach Potter jęczał, starając się wygiąć odpowiednio ciało. Doszedł z tłumionym przez pocałunek krzykiem, dostrzegając jednocześnie, że to w niczym nie pomogło, bo oczy wampira nadal skrzyły się niebezpieczną czerwienią.

Edward pociągnął go jeszcze wyżej, a Gryfon mogąc wybierać pomiędzy bezwładnym wiszeniem, a odrobiną oparcia, oplótł nogi wokół bioder chłopaka. Ten uśmiechnął się lubieżnie, przygryzając nieznacznie jego wargę. Ledwie widoczna strużka krwi pociekła po brodzie Pottera, powodując automatyczną reakcję Cullena. To już nie było nawet warczenie, raczej ryk wygłodniałej bestii. Zlizał krew wyjątkowo wolno, nadal jakby zastanawiając się nad kolejnymi krokami.

Materiał szarych spodni, został zdarty w taki sam sposób, jak ubrania Harry’ego, a twardy członek przesunął się pomiędzy udami nastolatka.

— Nie skrzywdź mnie — zdążył jeszcze szepnąć Wybraniec, ale było już za późno.

Krzyk bólu rozszedł się po salonie, kiedy Edward brutalnie wtargnął do jego wnętrza. Musiał na moment zemdleć, bo kiedy się ocknął, czuł pocałunek na swoich ustach i równomierne ruchy w swoim ciele. Spokojne. Głębokie i silne. Jego uda, podtrzymywane teraz przez bestię, oblepiała spływająca drobnymi stróżkami krew. Nie miał sił. Czuł tylko ból. Rozrywający go z każdą sekundą, burzący jego mury i opanowanie. Spróbował uwolnić choć trochę magii, lecząc na bieżąco wewnętrzne obrażenia. Osłonić się, zmniejszyć odrętwienie. Znowu krzyknął, kiedy został podniesiony jeszcze wyżej, a jego nogi bezwładnie opadły. Został odwrócony twarzą do ściany i wciśnięty w nią boleśnie, kiedy wampir wszedł w niego znowu, zbierając długimi, zimnymi palcami sączącą się krew. Upajał się tym, co w końcu należało do niego.

Ciało i krew.

Krew i ciało.

Krew.

Harry jęknął przeciągle, kiedy jego wnętrze wypełniło się gorącą spermą. Tak inną od chłodu ciała, które wciąż czuł za sobą. Tak podobną do gorącej, wypływającej z niego, brunatnej, lepkiej cieczy.

Ten moment Edward wybrał na wgryzienie się w jego kark. Był otumaniony. Otoczony ciepłem i ciasnotą. Uczucie euforii powoli wypełniało jego umysł. Cudowny smak krwi, której pragnął już tak długo. Nie mógł się powstrzymać. Nie chciał.

Harry powoli tracił świadomość. Jego oczy zaszły lekką mgiełką, a oddech był coraz słabszy.

— Nie — jęknął ostatkiem sił. — Proszę, nie.

To, jakby otrzeźwiło nieco wampira, bo puścił go, odsuwając się jak najdalej. Tęczówki wciąż były czerwone, ale teraz widać w nich było bursztynowe przebłyski. Potter opadł odrętwiały na zimną podłogę.

— Różdżka — mruknął, wskazując na kawałek drewna, leżący spokojnie pod jedną z komód.

Cullen niepewnie podniósł różdżkę i podszedł do zwiniętego w kłębek chłopaka. Umieścił ją w jego prawej dłoni i odsunął się szybko.

— Harry, ja…

— Expecto Verba Patronum — powiedział słabo, ignorując go całkowicie.

-I-I-I-

Draco wciąż krążył niespokojnie po salonie Cullenów, powtarzając Carlisle’owi wszystko to, co wyjawili wczoraj jego rodzinie. Wiedział, że będą musieli przeprowadzić jeszcze rozmowę o Traktacie, ale nie chciał robić tego bez Pottera. Weasley nadal patrzył na niego nieprzychylnie, ale Hermiona siedziała z kolanami podciągniętymi pod brodę, pociągając od czasu do czasu nosem. Wszyscy się bali. Jasper próbował uspokoić nieco swoich towarzyszy, ale sam był zbyt roztrzęsiony, żeby należycie zadbać o emocje innych. Minęła już prawie godzina, a żadne z nich nie wiedziało, co się dzieje z dwojgiem bliskich im osób.

— Malfoy, dlaczego siedziałeś na kolanach Harry’ego? — zapytał po raz kolejny Ron.

— Weasley, to naprawdę nie jest teraz ważne — burknął, zirytowany. — Nigdy nie będziemy razem, jeśli właśnie to cię martwi — dodał kpiąco. — Potrzebował oparcia, a ja byłem obok — warknął w końcu, kiedy rudzielec znowu chciał się odezwać.

— Co to znaczy, że nie będziecie razem? — zapytała sucho Hermiona.

— To co słyszałaś, Granger. Jak myślicie, dlaczego aportował się stąd zanim wyciągnęliśmy różdżki?

— Starał się do niego zbliżyć od samego przyjazdu — mruknęła Roslaie.

— Ale to wampir! — zaprotestowała dziewczyna.

— A my jesteśmy czarodziejami!

— Nie rób z siebie idioty, Draco! — warknęła. — Wiesz, że jeśli go przemieni, to Harry może stracić swoją magię, a akurat on nadal nie może sobie na to pozwolić! Nie mówiąc o tym, że na pewno nie chce!

— Myślisz, że się na to nie przygotował? — niemal krzyknął i natychmiast tego pożałował, kiedy oczy dziewczyny rozszerzyły się nienaturalnie.

— Nie — jęknął Ron. — Powiedz, że nie zażył eliksiru.

— Oczywiście, że to zrobił — warknął. — Przecież go znacie!

Gryfonka zapłakała cicho, a jej narzeczony przytulił ją do swojej piersi, głaszcząc uspokajająco po głowie. Wampiry słuchały ich kłótni z niepewnością, dostrzegając wyraźną obawę w ich oczach.

— Hermiono — odezwał się cicho Draco, a brunetka drgnęła na to, jak miękko jej imię zabrzmiało w jego ustach. — Wiesz, że śmierciożercy wciąż są na wolności. Jeżeli straciłby magię i został złapany, stałby się niewolnikiem. Musisz rozumieć, co to znaczy. Walczyłaś o skrzaty, ale dla niego byłoby to dużo gorsze. Szczególnie, jeśli byłby wampirem.

— Ale tak może… — zaszlochała znowu, nie mogąc dokończyć myśli.

— Myślisz, że nie jest gotowy na śmierć? — zapytał cicho, a wszyscy patrzyli na niego z przerażeniem, uzmysławiając sobie, że tak to się właśnie może skończyć, że prawdopodobnie tak się właśnie skończy. — Myślisz, że wybiegając z Wrzeszczącej Chaty nie był na nią gotowy?

— Powiedział ci? — dopytywał Weasley, a Ślizgon skinął głową.

— Nawet nie wiecie, jak odżył w tym miejscu — kontynuował, uśmiechając się oszczędnie. — To zupełnie inny człowiek niż ten złamany bohater, którym był po Ostatecznej Bitwie. Jeszcze nie ten z szóstego roku, który poświęcał każdą chwilę na treningi z Severusem, ale już nie wrak człowieka. W końcu znalazł cel. Wiedział, jak to się może skończyć, ale podjął walkę. Chciał…

Jego przemowę przerwało pojawienie się srebrnego jelenia. Ogromny patronus wtargnął do domu wampirów, odgradzając ich od trójki młodych absolwentów Hogwartu.

— Pomóż mi, Draco. — Stworzenie przemówiło słabym głosem Harry’ego. — Laboratorium – Nagini.

Widmo rozpłynęło się w powietrzu, a Malfoy zaklął szpetnie.

— Idziemy z tobą! — Ron poderwał się natychmiast ze swojego miejsca.

— Nie możecie — szybko odpowiedział blondyn. — Jego osłony was nie przepuszczą — pospieszył z wyjaśnieniami. — Będę was informował.

Zniknął, pojawiając się w salonie Gryfona.

— Nie! — krzyknął, kiedy zobaczył nagą, poranioną istotę w rogu pokoju.

Podbiegł szybko do chłopaka, sprawdzając puls i głębokość ran. Krew była wszędzie. W niektórych miejscach już zakrzepła, w innych sączyła się niebezpiecznie szybko, a wraz z nią ulatywało kruche życie chłopaka.

— Pomóż mu.

Draco odwrócił się natychmiast, słysząc zbolały, męski głos. Edward stał po drugiej stronie pokoju, najwyraźniej walcząc ze sobą o odrobinę kontroli. Jego oczy były już niemal całkowicie pozbawione czerwonych smug, ale krew na dłoniach, koszuli, udach i wargach była aż nadto znacząca.

— Nie mogę rzucić na ciebie zaklęcia, bo wtedy nie będę miał sił, żeby go uzdrowić — powiedział, a wampir skinął głową. — Panuj nad sobą.

Machnął różdżką, krzycząc: Nagini, a drzwi do piwnicy uchyliły się nieznacznie. Przywołał eliksiry uzupełniające krew, lewitując jednocześnie Pottera na kanapę.

— Zdążę — mruknął do siebie, wlewając chłopakowi do ust zawartość pierwszej z fiolek.

W tym samym czasie przesuwał różdżką nad jego ranami, wyśpiewując tę samą inkantację, którą jeszcze wczoraj na polanie. Na ciele Wybrańca powoli formowały się blizny, ale wszystko działo się zbyt wolno. Podał mu kolejną fiolkę, masując uważnie gardło i sprawiając, że płyn powoli przemieszczał się po przewodzie pokarmowym.

Kiedy wszystkie ślady po ugryzieniach się zasklepiły, zauważył, że chłopak zaczął trząść się niekontrolowanie, a z nosa zaczęła wypływać świeża krew. Zbiegł szybko do laboratorium, przerzucając wszystko, co wpadło mu w dłonie.

Gdzie trzymasz pieprzonego post-cruciatusa, Potter?

Wrócił do pokoju z naręczem nowych fiolek. Teraz musiał zdecydować, co podać najpierw. Zbyt duża różnorodność mikstur podanych w tak krótkim czasie, sprawi, że wejdą ze sobą w reakcje, a tego nie chciał. Miał go uratować, a nie dobić.

Zaczął od żółtawego preparatu, który był niezbędny w obecnej sytuacji. Drżenie ciała niemal natychmiast ustało, ale krew nie chciała przestać lecieć. W palcach prawej dłoni trzymał jakiś specyfik na krzepnięcie, ale naprawdę nie wiedział, czy użycie go teraz będzie dobrym pomysłem. W końcu podał mu również to, pozostałe mikstury odkładając ostrożnie na stolik. Przeskanował dokładnie jego ciało, sprawdzając czy nie pominął jakichś wewnętrznych obrażeń, ale wszystko wyglądało w miarę dobrze. Jęknął odwracając go lekko na bok i rozsmarowując maść na jego anusie. Po chwili włożył w niego jeden palec, starając się nie narobić więcej szkód. Akurat te blizny musiały się zagoić i nie pozostawić po sobie śladu, jeżeli Potter miał zamiar jeszcze kiedyś normalnie funkcjonować. I bynajmniej nie chodziło tylko o seks, choć akurat inne sprawy można było załatwić odpowiednimi zaklęciami.

Edward zawarczał głośno, kiedy zauważył działania Draco, ale ten nie miał sił na tłumaczenie wszystkiego wampirowi. W jednej chwili opuścił bariery swojego umysłu i usłyszawszy głośne wciągnięcie powietrze przez Cullena, zajmował się nadal nieprzytomnym Gryfonem.

Po kwadransie, podczas którego powtórzył zabieg jeszcze dwukrotnie, ułożył go ponownie na plecach i przykrył lekkim kocem. Harry nadal pogrążony był w głębokim śnie, ale blondyn nie miał zamiaru go z niego budzić. Kiedy jego siły się zregenerują, sam powinien się ocknąć. I tak był pod wrażeniem, że chłopak przeżył.

Machnął różdżką raz jeszcze, wysyłając wiadomość do Weasleya i Granger, i usiadł na kanapie, głaszcząc krótkie, posklejane teraz od potu, włoski.

— Ty durny Gryfonie — szepnął. — Co zrobisz, kiedy skończy ci się szczęście? Co zrobisz, jeśli za którymś razem ci się nie uda?

— Dziękuję. — Usłyszał raptem i odwrócił szybko głowę w stronę wampira, który stał zaledwie kilka kroków od niego.

— Nie zrobiłem tego dla ciebie — warknął.

— Wiem. Zniknę z Forks. Już nigdy o mnie nie usłyszy.

— Nawet się nie waż! — krzyknął, sprawiając, że Edward odsunął się kilka kroków.

Malfoy wstał powoli i podszedł do niego z groźną miną. Stuknął go w pierś, czując przenikliwy chłód, który nieprzyjemnie skojarzył mu się z dementorami. Zapewne dlatego, że wyobraził sobie, co się stanie z Potterem, kiedy jego wampir zniknie bez słowa.

— Myślisz, że dlaczego on to zrobił? Dlaczego aportował was z twojego domu, zanim zdążyliśmy cię zaatakować? On cię chce, ty głupia istoto! Nie próbuj zrozumieć jego motywów, bo to nie ma sensu. Ja już dawno przestałem się łudzić, że mi się uda, a znam go od przeszło siedmiu lat. Po prostu bądź tu z nim!

— Skrzywdziłem go — jęknął Cullen.

— Skrzywdzisz jeszcze bardziej, zostawiając go teraz!

Edward wpatrywał się w niego oniemiały, ale, że umysł Draco był nadal dla niego otwarty, potaknął niemo i odwrócił się, podchodząc do drzwi.

— Wrócę za kilka godzin — powiedział cicho. — Muszę zapolować.

Malfoy przesunął dłonią po twarzy, wzdychając głośno. Poszedł do kuchni i wstawił wodę na herbatę. Kiedy usiadł w fotelu z ciepłym naparem w dłoni nie mógł uwierzyć, że właśnie uratował życie Złotego Chłopca.

To nie ja powinienem to robić, pomyślał.

Przyglądał się twarzy śpiącego chłopaka. Po tym ataku zostanie mu kilka nowych blizn, ale nie mógł ich w tej chwili wyleczyć. Zbyt dużo różnych substancji mieszało się teraz z krwią Wybrańca, żeby mógł pozwolić sobie na dodanie kolejnych. Poza tym nie sądził, żeby Harry przejmował się czymś tak banalnym, jak blizny. Odstawił na stół pustą filiżankę i zapadł w niespokojna drzemkę, z której obudziło go ciche pukanie do drzwi. Niespiesznie podszedł do nich, widząc przez niewielkie szybki młodego chłopaka o śniadej skórze i czarnych włosach. Otworzył z ociąganiem, a stojący na ganku nieznajomy rozszerzył oczy na jego widok.

Było w nim coś niezwykłego, ale Draco większą uwagę zwrócił na spojrzenie, które się w niego wwiercało. Jakby nic już się nie liczyło dla tego chłopaka. Jakby istniał tylko on, Draco Malfoy. Przełknął niespokojnie ślinę, obawiając się, że ma do czynienia z jakimś szaleńcem i już chciał zatrzasnąć drzwi, kiedy chłopak otrząsnął się nagle, kręcąc szybko głową i odezwał się z wahaniem.

— Przyszedłem do Harry’ego.

— Nie możesz wejść — odpowiedział twardo Ślizgon.

— Dlaczego? Muszę z nim porozmawiać. To z tobą walczył dzisiaj na polanie? — zapytał z ciekawością.

— Byłeś tu już kiedyś? — mruknął, skinąwszy wcześniej głową, a gość przytaknął i odsunął blondyna z drogi.

Wszedł do salonu, gdzie Draco zdążył posprzątać cały bałagan i zatrzymał się przy łóżku Harry’ego, patrząc na niego z przerażeniem.

— Zabiję tego pieprzonego wampira! — warknął wściekle, trzęsąc się jak w gorączce.

Malfoy stanął za nim i położył dłoń na jego ramieniu. Był niesamowicie gorący, aż wstrzymał oddech, czując to.

— Nie zabijesz — powiedział spokojnie.

-I-I-I-

do 9. części

Shana89 och, jeżeli chodzi o tę groźbę wojna i powody, dla których wszyscy się tak martwią to będziecie musieli jeszcze trochę poczekać. Aro by zabił. Nie sądzę, żeby Aro miał jakieś problemy z zabijaniem.

Angel hm… no nie skupiłam się za bardzo na tej rozmowie, ale będzie jeszcze jedna, o Traktacie i na niej się skupię zdecydowanie.

Lau~ niom Harry zawsze wpada, nawet jak bardzo nie chce. Ale w tym przypadku to glupie, ba powinien wiedzieć, jak to jest z niewiedzą, patrząc na jego wycieczkę do Ministerstwa po Syriusza. Mądrzy bohaterowie są przereklamowani:P

wera hm… no więc jednak zrobił mu krzywdę.

Spojrzenie Zabójcy obiecuje, że teraz będziesz czekała znacznie krócej:P A co do brakujących części i Twojego nieogarniania Zmierzchu… Pozmieniałam tak dużo z kanonu, że właściwie chyba nie jest wcale potrzebny.

black663 cóż, problem z opowiadaniem tylko Jasperowi swojej przeszłości jest taki, że Edward mógłby odczytać te myśli. Kłopoty będą:P

Seves kiedyś mnie zamkną za to uzależnianie Was:P Och, więc od teraz będzie więcej Edwarda. A jeśli chodzi o Draco, to rzeczywiści, Ślizgon tupie nogą, a Wybraniec bierze się w garść. Jeszcze będę ten motyw wykorzystywać!

Ruda wampirki na razie są całkiem spokojne… dopiero po szczegółach Traktatu będą szaleć!

do 10. części

Ruda cóż… Harry nie za bardzo miał szansę, żeby cos powiedzieć!

Spojrzenie Zabójcy nie boję się śmierci, coś czuję, że po tej części więcej osób będzie chciało mnie zamordować:P

Caathy.x1 są gorący, prawda? Dlatego o nich pisze, bo właśnie wychodzę z założenia, że to dodaje smaczku.

Shana89 ach, a dziś ciąg dalszy… I dziś ja muszę ogarnąć mieszkanie;(

Lau~ Skarbie kochany, możliwe, że zapomniałaś, ale sama chciałaś dominacji Edwarda. A ja obiecałam, że ją dostaniesz… To teraz masz i nie bij!

Angel ja też mam nadzieję, że ich polubisz, bo będą się teraz tu przewijać czasami.

Kari będą po niedzieli obaJ

Seth wampiry z charłaków i mugoli są cudownym pomysłem, którego chyba mi brakowałoJ Dziękuje, pożyczę, jeśli nie masz nic przeciwko.