Zapomnieć 25

Minęły prawie dwa tygodnie od przylotu do Forks Rona i Hermiona, i Harry musiał przyznać, że stęsknił się za swoimi przyjaciółmi. Szczególnie, że ich rozmowa po powrocie z rezerwatu sprawiła, iż Gryfonka na powrót stała się tą dawną dziewczyną, którą tak dobrze pamiętał i tak bardzo kochał.

Znajdowali się właśnie na sporej polanie, ćwicząc wspólnie z wilkami i Cullenami. Naprawdę był pod wrażeniem, że te dwa, wrogie gatunki potrafią odrzucić uprzedzenia i stanąć ramię w ramię, bez względu na motywy, jakie nimi kierowały.

Draco wraz z Samem starali się właśnie pokonać Emmetta, ignorując przyglądającego im się Jacoba. Młody Black przyszedł tutaj pierwszy raz od swojej ostatniej, fatalnej rozmowy z Malfoyem i teraz warczał za każdym razem, kiedy tylko wydawało mu się, że blondyn jest w niebezpieczeństwie. Nie podszedł jednak bliżej, nie zmienił się też w człowieka, nie mając najwyraźniej odwagi na żadną z tych rzeczy. Potter właściwie cieszył się, że Draco jest tak pochłonięty walką, że nie zwraca uwagi na zmiennego. Mógłby go w irytacji potraktować jedną z klątw, którymi ciskał w wampira.

Ron i Hermiona starali się poprawić swoją szybkość, ćwicząc z Rosalie i Alice, a Jasper i Carlisle demonstrowali kilku członkom sfory niektóre ze sposobów walki, które z całą pewnością zastosują Volturi. Harry nie miał pojęcia, jaką siłą przybędzie do Forks wampirza elita, ale wciąż obawiał się, że mogą nie dać sobie rady. Kiedy powiedział o tym Draco, ten uśmiechnął się kącikiem ust i kazał mu przestać marudzić.

­-I-I-I-

Harry przebudził się słysząc jakiś hałas i szukając wzrokiem jego źródła, którym okazał się Draco. Ten od czasu do czasu miał kaprysy i zostawał na noc w jego sypialni. Nie, żeby doszło między nimi do czegoś więcej niż kilka namiętnych pocałunków, ale Ślizgon przyzwyczaił się do uczucia wtulonego w niego, ciepłego ciała.

— Gdzie idziesz? — zapytał Harry, widząc, że Malfoy zapina ostatnie guziki jednej ze swoich zielonych koszul. Zlustrował jego sylwetkę od góry do dołu i przełknął ślinę. Nie było sensu tego ukrywać, podobał mu się ten skubaniec.

— Dowiesz się wieczorem, Potter — odpowiedział bez cienia emocji na twarzy.

Nie miał zamiaru dzielić się z nim tą informacją. I tak wiedział, że Harry będzie na niego wściekły, ale miał pewność, że robi to, co słuszne. Zresztą Weasley i Granger w pełni go poprali, gdy przedstawił im swój plan. Aż uśmiechnął się na wspomnienie ich rozmowy na ten temat.

— Wyniosły Ślizgon — burknął Potter, przewracając się na drugi bok i zakrywając głowę kołdrą. Chciał spać a fanaberie Malfoya mało go obchodziły przed szóstą rano.

— Dziękuję za komplement — odmruknął ironicznie blondyn, patrząc z jakąś czułością na zachowanie drugiego chłopaka, po chwili potrząsając lekko głową i wracając do przygotowywania się do wyjścia. Obiecał, że się nie spóźni.

Harry po godzinie przewracania się z boku na bok i zastanawiania nad tym, gdzie zniknął Draco, zwlekł się z łóżka i poszedł zrobić sobie śniadanie. Otwierając lodówkę, zauważył, że jest niemal pusta, co zapewne zmusi go do pójścia dziś na zakupy. Wyciągnął ze środka dwa ostatnie jajka, prosząc, żeby choć odrobinę zaspokoiły jego głód, po czym zszedł do pracowni, sprawdzić stan niektórych eliksirów. Uznając, że wszystko z nimi w porządku, zjadł i wyszedł do szkoły. Ostatnio pojawiali się tam tak nieregularnie, że wypadałoby, żeby chociaż jeden z nich był dzisiaj na lekcjach.

— Ktoś właściwie wie, co dzieje się z Mikiem? — zapytał na przerwie obiadowej, siadając z Ericiem i Angelą. Jessica chyba wciąż była obrażona, bo nie rozmawiała z nim od pamiętnego przedstawienia w stołówce. Nie, żeby Harry jakoś szczególnie nad tym ubolewał.

— Podobno jest chory — mruknęła dziewczyna, chociaż też wyglądała na lekko zaniepokojoną. — Cullenowie nic nie wiedzą?

Harry pokręcił głową, stwierdzając, że to dziwne, bo gdyby z chłopakiem rzeczywiście było coś nie tak, to Carlisle na pewno by o tym wiedział. A przecież rozmawiał z nim nie dalej jak wczoraj i był pewien, że wspomniał o tym, iż niepokoi się o Newtona.

— Chyba go dzisiaj odwiedzę — dodał po chwili, wzruszając ramionami na ich zdziwione miny. Zależało mu na chłopaku, nawet jeśli ostatnio bardziej pochłaniały go przygotowania do walki z Volturi niż cokolwiek innego.

Eric przytaknął szybko, patrząc na niego z zastanowieniem. Wciąż miał przed oczyma pocałunek, którego widokiem uraczyli ich Harry i Edward. Potrząsnął głową, próbując pozbierać myśli.

— Na pewno wszystko z nim dobrze — powiedział niepewnie, wracając myślami do przyjaciela tylko na ułamek sekundy. — Co cię łączy z Cullenem? — wypalił po chwili i zaczerwienił się momentalnie, zdając sobie sprawę, że powiedział to głośno. — Wybacz, nie mów, jeśli nie chcesz — mruknął przepraszająco.

Potter zastanowił się chwilę, nie do końca pewny, co powinien mu odpowiedzieć, wiedząc, że wampir z całą pewnością podsłuchuje ich rozmowę.

— Nic — odparł w końcu. — To dość skomplikowane — dodał jeszcze.

— A co cię łączy z Draco? — zapytała tym razem dziewczyna, a Gryfon parsknął śmiechem.

— No nie mów, że wzięliście na poważnie naszą ostatnią rozmowę? To było w całości przeznaczone dla Jessici.

— Wiemy — upierała się Angela. — Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

— To mój przyjaciel — powiedział stanowczo, ucinając rozmowę i wstając od stolika.

Z dziwnym niepokojem jechał do domu Newtona. W gruncie rzeczy chodziło o to, że był zły na siebie za sposób, w jaki potraktował Angelę i Erica, ale nie chciał tego przyznać nawet przed sobą. Dlaczego właściwie tak się zdenerwował na wzmiankę o Draco? Nie chodziło o to, że ich okłamał, bo Ślizgon naprawdę był jego przyjacielem. Chodziło o zestawienie w tak krótkiej rozmowie jego i Edwarda. Nie chciał, żeby wampir znowu miał jakieś podejrzenia, a był pewien, że ten uważnie śledził przebieg ich rozmowy, jeżeli nie wyostrzonym słuchem, to na pewno z pomocą swojej umiejętności skanowania myśli, jak nazwała to Hermiona.

Zaparkował przed niewielkim domkiem z czerwonym dachem i wyszedł z samochodu, zmierzając do drzwi wejściowych. Miał nadzieję, że tutaj zapomni na chwilę o tym, co czekało ich już bardzo niedługo. Alice nie miała jeszcze wizji, ale to o niczym nie świadczyło. Musieli być przygotowani.

— Dzień dobry, czy jest Mike? — zapytał uprzejmie, kiedy drzwi otworzył mu jakiś wysoki, starannie ogolony mężczyzna.

— Dzień dobry — odparł, przyglądając się chłopakowi i zastanawiając czy go zna. — Jest u siebie, ale nie sądzę, żeby udało ci się go skłonić do wyjścia z pokoju — burknął, przepuszczając go jednak w progu i wskazując na schody prowadzące na poddasze, gdzie znajdował się pokój jego syna. — Będziesz wiedział, gdzie wejść — dodał jeszcze, odwracając się na pięcie i znikając w salonie.

Harry przez chwilę patrzył na niego z niedowierzaniem, w końcu mruknął: dziękuję, którego mężczyzna i tak nie miał szans usłyszeć, i ruszył po schodach. Na górze było kilka par drzwi, ale tylko zza jednych dobiegała dość głośna rockowa muzyka i chłopak ze zdziwieniem stwierdził, że na pewno kojarzył piosenkę, która właśnie leciała, choć skąd, pojęcia nie miał. Zapukał głośno, ale nie doczekawszy się odpowiedzi, nacisnął na klamkę, wchodząc do pogrążonego w półmroku pokoju. Rolety w oknach były zasłonięte, na biurku stały brudne talerze i kilka kubków, a Mike wyglądał, jakby naprawdę był chory.

Siedział na łóżku, w ubraniach, które na pewno nie były pierwszej świeżości, stopy miał przykryte jakimś kawałkiem kocyka, który pamiętał chyba jego dzieciństwo, włosy miał przetłuszczone, a w pokoju panował niesamowity zaduch. Harry aż się zatrzymał, patrząc na niego w szoku. Pokręcił głową, zupełnie nie rozumiejąc dlaczego rodzice chłopaka nie robią zupełnie nic, żeby zrozumieć o co w tym chodzi. Podszedł do okna, odsłaniając je i otwierając jedno skrzydło na oścież, kiedy rozpoczął się kolejny kawałek tego samego zespołu, a Potter aż ze zdziwienia wciągnął powietrze, odwracając się do chłopaka natychmiast i patrząc na niego w szoku.

Na twarzy Newtona była mieszanina podziwu, żalu i strachu, i Harry doskonale rozumiał wszystkie te uczucia. Przymknął na moment powieki, nie będąc do końca zdecydowanym, co powinien zrobić, ale fakt, że chłopak jakimś cudem dotarł do strony z muzyką Fatalnych Jędz, uświadomił mu, że zapewne wie dużo więcej, a wymazywanie mu ponownie choćby i tylko części pamięci w tak krótkim czasie, może skończyć się dla niego tragicznie.

— Idź się umyć — powiedział po długiej chwili, znowu patrząc mu prosto w oczy, dostrzegając, że to strach zaczyna dominować w postawie chłopaka. — Idź, Mike, proszę. Porozmawiamy, kiedy wrócisz, obiecuję.

Chłopak patrzył na niego podejrzliwie, nie ufając mu do końca, choć wszystko to, co o nim przeczytał świadczyło, że ten jest do szpiku kości dobry. Mimo to był jednak mordercą i Mike zwyczajnie bał się mu odmówić. Podniósł się z łóżka, nie zawracając sobie głowy, poprawianiem go, czy robieniem czegokolwiek innego. Zamknął się w łazience przylegającej do pokoju i Harry błagał Merlina, żeby tylko sobie nic nie zrobił. Na wszelki wypadek rzucił zaklęcie monitorujące na pomieszczenie, po czym wyczarował sobie sporych rozmiarów tacę i przelewitował na nią wszystkie brudne naczynia.

Pan Newton z niedowierzaniem słuchał szumu wody, która z całą pewnością dochodziła z łazienki jego syna. Przez tydzień próbował dojść do tego, co się stało z chłopakiem, namówić go do przewietrzenia pokoju, zrobienia porządku, czy wykąpania się. Dzieciak wpadał niemal w szał za każdym razem, gdy tylko przekroczył próg jego pokoju, więc przez pewien czas postanowił tego nie robić. Ze zdziwieniem zauważył, że żona nawet nie stara się dotrzeć do syna, że nie odzywa się do niego słowem, pomyślał nawet, że się o coś pokłócili i stąd całe to zamieszanie, ale nie chciał wchodzić jeszcze między nich. Przygotowywał mu jedzenie, które wiedział, że ten zabiera, kiedy ustawiał je na małym stoliku przed jego drzwiami, pukając w nie wcześniej trzy razy. To było irracjonalne i już zaczął się zastanawiać nad sprowadzeniem do domu psychologa, kiedy pojawił się ten chłopak.

— Wstawię to do zmywarki — powiedział Harry, wchodząc do kuchni i znajdując w niej zamyślonego mężczyznę, który aż wzdrygnął się na dźwięk jego głosu.

— Dziękuję — powiedział cicho, z wdzięcznością, obserwując, jak Potter układa ostatni talerz w maszynie, po czym zamyka ją i włącza odpowiedni program.

Gryfon spojrzał na niego ze zdziwieniem, uśmiechając się jednak miło, dochodząc do wniosku, że może to żona tego człowieka robi w domu porządki, a mężczyzna nie potrafi nawet włączyć zmywarki.

— Nie ma za co — odparł, wskazując na urządzenie. — Za godzinę będzie można wyciągnąć — dodał jeszcze, pro forma.

Mężczyzna spojrzał na niego lekko ogłupiały, zastanawiając się o co mu chodzi, w końcu patrząc na zmywarkę i parskając krótkim śmiechem.

— Nie za to — burknął i machnął niedbale ręką. — Za pomoc mojemu synowi. Mi nie udało się przez ostatni tydzień.

— Och — wyjęczał Harry. — Obawiam się, że stan Mike’a może być w dużym stopniu moją winą, więc nie ma mnie pan za co przepraszać, panie Newton — powiedział, odwracając wzrok i zerkając przez okno na zaparkowany samochód. — Postaram się to naprawić — dodał jeszcze, wychodząc już z kuchni, nie chcąc dalej prowadzić tej rozmowy.

Wrócił do pokoju, machnięciem różdżki zaścielając łóżko, zmieniając wcześniej pościel i rzucając kilka zaklęć, które miały przywrócić pomieszczenie do stanu używalności. Początkowo chciał porozmawiać z chłopakiem w jego domu, ale uznał, że lepiej, żeby jego ojciec nie słyszał ich kłótni, a był przekonany, że do takiej dojdzie. Może później niż prędzej, ale jednak. Zerknął jeszcze na laptopa i ze zdziwieniem odkrył, że udało mu się wejść na stronę Magicznego Brytyjskiego Konsulatu. To było niemal niemożliwe.

Mike wyszedł z łazienki po niemal godzinie i wyglądał zdecydowanie lepiej niż zanim do niej wszedł. Harry przełknął ślinę, widząc jak kropelki wody spływają z jego, mokrych jeszcze włosów i znaczą długie, wąskie szlaki na umięśnionej klatce piersiowej i brzuchu. Chłopak stał w małym ręczniku owiniętym jedynie wokół bioder a jego bose stopy zostawiały niewielkie ilości wody na posadzce i Gryfon stwierdził, że Mike stanowi teraz bardzo apetyczny widok.

— Zapomniałem ubrań — mruknął wyjaśniająco Newton, rumieniąc się nieco pod zachłannym spojrzeniem, którym został obdarzony.

Nie był do takich przyzwyczajony, a już z całą pewnością nie od innych facetów, ale, ku jego zaskoczeniu, sposób, w jaki patrzył na niego Harry sprawiał mu przyjemność. Choć była ona przemieszana z zażenowaniem.

— Co? — zapytał Potter, przenosząc spojrzenie ze śnieżnobiałego ręcznika na twarz przyjaciela, starając się skupić na czymś innym niż jego ciało, które tak niefrasobliwie mu pokazał. — Muszę częściej widywać się z Edwardem — dodał bardziej do siebie, niż do niego, ale Mike i tak aż sapnął i spłonął jeszcze mocniejszym rumieńcem.

Za najbardziej niebezpieczny uznał jednak fakt, że chyba mu się to podobało. Brzmiało, jak komplement, a do takiego spojrzenia, kierowanego na niego właśnie przez innego mężczyznę mógłby się bez problemu przyzwyczaić. Przełknął ślinę, kiedy nie tylko wzrok, ale także organizm Harry’ego zaczął informować, że podoba mu się to, co widzi. Nie był pewien, czy chłopak w ogóle zdawał już sobie z tego sprawę, bo ten nadal wpatrywał się w niego jak zahipnotyzowany.

— Ubierz się, Mike — powiedział po długiej chwili, ale jego głos był inny niż ten, który znał Newton. Niższy, bardziej zachrypnięty, taki… łóżkowy.

— Już — niemal pisnął, pospiesznie dopadając szafy i wyciągając pierwsze lepsze ubrania, po które nie trzeba było się schylać. Nie miał zamiaru go jeszcze bardziej prowokować, choć na razie nie było w jego zachowaniu żadnej celowości.

Wybiegł ze wszystkim do łazienki, a Potter postarał się unormować oddech i mentalnie nakazać swojemu penisowi, żeby się nie wygłupiał. Przypomnienie sobie powodu, przez który Mike był w rozsypce pomogło mu skutecznie.

— Chodź — powiedział stanowczo, kiedy chłopak ponownie wyszedł, tym razem ubrany. — Zdaje się, że musimy porozmawiać.

-I-I-I-

Draco czekał w Seattle na przylot samolotu z Londynu. Czuł, jak jego serce przyspiesza, kiedy przez głośnik usłyszał, że lot jest opóźniony, już zaczynając się martwić, że może proszenie przyjaciół, bo teraz, po wojnie, chyba mógł już tak o nich mówić, żeby dostali się do Stanów mugolskimi sposobami było błędem. Rozejrzał się po lotnisku, dostrzegając schludnie wyglądającą kafejkę i kierując się w jej stronę. Od godziny miał wrażenie, że ktoś go obserwuje, a kiedy już uznał, że chyba popada w paranoję, dostrzegł znajomą sylwetkę. Warknął zły, ale po chwili uśmiechnął się niebezpiecznie, zatrzymując się dopiero w lokalu i prosząc o dwie kawy na wynos. Zapłacił za nie małą fortunę, ale wolał już to, niż jakąś lurę z jednego z tych śmiesznych, mugolskich automatów.

Zaszedł Jacoba od tyłu, stukając go palcem w ramię i wyciągając w jego stronę kubek, kiedy ten tylko odwrócił się do niego. Patrzył na niego z wyraźną kpiną, wciąż będąc wściekłym za to, jak ten go potraktował.

— Czego chcesz? — wysyczał, kiedy pierwszy łyk gorącego napoju spłynął przez jego gardło. Uwielbiał dobrą kawę.

Chłopak przez chwilę tylko stał i patrzył w szoku w jego zimne oczy, po czym napił się z otrzymanego kubka, przełykając szybko i chyba parząc sobie przełyk, bo skrzywił się niezadowolony.

— Przeprosić — odpowiedział, spuszczając głowę, nie mając odwagi na niego patrzyć, widzieć niechęci w jego spojrzeniu i przyznać, że nie jest w stanie wytrzymać sposobu, w jaki jest traktowany zarówno przez niego i Harry’ego, jak i przez Sama.

— Nie ma takiej potrzeby — odparł chłodno Malfoy, mierząc go kpiącym spojrzeniem. — Nie gram z tobą w żadną grę. Nie pozwolę ci odebrać mi mojej wolności.

— Niczego nie chcę ci odbierać — mruknął Jake.

Draco parsknął śmiechem, przyglądając się jego twarzy. Nie miał pojęcia, czego ten wilk oczekiwał po tym, jak zachował się na szkolnym parkingu, ale bez względu na to, co to było, on na pewno się na to nie zgodzi.

— Ja… — zaczął, ale Ślizgon przerwał mu uniesieniem dłoni. Leciał właśnie komunikat, którym wejściem na lotnisko dostaną się pasażerowie lotu z Wielkiej Brytanii.

— Nie mam teraz czasu — burknął Malfoy, odwracając się placami i zmierzając do pawilonu C, miał tylko pięć minut i spory kawałek do pokonania.

Ze zdziwieniem zauważył, że wilk idzie za nim, ale nie skomentował tego w żaden sposób. Jeśli tak zamierzał się korzyć, to była to jego sprawa. Nie zamienił z nim też żadnego słowa więcej.

Po piętnastu, zamiast, jak zapowiadał spiker pięciu minutach, Draco dostrzegł w końcu pierwszych ludzi wchodzących długim korytarzem na lotnisko. Uśmiechnął się lekko widząc w tłumie tych, po których tu przyjechał. Po chwili stanęli przed nim i Jacobem całą ósemką. Był naprawdę szczęśliwy, że ich widzi. Ginny i George Weasleyowie, Dean Thomas, Cho Chang i Padma Patil, Zabini, Nott i...

— Dobrze cię widzieć, Malfoy — powiedział Neville, wyciągając dłoń do blondyna, ale kiedy ten tylko ją ujął, chłopak przyciągnął go do siebie, na kilka sekund zamykając w uścisku, wywołując kilka urywanych śmiechów i nagły chłód w oczach Jake’a. Puścił go dopiero wtedy, gdy z gardła Indianina wydobyło się ciche warczenie, na co pozostali spojrzeli ze zdziwieniem, nie rozumiejąc, co się właśnie dzieje.

— Spokój, wilku — powiedział chłodno Draco, stając przodem do Jacoba, mając za plecami swoich znajomych. — Nie zapominaj, że to ja jestem potrzebny tobie, a nie na odwrót.

Chłopak spojrzał na niego z niepokojem, uspokajając instynkty i przyznając mu rację. Nigdy nie miał szans wygrać tej konfrontacji.

— Przepraszam — powiedział cicho, patrząc na niego z nadzieją w brązowych oczach.

Draco westchnął dramatycznie, machając na to ręką i wskazując na grupę, która stała za jego plecami.

— To nasi przyjaciele, którzy walczyli z nami przeciwko Voldemortowi — powiedział, wywołując tym razem kilka sapnięć ze strony przybyłych, więc odwrócił się do nich, uśmiechając przy tym zadziornie: — To Jacob, opowiemy wam trochę po drodze. Chodźcie