PP 10

Witajcie!

Pod rozdziałem, jeśli Was to interesuje, w ramach odpowiedzi do komentarza Caathy, jest wyjaśnienie takiej długiej przerwy od rozdziału siódmego, aż do teraz. Wiem, że notka miała być w środę, ale się nie wyrobiłam. Miłego czytania, enjoy!

Kiedy skończyło się ogólne spotkanie, Tom nakazał zostać dłużej Wewnętrznemu Kręgowi i kilku innym osobom, czym zdziwił część swoich popleczników. Nie wyjaśnił nic, bo nie miał w zwyczaju tego robić, przyzwyczajony do natychmiastowego wykonywania swoich rozkazów. Nikt zresztą nigdy nie kwestionował jego woli, nawet wtedy, gdy priorytety Voldemorta uległy zmianie, a ten, zamiast wysyłać ludzi do walki z Zakonem Feniksa, czy urządzać rzezie charłaków, regularnie uczestniczących w obrządkach, zaczął polować na dziecko Potterów. Wśród jego zwolenników panowało przekonanie, że chłopiec stanie się ich wrogiem, silnym i potężnym czarodziejem, pomagającym Dumbledore’owi w pozyskiwaniu ofiar do rytuałów, niszcząc tym samym ich wieloletni wysiłek. I narażając na śmierć ich dzieci i wnuki, a może nawet ich samych.

Harry obserwował, jak Wewnętrzny Krąg rozsiada się na kilku kanapach, które wróciły na swoje miejsca, kiedy tylko odprawieni śmierciożercy przekroczyli próg Czarnego Dworu. Severus pociągnął Lupina na fotel ustawiony obok swojego, nie pozwalając mu wyróżniać się i nadal stać, jak robili to pozostali, w szatach o nieco jaśniejszej barwie. Wiedział, że jest wśród nich Rafael i Draco, miał wrażenie, że wie też, kim jest trójka stojących obok nich mężczyzn, ale tożsamości pozostałej piątki nie był w stanie odgadnąć.

— Bella — powiedział spokojnie Tom, ściągając na siebie uwagę wszystkich zgromadzonych.

Kobieta jedynie skinęła głową, czekając na pytania lub rozkazy. Nawet jeżeli ktoś się zdziwił obecnością nowego, wysoko postawionego członka na wewnętrznym spotkaniu, nikt nie powiedział na ten temat słowa.

— Odkryłem powód, przez który Yaxley i Nott mają tak duży problem z przekonaniem wilkołaków do opowiedzenia się po mojej stronie — dodał już nieco mniej spokojnie, z nutką złości w głosie, choć jeszcze całkowicie panując nad swoją wściekłością.

Bellatrix na ułamek sekundy wstrzymała oddech, rozszerzając w panice oczy, ale już po chwili rozluźniła się na powrót, odgarniając niedbale włosy z czoła i uśmiechając się niebezpiecznie, patrzyła pewnie na Czarnego Pana.

— Jaki to powód, Panie? — zapytała.

— Podobno ktoś sabotuje ich działania, namawiając wilkołaki do żądania przywilejów, na które nie możemy się zgodzić — zawiesił na moment głos, patrząc na nią uważniej, zauważając kątem oka, jak śmierciożercy, którzy zajmowali się tymi konkretnymi negocjacjami wpatrują się w niego z wyczekiwaniem. — Żądając w zamian tylko jednej przysługi — wysyczał na koniec, a Harry niemal zobaczył, jak ciałem kobiety wstrząsa dreszcz przerażenia.

Bella nie spodziewała się, że Voldemort będzie miał aż tak dokładną wiedzę na temat jej działań. Robiła to dla niego. I dla siebie oczywiście. Chciała, żeby w końcu przejrzał na oczy i pozwolił jej zabić dzieciaka, który był ich największym zagrożeniem. Już raz był przyczyną jego klęski i jej zamknięcia w Azkabanie, więc nie rozumiała dlaczego Czarny Pan tak nagle zmienił decyzję.

— Kto, mój Panie? — wyszeptała.

Tom warknął głośno, licząc wcześniej na to, że jednak się przyzna, że powie prawdę i wyjaśni swoje postępowanie. Nic takiego jednak się nie stało, a jemu przed oczyma stanął obraz poranionego Harry’ego, kiedy jeszcze przed wakacjami Bella go zaatakowała, zadając szereg obrażeń, po których kurował się kilka tygodni.

— Crucio! — mruknął cicho, niemal z przyjemnością i po sali rozszedł się najpierw niemy syk, a później głośny krzyk kobiety.

Utrzymał zaklęcie dłużej niż zazwyczaj, ale czuł się w pełni usprawiedliwiony. Już nie pamiętał, kiedy któregokolwiek innego członka Wewnętrznego Kręgu ukarałby tą klątwą. Chyba było to tego samego dnia, kiedy się odrodził, a jego wściekłość na nich musiała wtedy znaleźć ujście. Oczekiwał od niej więcej wytrzymałości, ale najwyraźniej dementorzy zrobili swoje i złamali ją, nawet jeśli nie była tego całkowicie świadoma.

— Czy jesteś zdrajcą, Bellatrix? — zapytał po zakończeniu zaklęcia. Z odrazą przyglądał się jej ciału, zwiniętemu w kłębek u stóp kanapy, na której przed momentem siedziała. — Czy naprawdę mnie zdradziłaś?

Uniósł rękę, kiedy chciała odpowiedzieć, zaprzeczyć solennie, wyprzeć się wszystkiego, wiedząc, że i tak otrzyma kolejną karę, że Tom nie odpuści jej tak łatwo, że nadal jest wściekły za atak na Wybrańca.

— Zanim zaczniesz się usprawiedliwiać chciałbym, żebyś poznała mojego szpiega w szeregach wilkołaków — powiedział spokojnie, jakby nie rzucił przed momentem na nią żadnej klątwy. Jakby nie czuł złości i chęci wyżycia się na niej.

Remus wstał ze swojego miejsca, czekając na polecenie Toma, o zdjęciu maski i pokazaniu kobiecie swojej prawdziwej twarzy, ale nic takiego się nie stało. Bellatrix wciągnęła jednak głośno powietrze, patrząc na niego z nienawiścią, wiedząc już teraz, że nie ma szans na obronę, że bez względu na to, co powie, jej słowa nie zostaną przyjęte z aprobatą. Czarny Pan nie tolerował sprzeciwiania się jego decyzjom, a ona dokładnie to zrobiła.

— Powiedz mi — zaczął znowu Tom. Jego ton był tym razem zupełnie pozbawiony emocji, jakby nie miało już znaczenia, co powie lub zrobi kobieta. — Dlaczego po raz kolejny kwestionujesz moje rozkazy? Dlaczego tak zależy ci na śmierci Pottera?

Bella z zaciętym wyrazem twarzy, uniosła się z posadzki. Stanęła prosto, patrząc roziskrzonym wzrokiem na pozostałych zgromadzonych tu popleczników, na szpiega, o którym nie miała pojęcia i na postać stojącą obok Toma. Czuła się oszukana, bo to ona powinna zajmować tamto miejsce. To ona zawsze była tą wierna i to ona spędziła kilkanaście lat w Azkabanie, nadal robiąc to, czego nie robili już inni, gdy zabrakło Czarnego Pana. A jednak nikt nie potrafił tego docenić, Tom nie potrafił tego zrobić. Jej mąż uważał ją za psychopatkę, a siostra oddalała się z każdym kolejnym spotkaniem. Wiedziała, że aby wrócić do łask musi zrobić coś spektakularnego i tym czymś miała być właśnie śmierć Pottera. Wtedy jej Pan zrozumiałby, że popełnił błąd zakazując im ataku na niego, a ona ponownie stałaby się na tyle istotna, żeby stać obok niego.

Tom, niezadowolony z jej milczenia, machnął kolejny raz różdżką, wdzierając się do jej umysłu. Zalała go fala wstrętu do jego kochanka, innych śmierciożerców, wilkołaków i właściwie wszystkich magicznych stworzeń. Wyglądało to niemal tak, jakby Bella wpisała się idealnie w jego doktrynę. Tyle, że nie tę prawdziwą, a tę stworzoną przez Dumbledore’a w celu pokazania magicznemu społeczeństwu, jakim tyranem i szaleńcem jest Tom i jego zwolennicy. Aż sapnął, czując, jak przez ten wstręt, umysł kobiety płynnie przechodzi do przyjemności, jaką odczuwa z zabijania. Jak nie liczy się dla niej to, komu zadaje ból, jeżeli zwykłemu mugolowi, nie mającemu o niczym pojęcia, to nawet lepiej.

Tom opuścił rękę, zrywając połączenie z jej umysłem, patrząc na nią niedowierzająco, nie chcąc przyjąć do wiadomości tego, co właśnie się wydarzyło. Nie miał pojęcia, czy to wina więzienia, czy zawsze taka była, ostatecznie nigdy wcześniej jej nie sprawdzał. Nigdy nie widział ku temu powodów.

— Incarcerous! — powiedział spokojnie, wiążąc ją ściśle i mrucząc coś do Harry’ego, który podszedł do niej natychmiast, łapiąc za jedną z pętli i deportując się do lochów. Nie lubił tam przebywać, ale Tom wyglądał na wstrząśniętego, więc nie chciał zwlekać z wykonaniem jego prośby.

-I-I-I-

Tom wydał kilka poleceń, odprawiając zaraz po tym piątkę nieznajomych. W salonie zostali członkowie Wewnętrznego Kręgu bez Belli, Weasleyowie, Draco i Rafael. Mężczyzna nie odezwał się do nikogo, siadając ponownie w swoim fotelu, czekając na powrót kochanka. Severus wzruszył ramionami, przesuwając dłonią przed twarzą i sprawiając, że jego maska się zdematerializowała. Czarny Pan tylko uśmiechnął się kącikiem ust, nie mając nic przeciwko temu. I tak chciał z nimi wszystkimi dzisiaj porozmawiać. Wyjaśnić kilka kwestii.

— Lupin, zdejmij maskę — mruknął, a chwilę po tym Harry zamknął za sobą drzwi, wracając do pomieszczenia w normalny sposób.

— Przedstawiasz kolejne osoby, Tom? — mruknął prześmiewczo, podchodząc niespiesznie do Voldemorta i siadając na podłokietniku jego fotela.

Lubił mieć go blisko siebie, a teraz czuł, że partner też potrzebuje jego obecności. Nie miał pojęcia, co znalazł w umyśle Belli, ale nie mógł też ukrywać, że nie cieszy się z jej zamknięcia. Nawet jeżeli Tom jej nie zabije, to przynajmniej wyczyści jej pamięć.

— Draco, Rafael — odezwał się ponownie, kiedy Lord położył władczo dłoń na jego kolanie. — Wy też zdejmijcie maski. I Wewnętrzny Krąg — dodał po chwili.

— Czy pozwolicie im wziąć udział w walce, czy chcecie, żeby najpierw przeszli pełne szkolenie? — zapytał Tom Lucjusza, Narcyzę i Rabastana, zupełnie ignorując niedowierzające spojrzenie młodego Malfoya, który wpatrywał się w wilkołaka.

Dorośli zerknęli na siebie, obecnością Remusa nie przejmując się w ogóle. Skoro nosił Czarne Szaty, oznaczało to, że Tom ufał mu całkowicie.

— Najpierw szkolenie — odparł w końcu Lucjusz, nie chcąc ryzykować życia swojego dziecka, wiedząc, że ten jeszcze nie rozumie wszystkiego, co się dzieje, a może po prostu nie potrafi jeszcze tego zaakceptować.

Wolał się upewnić, że Draco nie wpadnie na jakiś idiotyczny pomysł w czasie wtorkowej akcji. To było zbyt ważne, żeby puścić tam tych dwóch dzieciaków i pozwolić im zginąć, zanim nauczą się odpowiednio o siebie zadbać. Wiedział, że będzie niebezpiecznie, a jeżeli miałby jeszcze uważać na syna, wszystko tylko dodatkowo by się skomplikowało. To było niepotrzebne ryzyko, którego nie chciał na polu walki.

— Zgoda — odmruknął Czarny Pan. — Od jutra zaczynacie szkolenie — dodał jeszcze do chłopców, wypraszając ich chwilę później, wzywając Skrzeczkę i nakazując jej zaprowadzić ich na górę.

— Harry, zdejmij maskę — powiedział cicho do kochanka, który w tym momencie posłał mu zdziwione spojrzenie, choć uśmiechnął się lekko, patrząc na niego z aprobatą.

Nie obawiał się Notta, choć do Yaxleya i Averego miał pewne obiekcje. Nie na tyle jednak duże, żeby im nie zaufać w tej sprawie. Skinął lekko głową, powtarzając wcześniejszy ruch Severusa i bez użycia różdżki pozbywając się maski. Trzech wspomnianych mężczyzn wciągnęło gwałtownie powietrze, ale Severus nie zdziwił się za bardzo zauważając, że pozostała trójka, w jaśniejszych szatach, nie jest zdziwiona widokiem twarzy Wybrańca.

— Nie zostaliście wtajemniczeni ostatnim razem, ponieważ nie miałem co do was pewności — powiedział spokojnie Voldemort, patrząc na nich z powagą. — Mam nadzieję, że nie zniszczycie zaufania, którym was teraz obdarzam. Bella już pokazała, że jest do tego zdolna — warknął na koniec, ale Harry położył mu miękko dłoń na ramieniu, rozumiejąc to, jak musi być teraz wściekły, mimo maski opanowania, którą starał się przybrać. — Lupin, cieszę się, że przyszedłeś. Co cię zatrzymało?

— Dumbledore — odpowiedział, czując się już teraz niemal zupełnie pewnie.

Miał wrażenie, że to irracjonalne uczucie, bo przecież niemożliwym było, żeby czuł spokój w salonie wypełnionym śmierciożercami, ludźmi z którymi walczył przez całe swoje dorosłe życie, ale jednak atmosfera była tu tak specyficzna, że nie sposób było się denerwować.

Harry, małym ruchem ręki wskazał Weasleyom, żeby także usiedli, bo zanim Tom przejdzie do sprawy ich tożsamości, miną zapewne długie minuty. Fred usiadł od razu, zajmując jedną z wygodniejszych kanap, mimowolnie zauważając, że Charlie zajął takie miejsce, które pozwalało mu obserwować profil Snape’a. Naprawdę wolałby być nieświadomy i nadal nie rozumieć zachowania brata, ale prawda była, jaka była, a fakt, że Snape już wiedział, że to Harry jest partnerem Voldemorta dodawał mu jakoś otuchy. Widocznie ich przyjaciel rzeczywiście mu ufał.

Lupin opowiedział Tomowi o planach Zakonu, który miał za wszelką cenę znaleźć Harry’ego, ale miał też kilka dodatkowych informacji, które udało mu się zdobyć przypadkiem, znajdując w jednym z pokoi zapieczętowany pergamin.

— Oliwer Wodd, Marcus Flint i Penelopa Clearwater złożyli przysięgę Zakonowi. Pierwsza dwójka miała przy podpisach czerwone punkty, przy Penelopie był fiolet.

Krótki syk przeszedł po salonie, kiedy ludzie przyswajali tę informację. Nie było dobrze, jeżeli dyrektor werbował już takich młodych ludzi, a już na pewno kolor czerwony nie był dobry dla pierwszej dwójki.

— Lupin, czy ty też podpisywałeś kiedyś jakiś dokument? — zapytał zaciekawiony. Mężczyzna przytaknął, ale podkreślił, że nie miał koloru, albo po prostu nic o tym nie wiedział.

— Czerwoni nie wiedzą, że są oznaczani — powiedział cicho Harry, otrzymując niepewne spojrzenie od Lupina. — Fiolet to Strażnik, kolor czerwony oznacza Ofiarę Paschalną — dodał niespokojnie, już zastanawiając się, jak wyciągnąć Wooda z bagna, do którego ten nieświadomie wdepnął.

— Zabiją ich? — wyszeptał, jakby na nowo wstrząśnięty taką możliwością.

— Nie zdążą — odparł Tom. — Ich magia osiągnie apogeum za cztery, pięć lat, dopiero wtedy złożenie ich w ofierze będzie miało sens. Do tego czasu będą wpuszczani jedynie na nieformalne zebrania Zakonu — wyjaśnił, będąc jednocześnie pewnym, że do tego czasu wojna będzie już tylko wspomnieniem.

— Więc po co…? — zaczął, ale natychmiast sam sobie odpowiedział: — Mają być zwykłymi szeregowcami, którzy będą walczyć ze śmierciożercami? — warknął, nie mogąc uwierzyć, że Dumbledore posuwa się do takich rzeczy, że wciąga w to wszystko ochotników, hodując ich tylko po to, żeby potem samodzielnie zabić. — Z nami? — dodał, kiedy zdał sobie sprawę, że znajdzie sposób na odkrycie wszystkich czarodziei oznaczonych pieprzoną, czerwoną kropką.

Harry uśmiechnął się lekko na ostatnie słowo Remusa. To udowadniało, że mężczyzna, choć może się nie zgadzać ze wszystkimi sposobami działania jego kochanka, to jednak jest po ich stronie.

— Charlie, Fred, George — powiedział Tom, zwracając się do trójki, która nadal miała zasłonięte twarze. — Zdejmijcie maski.

Kiedy to zrobili, Lucjusz zapatrzył się na nich z niedowierzaniem niemal równym temu, które pojawiło się na twarzy Lupina. Powiedzieć, że obaj byli wstrząśnięci to za mało, ale Remus wykazał się także podejrzliwością godną wilkołaka, wyciągając różdżkę i celując w najstarszego z trójki rudzielców.

— Widziałem cię na spotkaniu Zakonu — warknął, zrywając się ze swojego miejsca i patrząc chłopakowi prosto w oczy, nie zwracając uwagi na wysoko uniesione brwi Czarnego Pana i zaskoczoną minę Harry’ego.

— Opuść różdżkę, Lupin — burknął Snape, łapiąc go za prawe przedramię i ściągając z powrotem na fotel. — Mnie też widziałeś w Zakonie — dodał obojętnie.

— Ale o tobie od początku wiedziałem — odpowiedział, nawet na niego nie patrząc, nadal mierząc wzrokiem pogromcę smoków. — Jesteś szpiegiem, po prostu okazało się, że nie tej strony, o której myślałem — wymamrotał nieskładnie, wywołując kilka chichotów.

— Zauważ, że pojawiłeś się tu dzisiaj pierwszy raz — zaczął Severus i tym razem jego głos zdradzał lekkie poirytowanie. — Mimo to, kiedy zdjąłeś maskę, nikt do ciebie nie celował, chociaż wszyscy powinni mieć wątpliwości. Oni — wskazał na Weasleów — pojawiają się na spotkaniach od kilku miesięcy, więc ktoś mógłby pomyśleć, że bardziej ufamy im niż tobie.

Remus zerknął na niego, starając się zrozumieć, co ten chce mu przekazać, ale potrząsnął tylko głową, odganiając od siebie niechciane myśli. Molly i Artur byli w Zakonie, wiedział, że bliźniaków nie udało się zwerbować, ale był pewien, że Charlie miał złożyć przysięgę. Podsłuchał jego rozmowę jakieś pół roku temu.

— Do cholery jasnej, Lupin — powiedział w końcu stanowczo Snape, wyszarpując własną różdżkę i mierząc w zaskoczonego wilkołaka. — Przestań celować w tego dzieciaka i wysłuchaj, co ma do powiedzenia, zanim zasłużysz sobie na gniew syna swoich przyjaciół i Toma.

Remus patrzył na niego niedowierzająco, nie mogąc pojąć, jak mistrz eliksirów może bronić kogoś innego, na dodatek kogoś, kto jest Weasleyem i kto, chyba zaczął się rumienić pod ostrzałem kierowanych na niego spojrzeń.

— Dziękuję, Severusie — powiedział cicho Charlie, posyłając mu takie spojrzenie, że Fred jęknął mimowolnie, za co natychmiast został zgromiony wzrokiem przez bliźniaka.

— Bardzo proszę, panie Weasley — odparł spokojnie mistrz eliksirów, zerkając na niego przelotnie, ze zdziwieniem zauważając pogłębiający się rumieniec, tak typowy dla wszystkich członków tej rodziny.

— Charlie przyszedł do mnie pod koniec lutego — zaczął wyjaśnienia Harry, nie chcąc dopuścić do eskalacji problemu, który tak naprawdę problemem nawet nie był. — Błagał mnie, żebym nie zgadzał się na wstąpienie do Zakonu Feniksa i na złożenie przysięgi Dumbledore’owi. Wtedy, już od przeszło pół roku współpracowałem i szkoliłem się z Tomem, o czym nikt nie wiedział. Charlie nie chciał mi niczego wyjaśnić, ale widziałem, że był czymś wstrząśnięty.

Rudzielec dobrze pamiętał ten moment, aportował się wtedy do Hogsmade i starał wymyślić jakiś sposób dostania się do zamku i porozmawiania z Potterem. Musiał dostać się do środka i przypomniał sobie, jak Ron wspomniał mu kiedyś o tunelu biegnącym z Wrzeszczącej Chaty do Wierzby Bijącej. To nie było najbezpieczniejsze, ale dawało mu jako takie szanse. Nie zastanawiając się nad tym długo, udał się do starego domu i znalazł ledwo zakamuflowane przejście. Tunel był niski i brudny, w niektórych miejscach korzenie drzew blokowały dalszą drogę, a gdzie indziej osuwająca się ziemia niemal uniemożliwiała dostrzeżenie właściwego korytarza. Kiedy w końcu dotarł na błonia, cudem unikając ramion Wierzby, musiał wymyślić, jak dostać się do pokoju wspólnego Gryfonów. Zanim wpadł na jakiś pomysł, zauważył zbliżającą się do niego śnieżną sowę, którą ciężko byłoby pomylić z jakąkolwiek inną.

— Hedwiga — szepnął z wdzięcznością, wyczarowując naprędce kawałek pergaminu i kreśląc na nim szybko kilka słów, o tym, że to pilne i, że czeka na boisku quidditcha.

Harry pojawił się tam niecałe dziesięć minut później, co chłopak przyjął ze zdziwieniem, na moment zapominając, po co w ogóle się tam pojawił.

Pamiętał swoją desperację, kiedy prosił Gryfona, żeby nie ufał dyrektorowi. Błagał go wręcz o to, ale jednocześnie obawiał się opowiedzieć mu o tym, czego byli dzisiaj świadkami. Tak bardzo bał się wtedy, że Potter mu nie uwierzy, że może już jest za późno i, że ten doskonale wie, czym zajmuje się Dumbledore. Mogła czekać go śmierć, ale nie mógł zapomnieć przerażonej twarzy tamtego nastolatka. Nie chciał jej zapomnieć.

— Czy ufasz mi, Charlie? — zapytał wtedy chłopak, wprawiając rudzielca w zdziwienie.

Skinął głową. Ufał mu, inaczej nigdy by tu nie przyszedł.

— Wiesz o tym, że Ron i Hermiona mnie zdradzili? — zapytał cicho Gryfon, patrząc na niego przenikliwie.

Charlie otworzył na moment usta, nie rozumiejąc do czego ten dąży, ale po chwili pokręcił przecząco głową. Był pewien, że ta trójką jest nadal przyjaciółmi.

— Chodź — mruknął w końcu Harry, prowadząc go do Bijącej Wierzby, przez tunel i do Hogsmade, skąd aportował ich do Czarnego Dworu.

— Umiesz się teleportować? — zapytał zdziwiony, kątem oka zauważając jakich ruch po swojej prawej stronie.

— Tak — rzucił mimochodem chłopak, przywołując do siebie skrzatkę, która ukłoniła mu się lekko, patrząc podejrzliwie na jego gościa. — Poproś do nas Toma, Skrzeczko.

Stworzonko ukłoniło się ponownie i zniknęło z głośnym pyknięciem, a Charlie patrzył z niedowierzaniem, jak po kilku chwilach do pomieszczenia wchodzi jakiś młody mężczyzna, którego nigdy nie widział na oczy.

— Weasley? — zapytał przybyły zdziwionym tonem, patrząc uważnie jednak nie na rudzielca, a na swojego kochanka.

— Zdaje się, że Charlie przypadkiem był świadkiem rytuału, jak podejrzewam w tym kościółku w Rumunii, o którym ostatnio rozmawialiśmy, a który mieści się nieopodal Rezerwatu Smoków? — zwrócił się na koniec do młodego mężczyzny, który nieświadomie przytaknął, zdając sobie raptem sprawę, że Harry wie znacznie więcej od niego. — Ostrzegł mnie przed składaniem przysięgi Zakonowi — dodał ciszej, a rudzielec z zaskoczeniem zauważył, jak wzrok Toma przenosi się na niego, stając się łagodniejszy, wyrażający aprobatę i jakieś ciepłe uczucia.

— Cieszę się w takim razie — mruknął Lord, podchodząc do Charliego, w naturalnym i zupełnie prostym geście wyciągając do niego dłoń. — Tom Riddle — przedstawił się, widząc szok na twarzy chłopaka.

Charlie jeszcze długo dochodził do siebie po tym spotkaniu. Harry opowiedział mu, jak to się stało, że dowiedział się prawdy, opowiedział mu o kłamstwach dyrektora, o prawdziwej przepowiedni, i o tym, że jest wdzięczny, że wszystko przyjął tak spokojnie. Kilka dni później we wszystko wprowadzili wspólnie bliźniaków, po miesiącu Weasleyowie wzięli udział w pierwszym starciu pod wodzą Rudolfusa, ratując kilkumiesięcznego chłopca i paląc jeden z kościołów w Irlandii. I Charlie wiedział, że podjął słuszną decyzję.

-I-I-I-

Caathy prawdę mówiąc bardzo długo zastanawiałam się nad formą rytuałów, jakie umieścić w tym opowiadaniu. Rozdział 8 był najtrudniejszy do napisania, bo obiecałam sobie, że będzie w nim pierwszy opis. Najpierw miały być obrządki celtyckie, myślałam o runach, o mitologii greckiej, Wikingach, Merlinie i jego czasach, a nawet o legendach polskich. Aż któregoś dnia przypomniał mi się film, który widziałam parę lat temu. Człowiek z Ziemi, genialna produkcja, w której nic się nie dzieje, nie ma żadnej akcji. Ludzie siedzą i słuchają opowieści człowieka, który twierdzi, że urodził się jako neandertalczyk i przeżył. Żył, kiedy inni umierali. Film pokazuje w bardzo specyficzny sposób, że religia katolicka może być traktowana(i pewnie przez wielu jest) jak mitologia, np. rzymska, słowiańska, czy jakakolwiek inna. Byłam nim zafascynowana. I kiedy sobie o tym przypomniałam postanowiłam wpleść motyw Jezusa w to ff. I bałam się, jak to zostanie odebrane. Dlatego ten rozdział wisiał gdzieś i nie był publikowany… tyle w ramach wyjaśnień.

Jeżeli chodzi o Draco i Rafaela, to cóż, mam jeszcze kilka wątpliwości, jak to rozwiązać, ale mam nadzieję, że się spodobaJ

av. witaj i dziękuję, że się odezwałaś! Cieszę się, że podoba Ci się opowiadanie i przepraszam, że tak wolno się rozwija. Za dużo rzeczy chciałam naraz napisać i oto skutki. Cztery rozpoczęte opowiadania i żadne jeszcze niezakończone, a w międzyczasie piszę jeszcze one-schoty! Ale czasem tak bywa, ze mną często… Następny rozdział, albo jeszcze nastepny będzie o Harrym i Tomie, obiecuję:P